Van Marahau naar Pakawau

Wandelen, dat was het thema van vandaag. En nu zit ik kapot in m’n bed, blij dat m’n benen kunnen rusten en hopelijk een beetje kan slapen vannacht. Want afgelopen nacht heb ik op 2 uur na, geen oog dicht gedaan. Geen specifieke reden, ik was gewoon klaar wakker.

Maar vandaag dus. We vertrokken vanochtend om 8uur uit Marahau en hadden een strakke planning. Onze eerste stop was nog geen half uurtje rijden en we stapten uit bij Riwaka Resurgence (waar je het ontstaan van de Riwaka River kon zien). Het was zo’n 10 minuutjes lopen voor we bij de bron aankwamen. Wauw! Het was zo ongelooflijk helder water; het zag er zo puur uit. Kraakhelder, als glas. Je kon de bodem, die een paar meter diep lag, gewoon zien! En overal was mos tegen de rotsen aangegroeid. Die kleurschakering tussen het super heldere en blauwe water en de intense groenheid van de bomen, struiken en mossen was werkelijk adembenemend. Een goed begin van de dag!
Vervolgens reden we zo’n uurtje verder. Omdat ik niet zo’n denderende wandelaar ben (lees abominabel slecht – naar Nieuw Zeelandse begrippen), vroeg Marieke me of ik erover wilde nadenken of ik de volgende wandeling naar de Rawhiti Caves mee wilde, aangezien er bij DOC vermeld werd dat het een half uur klimmen was voor gevorderde wandelaars. Euhm, tja, gezien de dagen na de Tongariro Crossing ben ik toch een beetje voorzichtiger geworden met mezelf. Ik had besloten om niet mee te gaan, maar Bram en Marieke haalden me toch over om een deel mee te lopen en te stoppen als het niet meer ging, omdat het toch 2 uur wandelen zou zijn en ik anders alleen bij de auto moest gaan zitten wachten. Vooruit, wandelschoenen aan en gaan met die banaan; ik ben ook geen mietje. En zoals dat bij mij gaat: als ik ergens aan begin, maak ik het ook af. Dus hup naar boven! Gelukkig hielden Bram en Marieke erg rekening met me en zijn we tijdens de zware klimtocht meerdere malen gestopt. Maar toen we boven waren, was het alles dubbel en dwars waard. De grot, wat onze eindbestemming was, hing vol met stalactieten. Het bijzondere was, dat deze niet alleen gevormd werden door het druppelen en sijpelen van water, maar ook omdat er ook mossen en plantjes op groeiden. Daardoor ontstond het proces van phytokarst; waarbij de stalactieten niet meer recht “groeien”, maar ook scheef, naar het licht toe, omdat de mossen en plantjes daarheen willen. Het was

zeer bijzonder om te zien!
Na deze prachtige, maar oh zo vermoeiende wandeling (ik moet zeggen: wat een heerlijke workout), reden we snel verder naar een wandeling naar Wainui Falls. Daar gingen we weer een uur wandelen. Maar ook dit was zeker de moeite waard! Ook hier was het water enorm helder en de waterval was indrukwekkend groot. Er was zelf zoveel opspattend water, dat er een klein regenboogje te zien was.
Nu was ik inmiddels echt wel moe, maar we hadden nog 1 wandeling op de planning: Te Waikoropupu springs. Slechts een kwartiertje rijden. En hoewel Marieke had gelezen dat het een uur wandelen was, was ik blij op het bordje aan het begin van de wandeling te zien, dat het slechts een half uurtje was. Zoals de naam al zegt, was dit een bron. En wat is het kenmerk van een bron: helder water! Dit was het helderste en blauwste water wat ik over de hele dag had gezien! Het was een prachtige afsluiting van een vermoeiende dag.
De “cabin” waar we de komende twee nachten in verblijven is trouwens net een kleine cottage. We hebben een aparte slaapkamer en het andere bed staat in het verlengde van de woonkamer. En er is een klein eigen keukentje. Alleen voor het sanitair moeten we naar buiten. Maar het allermooiste is; we zitten direct (en dan echt direct) aan het strand!! Dat is toch ook bijzonder!

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (Old McDonalds Farm): 6
Nachtrust: 2
Temperatuur: 24 C