Maori cultuur

Ken je dat gevoel dat je zo ontzettend veel op een dag hebt beleefd en erover wilt vertellen, dat je er tegenop ziet om het allemaal op te schrijven?! Dit is zo’n moment.
Voor de verandering vertrokken we een keer ’s middags in plaats van super vroeg. 12.45u Vertrok de bus uit Rotorua en om nog even deze stinkstad goed te kunnen afsluiten, hadden we nog een korte stop bij een van de grootste kokende en dampende modderpoelen net buiten de stad. Toch blij ik er niet voor gekozen heb om gister mezelf onder te dompelen in zulke poelen bij Hells Gate en vervolgens een week een geur bij je te hebben waar je normaal gesproken zeker niet vrijwillig – laat staan betaald – jezelf mee zou besprenkelen…

In de bus zat ik met twee Nederlandse meiden, Kelly en Hanna, en op een of andere manier had ik het gevoel dat ik Hanna al kende, maar ik wist niet waarvan. Toen ik het uiteindelijk toch maar aan haar gevraagd had en we door middel van een soort kruisverhoor er achter kwamen waar we elkaar van kenden, was het echt te bizar voor woorden: zij is bedieningsmedewerkster bij Camelot in Nijmegen en heeft me een aantal keren bediend! Wat een enorm kleine wereld is dit toch! Je kan je toch niet voorstellen dat je elkaar dan aan de andere kant van de wereld tegenkomt en toevallig met dezelfde bus, op dezelfde dag reist?! Ongelooflijk!

We reden verder en ergens midden langs een grote doorgaande weg, stopten we en stapten een Maori, genaamd Carl, in. Hij was onze gids voor de komende 24 uur. Nog geen kwartier later op dezelfde weg stopten we weer en ditmaal gingen we de bus uit en staken we over, waar we een praktisch onzichtbaar bospaadje inliepen om vervolgens uit te komen bij de oudste overgebleven Maori tekeningen. Hier kregen we verschillende verhalen en de historie van de Maori te horen:
De Waitangi-day die laatst hier gevierd werd bijvoorbeeld, is voor de Maori helemaal geen feestdag. Het is namelijk de dag waarbij een van de Chiefs een papier van de Engelsen onder z’n neus gedrukt kreeg en zonder te begrijpen wat er op vermeld stond werd gevraagd of hij dit wilde tekenen in ruil voor een paar dekens. De Chief begreep dat hij iets moest tekenen (iets wat ze vaker deden) en op het originele papier zijn dan ook gewoon een paar rondjes te zien in plaats van een handtekening. Met dit verdrag verkochten de Maori hun land voor de komende 200 jaar. Het jaar 2040 is dus iets waar ze enorm naar uitkijken, omdat het verdrag dan eindigt en ze hun land “terugkrijgen”.
Ook de getatoeëerde gezichten van de Maori hebben uiteraard een betekenis. Allereerst krijgen ze in hun eerste levensjaren onder de kin tatoeages van zowel vaders- als moederskant en zodra de mannen (lees kinderen) gaan vechten en anderen doden krijgen ze steeds meer tatoeages erbij. Je kon dus aan het gezicht zien hoe bevreesd je moest zijn. Aangezien de vrouwen natuurlijk geen krijgers waren, was dat de reden dat zij alleen onder hun kin

getatoeëerd waren.
Elke krijger had een wapen ter grote van z’n lengte, waarbij dus zeker gold hoe groter, hoe sterker.

Nadat we weer terug waren in de bus, reden we naar een Marei of Pa (een plaats in de gemeente van de Maori waar Chiefs van andere stammen worden verwelkomd door middel van een ceremonie). Deze ceremonie kregen wij ook. Een van de oudere dames zong een lied over de bergen, rivieren en het land terwijl we binnenkwamen; vervolgens moesten we plaatsnemen in een overdekt gedeelte, waarbij de mannen vooraan moesten zitten en de vrouwen (beschermd) achteraan, voor als er toch iets zou gebeuren (de Maori was een heel moordend volkje); de mannen namen het woord en daarna werden we verwelkomd met een originele groet door middel van Kia Ora, een hand en de neuzen tegen elkaar drukken. Het was trouwens ten strengste verboden om tijdens deze ceremonie Engels te praten (gezien eerder genoemd verhaal). Na de welkomsgroet werden we uitgenodigd om onze schoenen uit te doen en het heilige huis binnen te gaan. Dit wordt door de Maori niet als huis, maar als persoon gezien, in dit geval een man, maar dat kan ook een vrouw zijn. In de mannelijke huizen zijn alle personen mannelijk en bij vrouwelijke huizen natuurlijk vrouwen. Het was ook ten strengste verboden om in het huis foto’s of video’s te maken. Niets van deze huizen wordt op beeld vastgelegd of opgeschreven. Alles in het huis is uit hout gesneden en zijn voornamelijk krijgers en chiefs die hun stam eer

hebben bewezen of een speciale gave hadden.
Nadat alle deuren en ramen weer achter ons werden dichtgedaan, kregen we thee en koekjes. Hierbij heb ik de vrouwen bedankt voor hun warme welkom en heb ik nog een tijdje gesproken met de tante van onze gids. Haar Maori naam was Nga Haka oftewel Betty.
Tijdens de busrit naar ons verblijf bleek al snel dat we op een plek terecht zouden komen wat niet echt in de bewoonde wereld was; uitkijkend over het grote meer Lake Aniwhenua verscheen onze overnachtingsplek. Hier werd een traditioneel Hangi Feast voor ons bereid voor de avond. Hierbij wordt een gat gegraven in de grond, withete stenen komen op de bodem en vervolgens worden het rauwe vlees (wat je maar wilt) en rauwe groenten en aardappelen opgestapeld en afgedekt met natte doeken. Daarna wordt er zand overheen gegooid om het lekker te laten stomen en garen. Na ongeveer 2 uur is het gaar en wordt alles weer “opgegraven”.
Omdat we zo lang moesten wachten op het eten, werden er tussendoor een optionele workshops gegeven. Ik had me aangemeld om te leren weven met Flex (een plant), waarbij je de traditionele manden kon maken, of sieraden, e.d. Ik heb een armband gemaakt en heb daarbij ook geleerd welke plant ik moet gebruiken en hoe ik die dan het beste kan afsnijden zodat de plant of het blad niet volledig zou afsterven – je moet schuin naar het hart van de plant snijden zodat tijdens de regen het water in het blad en de plant loopt. De Flax (ik

ben de Maori-naam vergeten) zijn er in heel veel verschillende soorten, maar degene die het beste is, is een plant waarbij de bladeren rechtop staan en een rode rand hebben.
Na deze workshop ging ik gelijk door naar de kook-workshop, waarbij we leerden om het traditionele brood te maken wat de Maori tijdens hun Hangi Feast eten: Fry Bread (zie recept).
Rond 20u was het tijd voor het eten…! Ik kan vertellen dat het echt super lekker smaakt; je proeft de smaak van de rook en je kan niet echt beschrijven hoe het precies smaakt, maar het was gewoon zo ontzettend lekker! Ook hadden we huis-gerookte aal, die de dag daarvoor gevangen was. Jawel ook dit smaakte verrukkelijk!
Om bij de aal te blijven, ik had me ook opgegeven om na het diner te gaan aal-vissen. Daar stonden we dan op een steigertje met alleen een vislijntje met een haak voorovergebogen, wachtend op de aal die zichtzelf op de haak zou storten. Helaas hadden de alen ook een cursus gevolgd in “gratis eten, zonder gevangen te worden. Hoe vaak het aas wel niet weg was, terwijl er niks aan de haak zat en je ze wel voelden happen en smakken… Ineens trok ik en had ik een hele dikke aan de haak, maar hij was zo aan het spartelen dat de visdraad een lusje vormde en een velletje van m’n hand pakte en de aal ontsnapte… Toch had een andere jongen er wel een gevangen, dus we kwamen niet helemaal met lege handen terug en de bus na ons kon ook genieten van heerlijk gerookte aal tijdens hun buffet.
Wederom een prachtige dag!

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (YHA Rotorua): 8
Nachtrust: 7
Temperatuur: 23 C