Kiwi House

Wat een hel was het vannacht! Er was een vrouw die zonder onderbrekingen bleef snurken. Zelfs m’n oordoppen hielpen niet. Ik merkte ook dat ik steeds meer hoofdpijn kreeg gedurende de nacht. Om 03.00u besloot ik maar naar de toilet te gaan en even m’n benen te strekken. Toen ik de kamer weer binnen kwam, snapte ik waarom ik zo’n hoofdpijn had; het stonk zo verschrikkelijk! Na heel kort naast m’n bed te hebben gestaan, besloot ik al snel wat m’n noodoplossing ging zijn: na m’n bed te hebben gestript, ben ik naar de woonkamer gegaan en ben op de bank gaan liggen. Daar vond ik nog 2 anderen die blijkbaar ook niet op hun kamer konden slapen. Gelukkig stond de woonkamer vol met banken en konden er nog makkelijk een aantal mensen bij. Dit was allicht beter dan helemaal geen slaap. En ik moet zeggen dat ik toch best nog 3 uurtjes redelijk heb geslapen.
Hoewel m’n nachtrust verre van goed was, toch vroeg opgestaan, omdat ik naar het Kiwi House Otorohanga wilde. Alleen klein probleempje: het was 15 tot 20 minuten rijden van het hostel in Waitomo. Maar daar heb ik tegenwoordig geen problemen meer mee… Op de heenweg mensen gevraagd van het hostel die die richting op reden. En op de terugweg werd het toch liften. Het enige wat ik spannend vond was of ik op tijd (01.30pm) de bus zou halen.
Otorohanga staat bekend om z’n kiwi-reservaat. Buiten de kiwi’s hebben ze ook nog heel veel andere inheemse vogels. Ook is dit reservaat aangesloten bij het nationale broedprogramma van Nieuw Zeeland. Om 9am stond ik voor de deur toen het park open ging. Voordat ik bij het voeden van de kiwi’s aanwezig wilde zijn, kon ik zo eerst een rondje lopen. Het deed me een beetje denken aan Avifauna, waarbij er ook veel kooien zijn waar de vogels los vliegen en je doorheen kan lopen. Toch vond ik het park niet heel interessant, maar wel leuk dat ik er was. Uiteraard was het wel erg bijzonder om de kiwi te zien. Voor het voeden vertelde de verzorgster dat er op dit moment alleen met de bruine kiwi wordt gefokt. Van de grote gevlekte kiwi zijn er nog maar zo’n 16.000 in het wild en het Kiwi House heeft 1 van de 2 die in gevangenschap worden gehouden. Beide kiwi’s zijn helaas vrouwtjes en ze kunnen dus geen fokprogramma opzetten. Vanuit de overheid mag er ook geen mannetje vanuit het wild worden gevangen om dit soort te behouden, dus het is te hopen dat ze niet uitsterven. De andere kiwi die ze hadden was de kleine gevlekte kiwi (heb ik helaas niet gezien) en dit is de laatste van deze soort die in gevangenschap leeft.
Kiwi’s kunnen zo’n 50 jaar oud worden. Het is verschrikkelijk om te bedenken wat het vrouwtje moet doorstaan om een ei te leggen; het ei is namelijk bijna even groot als een emoe-ei en neemt bijna haar hele lichaam in beslag. De laatste 5 dagen voordat ze het ei gaat leggen kan ze zelfs niet meer eten, omdat er simpelweg geen plek meer is in haar lichaam waar ze het voedsel zou moeten laten. In deze laatste 5 dagen gaat ze een keer per dag naar het water om haar lichaam enigszins van de druk te ontzien. Als het ei

eenmaal is gelegd is het de taak van het mannetje om het uit te broeden. Wanneer het jong geboren is, kan het eigenlijk al direct lopen en eten. Alleen door de sterke geur van het jong is het gemakkelijk op te sporen door roofdieren. De meeste kiwi’s overleven dan ook niet deze eerste periode…
Hoewel kiwi’s er schattig uitzien, zijn ze enorm territoriaal. Zelfs wanneer de verzorgster het hok binnenkomt, wordt ze direct aangevallen door Tasman (de grote gevlekte kiwi). Ze moet hoge beschermende laarzen en broek dragen, want buiten het pikken met de snavel, trap de kiwi met klauwen hard naar voren en kan makkelijk door een spijkerbroek heen je been verwonden.
Het was super schattig om te zien hoe de kiwi weer terug rende naar haar etensbakje, nadat ze de verzorgster letterlijk haar hok uit getrapt had. Van de uitdrukking “bijt de hand niet die je voedt” heeft de kiwi zeker nooit gehoord!
Na deze interessante voedersessie waren de Kea’s en de Kaka’s aan de beurt. Bij de Kaka’s zaten ook loopvogels die mensen snel verwarren met Kiwi’s; Weka’s. Naar mijn mening toch echt een heel andere vogel, maar zelfs in m’n hostel had ik twee meiden die dachten een kiwi te hebben gezien, maar dat toch echt een Weka bleek.
Ondertussen zat ik al aardig op de klok te kijken, want ik moest nog een kleine 30 minuten lopen om bij de doorgaande weg naar Waitomo te komen, waar ik wilde liften. Bij de grote supermarkt vroeg ik een vrouw of ze die kant op ging en of ik een stukje mocht meerijden. Ze heeft me helemaal tot aan het hostel gebracht, terwijl dat toch uit haar route was. Zo lief! Zo had ik nog even tijd om te lunchen, voor ik klaar moest staan voor de bus.
Via Matamata (Hobbiton, waar super veel mensen een tour willen) zijn we met een groepje van 4 doorgereden naar Rotorua. “Roto” betekent meer en “Rua” betekent twee. Deze stad wordt ook wel de stinkstad genoemd, omdat er onder de grond en in de omgeving veel geisers en hete bronnen liggen. De stad dampt letterlijk en als je bij het meer komt ruikt het ook echt behoorlijk naar rotte eieren. Gelukkig valt het in het hostel nog wel mee; ik had het veel erger verwacht na alle horror-verhalen.

CIJFERS VOOR VANDAAG
Hostel (Waitomo Juno Hall): 9
Nachtrust: 1
Temperatuur: 20 C