Tumutumu Toobing

Van de jungle naar een chalet!
Vanochtend (uiteraard) vroeg vertrokken van Raglan richting Waitomo. Dit is de plek waar zo’n 1000 grotten zijn in een omtrek van maar een paar kilometer, waarvan er zo’n 40 zijn opengesteld. Buiten de enorme hoeveelheid grotten is de dichtheid van de glowworms die hier voorkomen meer dan waar dan ook in Nieuw- Zeeland. Die combinatie maakt het tot een fantastische plek.
Ik heb heel sterk getwijfeld welke cave-tour ik wilde doen, maar heb uiteindelijk gekozen voor de Haggas Honking Holes, een 4 uur durende activiteit waarbij je zou abseilen in watervallen, klimmen

en zwemmen door de grotten. Dit leek me echt fantastisch. Helaas toen ik me had ingeschreven in de bus, bleek deze voor vandaag al volgeboekt… Dan maar m’n tweede optie: Tumutumu Toobing. Ook deze duurde 4 uur en behalve lopen, klimmen en zwemmen gingen we ook in een grote rubberen band door het water. Uiteraard eerst in een super dik, super charmante wetsuit met dikke knie- en elleboogstukken en niet te missen de extra stukken op m’n kont… zodat die mooie billen even heerlijk extra geaccentueerd werden.
Voordat we bij de cave kwamen, moesten we door het land van de boer lopen, waar ook alle schapen hun weg door de heuvels baanden – met de nodige poepsporen. Onze gidsen, Stefan en Brad, vertelden dat als een boer een stuk land koopt, alles bij dat stuk land hoort, boven en onder. Dus ook de grotten zijn eigendom van de desbetreffende boer en er moet door het bedrijf wat de activiteiten organiseert per persoon een percentage worden betaald om van de grotten gebruik te mogen maken.
Eenmaal bij de grot aangekomen klommen we een voor een naar beneden via een ladder en begonnen we ons avontuur! We hadden naast onze wetsuit ook een helm op (met licht) en een soort kaplaarzen aan. Uiteraard moesten we ook door water lopen, en hoewel je weet dat je toch wel een soort zwembadje in de laarzen gaat creëren gedurende de tour, was dat eerste moment toch even een stap om je overheen te zetten. Het was een beetje het gevoel alsof je in je broek piest; iets wat je gewoon liever niet doet,

maar niet kan tegenhouden. Goed, na soppen in je laarzen, kwam daar ook het moment dat je wetsuit moest worden ingeleid… We stonden in een kring, armen in elkaar gehaakt en gingen met z’n allen tegelijk tot onze schouders in het water. Nu was het “broek-pies-gevoel” helemaal compleet! Maar het was het dubbel en dwars waard; we zetten onze helmlampjes uit en boven ons waren honderden glowworms, ontelbaar veel! De wormen geven zelf geen licht, maar het is hun ontlasting wat licht geeft door een chemische reactie. Daarnaast zijn het eigenlijk geen wormen, maar larven van een soort mug. Ze zitten daar voor een paar maanden, voor ze zich ontpoppen tot muggen.
We gingen verder en tijdens onze klimtocht, merkte ik dat ik soms echt even goed om me heen moest kijken en moest genieten van het feit dat ik door een kalksteengrot aan het lopen was op paden waar je normaal dus niet zou mogen komen. Doordat je heel erg bezig was met kijken waar je je voeten neer moest zetten en waar je je wel en niet aan vast mocht grijpen, ging dit soms aan je voorbij. Ik vond het heel goed van de gidsen dat ze voorafgaand aan de tour een stuk afgebroken stalactiet of –miet lieten voelen, zodat je er verder niet aan hoefde te zitten omdat je toch nu al wist hoe het voelde. Het was echt een no-go om deze creaties aan te raken of er zelfs maar met je helm tegen te stoten. Alleen aan het leisteen mocht je je vastgrijpen!
Eenmaal verder in de grot, ging het dan toch gebeuren: de tubes (rubberen banden) kwamen tevoorschijn. Je kon kiezen om op twee manieren te water te gaan, ofwel gewoon in het water gaan zitten ofwel van een hoger gedeelte naar achter te springen. Dat laatste deed bijna iedereen en ik dus ook. Wel best eng, want je kon lelijk je hoofd stoten als je omhoog sprong in plaats van naar achteren. En ook kon je je goed bezeren als je op de rotsen sprong die in het water lagen. Bij iedereen is het goed gegaan en niemand is verdronken of overleden… Als een ketting moesten we de voeten onder de oksels steken van degene die volgenden en nadat we onze lichten uit hadden gedaan werden we voortgetrokken door een van de gidsen. Boven ons konden we wederom genieten van een tunnel vol glowworms. Zo ongelooflijk mooi! Na ongeveer 15 minuten kwamen we aan het eind van de tunnel (dit klinkt een beetje alsof we toch waren overleden…) en gingen we weer klimmend en klauterend verder. Ook zwemmen hoorde bij een gedeelte van de tocht, en hup we sprongen als ratten in het water. Het wetsuit én de laarzen waren bleven drijven, dus echt zwemmen was er niet bij; het waren meer een soort van mini armbeweginkjes, waardoor het leek alsof dit onze eerste zwemles was. Wetende dat we onze kaplaarzen niet mochten verliezen omdat het 6 meter diep was onder ons, maakte het lichtelijk spannend. Maar ook deze challenge met succes doorstaan!
Halverwege konden we even gaan zitten en kregen we een soort

warme sinaasappel-limonade om ons een beetje op te warmen en chocolade voor de suikers – dat hadden de gidsen blijkbaar al die tijd meegesleept in de rugzak. En ik maar denken dat daar spullen in zaten voor calamiteiten…
Het water in de grot heeft in de zomer een temperatuur van 14 C en in de winter kan het terugzakken tot 6 C. Ik blij dat het zomer is!
Na deze pauze kregen we een gedeelte wat de enkelbreker werd genoemd. Die naam was niet geheel onterecht; over spelonken van de gladde leistenen moesten we erg goed opletten waar we onze voeten plaatsten. Als je soms achter je keek, kon je niet geloven dat je daar gelopen had. Nog een klein stukje zwemmen, een klein stukje tuben en wat extra klimmen en na ruim 2 uur, kregen we een laatste glimp van de glowworms te zien. En toen, op naar het daglicht. Ongeveer een kilometer hadden we onder de grond doorgebracht. Wat een bijzondere ervaring! Dat ik dit weer heb mogen meemaken om op deze manier een grot te ervaren!

Na een heerlijke warme douche, op naar het hostel. Hoewel iedereen van Stray vandaag gelijk verder gaat naar Rotorua, blijf ik een nacht in Waitomo. Buiten de grotten is hier echt helemaal niks te doen, maar ik wil morgen heel graag naar het Kiwi House in Otorohanga – 15 min hier vandaag. Hoe ik daar kom? Liften… Hopelijk lukt het me om weer op tijd terug te zijn voor de bus die me om 01.30pm komt ophalen. Best spannend!
Oh, en m’n hostel, super schattig! Midden in het veld, tussen de heuvels staat een soort chalet. Ze hebben een hert, varkens, biggetjes en een blind schaap. Zelfs een zwembad ontbreekt niet! Er staat midden in de woonkamer een leuke ouderwetse kachel met echt vuur voor als het koud is, een boekenkast en een kast vol dvd’s, heerlijke banken (binnen en buiten) en een fantastische sfeer! Zelfs als ik morgen niet zou gaan liften, vind ik het echt leuk dat ik hier mag zijn!
Ik kan niet anders zeggen dan dat deze dag super was!

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (Kariori Lodge): 7
Nachtrust: 8
Temperatuur: 22 C