Te Papa

M’n eerste dagje naar Wellington. Moest wel rete vroeg opstaan, omdat Bram en Marieke naar werk moesten. En omdat alles pas rond 9uur open gaat, ben ik eerst op zoek gegaan naar een leuk koffietentje - ik ben altijd in voor leuke koffietentjes. Thunderbirds werd het! Met een heerlijke Mocha was ik aan het bedenken wat ik vandaag ging doen. Even wat socializen met Nederland (het is daar tenslotte ’s avonds) en rond 09.45uur aan de wandel gegaan richting Te Papa, een gratis museum. Uiteraard kwam ik er pas ruim een half uur later aan, terwijl het nog geen 10 minuten lopen was geweest, maar ik wandel nog wel eens hier en daar een grappig of leuk uitziend straatje in. Of natuurlijk als ik een potentieel koffietentje tegenkom…
Wat een mooi museum is dat! Niet het mooiste museum wat ik gezien heb, maar het komt aardig in de buurt. 5 Verdiepingen hoog en op elke vloer verschillende exposities. Natuurlijk sprak het dierenrijk van Nieuw Zeeland me erg aan, maar er was ook een gedeelte dat ging over de aardbevingen in het land. Ik vond het jammer dat ik niet de tijd had om alles te lezen; er was te veel informatie. Bram en Marieke hadden al van te voren gezegd dat zij dit museum altijd in stukjes doen, omdat het te veel is voor een dag. Nou, dat was ook zo. Voor ik besloot om even naar buiten te gaan en mezelf een uurtje rust te gunnen, liep ik binnen bij een gedeelte dat ging over Gallipoli, een schiereiland waar Nieuw Zeeland tijdens de 1e WO heeft meegevochten. Door middel van levensechte poppen (gemaakt door Weta Workshop) die zeker 4x zo groot waren als normale mensen werd het verhaal van deze strijd verteld. Je werd meegenomen in de levens van 4 verschillende mensen die op dit slachtveld aanwezig waren. Het was zo goed en realistisch weergegeven, dat ik ineens besefte (waarschijnlijk niet voor de helft) wat oorlog doet, met mensen en alles eromheen. Ik vond dit zo indrukwekkend dat het me echt aan het denken heeft gezet. Het is verschrikkelijk wat mensen elkaar aandoen en in wat voor erbarmelijke omstandigheden een mens gedwongen wordt door dit vreselijke fenomeen van oorlog. En dat levens, een mensenleven, er gewoon niet meer toe doet; het heeft geen enkele waarde meer, je wordt letterlijk “gewoon” een object wat in de weg staat. Ik vraag me serieus af, wat er met je brein gebeurd als je in zo’n situatie terecht komt (al dan niet vrijwillig). Hoe ziek is de wereld dat we onszelf en anderen in zo’n positie dwingen?!
Ik weet nu wel weer waarom ik struisvogelpolitiek toepas in situaties waarbij het gaat om oorlog of lijden; ik kan hier echt in gaan hangen en me voor mezelf gaan schamen dat ik in vrijheid leef, terwijl er zoveel verderf is in de wereld! Ik schaam me dat wij in rijkdom leven en ons druk maken over onze carrière en zoveel eten hebben dat alleen weggooien een optie is. Ik schaam me dat ik op reis ga omdat ik in een vicieuze cirkel ben terecht gekomen met betrekking tot m’n leven en toekomst, terwijl heel veel mensen op deze wereld niet eens naar een toekomst kijken en maar moeten zien of ze de volgende dag wel halen. Ik schaam me op zo’n moment

echt voor wie ik ben en welke prioriteiten ik stel.

Hier kan ik wel meer dan 2 minuten stil van worden…

Goed, diepe zucht, even een luchtje scheppen. Knop omzetten en weer in het hier en nu proberen te komen.
Na een pauze van een uurtje, ben ik weer naar binnen gegaan om de rest van het prachtige museum te bekijken. Er was een bijzondere afdeling over de historie van de Maori’s. Veel herkende ik al van de welkomsceremonie die we hadden gehad en ik prijsde mezelf ook nu weer gelukkig dat ik dit in het echt heb mogen meemaken. Voor veel mensen sprak dit slecht tot de verbeelding, voor mij kwam alles weer even tot leven. Natuurlijk waren er ook nieuwe dingen, en werd mijn kennis nog een stukje aangevuld. Ik merk dat ik het erg interessant vind om de cultuur en geschiedenis van een land te leren door de originele bewoners.
Er was ook nog een andere, tijdelijke, tentoonstelling genaamd Bugslife, waar je wel voor moest betalen. Gelukkig had ik m’n oude studentenkaart mee en kreeg ik mooi $5 korting, waardoor ik maar $10 hoefde te betalen. Deze tentoonstelling was wederom gemaakt door Weta workshop en ging, je raadt het al, over insecten. Het was een tamelijk kleine, maar erg mooie en interactieve tentoonstelling.
Rond 16.30u kwam aan deze enerverende dag toch een eind en ben ik over de kade richting het station gelopen, waar ik Marieke weer zou treffen.

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Huis van B&M: 10
Nachtrust: 6
Temperatuur: 21 C