Canyon Swing

Ik was blij dat ik vannacht enigszins goed heb kunnen slapen. Ik heb althans niet wakker gelegen van de zenuwen van vandaag; dat heb ik bewust uitgezet. Ik had er trouwens al genoeg over gepiekerd en het gevisualiseerd de afgelopen week. Ik ging vandaag Dé Canyon Swing doen! Dat betekende dat ik mezelf (weer) van een klif ging afgooien, maar dit keer van 109 meter hoog. Ooohhh, dat is toch veel minder hoog dan de vorige?! Ja, maar ik heb nu wel een vrije val van 60 meter! Het is simpel uit te leggen: iedereen die dit doet, wil gewoon graag ervaren hoe het is om dood te gaan.
Over dood gaan gesproken, ik heb de hele week nagedacht over mensen die in doodsangst verkeren; mensen die de dood in de ogen kijken en weten dat er geen weg terug is of niet worden opgevangen aan het eind, zoals ik. Zoals de mannen van Normandië die wisten dat ze werden afgeknald zodra de klep van het schip open zou gaan; of de mensen die uit de Twin Towers zijn gesprongen. Ik wilde heel graag met deze gedachte de swing doen, zodat het niet alleen een gekke, bijzonder enge actie is, maar ook nog een achterliggende gedachte zou hebben.

Onderweg naar de canyon was ik eigenlijk nog verdacht rustig en wilde me zo min mogelijk laten opjagen door mensen die heel angstig waren.
Ik had besloten dat ik ook zo min mogelijk naar beneden zou kijken, om mezelf rustig te houden.
In eerste instantie wilde ik van een glijbaan het ravijn in glijden, maar toen ik boven stond, besloot ik achterwaarts te gaan – volgens de mannen van de swing de meest enge manier. Maar ik vond het wel fijn om niet te kijken waar ik naartoe zou vallen.
Goed, het punt was daar, ik stond aan de rand en kon niet meer terug. Bij degene voor me zag ik dat het zo over was en je met een paar minuten weer boven was. “Dus wat kon er nou zo eng zijn?” Ik moest er maar snel doorheen. Even wat foto’s maken en daar ging ik dan… Ik viel heel langzaam achterover. Alles in je lichaam zegt dat dit geen goed idee is en voor 2 seconden (tijdens je vrije val) denk je echt dat je dood gaat. Je hersenen raken in een bepaalde trans waardoor je ook niet meer helder kan denken. Maar vanaf het moment dat ik werd opgevangen en de swing ingaat kon ik direct ontspannen en genieten van de mooie omgeving. Natuurlijk was er ook wel een zucht van opluchting, maar eigenlijk was ik het gevoel van de adrenaline direct kwijt. Wat ik ook wel jammer vond, omdat het net voelde alsof er niks gebeurd was. Vorige week tijdens de Fox “genoot” ik een paar uur tot zelfs een paar dagen nog na van de adrenaline kick en het gevoel van de vrije val. Misschien kwam dat ook wel omdat ik wist dat de swing nog zou komen.
Hoe dan ook het was wel echt super leuk en ik heb serieus getwijfeld over een tweede sprong, maar toch maar niet gedaan. Het was goed zo! Maar ik zal het zeker nog een keer doen als de gelegenheid zich voordoet.
Toen we weer terug waren gebracht, wilde ik eigenlijk een tweede poging doen om naar

Arrowtown te komen. Ik stond zo’n 10 minuten met een bordje omhoog, maar niemand pikte me op. Toen heb ik maar besloten om gewoon boodschappen te gaan doen en de rest van de dag een beetje orde op zaken te stellen.

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (YHA Lakefront): 9
Nachtrust: 7
Temperatuur: 24 C