Avonturier Nyree

Zaterdag 16 sept.
Deze ochtend laatste keer ontbijt in het hostel Sunshine Bedz gehad. Het ontbijt was gewoon simpel. Je kon boterhammen roosteren en besmeren met boter, jam, pindakaas of chocolade pasta. En natuurlijk iedere ochtend een kop thee. Normaal gesproken drink ik nooit thee met dit warme weer.

Ik wilde om 11 uur vertrekken vanuit het hostel naar de luchthaven. Ook net als de heenreis ben ik met het openbaar vervoer gereisd. Dit is goed te doen, ook nu weer goed zoeken welke lijnen ik moest hebben.
Ik moest eerst van Pasar Seni met de metro naar KL Sentral (centraal treinstation), toen overstappen op KLIA Express die er zeker een half uur op reed naar de luchthaven. Kuala Lumpur International Airport (KLIA). Handig hè die afkortingen. Voordat ik mezelf had ingelezen wist ik echt niet waar al die afkortingen voor waren. Maar goed, ik moest niet KLIA hebben maar KLIA 2.
Laatste halte van deze trein.

Ik stapte rond 13.00u uit de trein. Gauw die zware backpack op mijn rug. Rugzak voor op mijn buik en maar gaan zoeken om de bagage te droppen. Eerst maar even naar een balie gelopen om te vragen welke richting ik op moest lopen. Alles is hier zo groot, het staat wel goed aangegeven maar het blijft zoeken. Zou lullig zijn als ik het verkeerde vliegtuig pak.

Ik moest naar de U balie lopen om mijn bagage in te leveren. Mijn backpack woog nu 14 kg. Ik had aangegeven Max. 20 kg voor Air Asia. Ik moest naar gate Q7 lopen, dus die weg vervolgd. Ondertussen even gauw geluncht, het was ondertussen al 13.45u
Even nog met het thuisfront ge-appt. Gelukkig had ik Wifi op de luchthaven. Na de lunch naar de gate gelopen, boarding zou om 14.25u zijn. Maar ik zag het vliegtuig nog niet. Dus maar weer verder met het sturen van berichtjes. Om 14.45u stond het vliegtuig klaar, gauw in de rij staan voor het instappen. 23 E was mijn plaats. Middelste stoel aan de rechterkant van het vliegtuig. Het viel mij op dat iedereen heel snel is. Iedereen gaat gauw zitten, vliegtuig steeg ook snel op. Het was een korte vlucht van een uurtje. Nog wat turbulentie gehad maar ook deze vlucht weer overleefd, wel met klamme handen.
Voordat de lampjes uitgingen om de riemen los te mogen maken stonden de mensen om mij heen al op om de bagage te pakken, terwijl het vliegtuig nog niets eens stilstond!! Voordat we met de landing bezig waren kregen we allen een formulier om in te vullen. Mij werd gezegd dat de Engelse versie bij aankomst kon worden ingevuld.
Voordat ik dat kon invullen moest ik nog langs de douane, gelukkig had ik vooraf al een visum voor 60 dagen geregeld. Indonesische stempel in mijn paspoort werd gezet, daarna dat formulier ingevuld.
En richting de bagage band gelopen, ik moest de achterste band hebben. Ik zag mijn backpack liggen en verdween weer, dus gauw er naar toe gerend en mijn backpack van de band gesleept. Yeahh mijn backpack heb ik ook weer. Mijn planning is om de bus naar Parapat te nemen, waar de boot vertrekt naar Samosir eiland. Het eilandje Samosir ligt midden in Lake Toba. Als de bus vanuit Medan naar Parapat er meer als 5 uur over doet dan slaap ik in Parapat omdat de laatste boot om 19.00u vertrekt.

Nog even snel geld gepind. Hier is 1 euro ongeveer 15,000 rp. Nog snel 2 flesjes water gekocht want ik had niks meer.
Toen naar buiten gelopen voor de juiste bus. Ik denk dat ik nu in de verkeerde bus zit. Een busrit om niet te vergeten. Ik ben de enige blanke en blonde in de bus.. hahah
Gelukkig had ik van te voren MAPS.ME gedownload. Met deze app kan ik off-line kaarten bekijken. Dus mocht ik nou straks elders uitkomen dan maar die kaart erbij houden. Ondertussen is de bus eindelijk na een half uur gaan rijden. Eindbestemming onbekend maar dat zie ik dan wel. Ik ben voor de gek gehouden, met het nemen van de juiste bus. Gebeurd maar 1x toch. Misschien in mijn geval 3x...

Ondertussen is de bus vol met Indonesiërs en ik als enige blonde dame gestopt, ik dacht bij een bushalte. Maar iedereen stapte uit om vervolgens bij een tentje snel te eten. Voor ik het in de gaten had kwamen de mensen weer terug in de bus zitten.
Het is nu inmiddels 18u, ik heb geen idee waar ik ben. Maar dat maakt het ook wel weer spannend. Onderweg heb ik al veel palmbomen gezien, stalletjes langs de weg met fruit of ander eten.
Owja had ik al gezegd dat iedereen hier links rijdt en dat het één grote chaos is. Deze bus rijd dwars door dorpjes, ik geloof niet dat dit steden zijn. Er wordt momenteel een film gedraaid in de bus, volgens mij best een slechte film. Ik versta er in ieder geval niks van.
Zodra ik ergens ben aangekomen laat ik weer iets van mezelf horen.

Dus, dit verhaal kan zo de boeken in. Zo grappig dit.
Oké dus ondertussen is 20.30u geweest en nog niet aangekomen op de eindbestemming van deze bus. Ik krijg aardig honger. Het enige wat ik bij heb zijn chips en water.
De bus is bij meerdere plaatsen gestopt voor mensen die uit wilde stappen. Er heeft bijna de hele rit een vrouw naast mij gezeten. Toen zij uitstapte kwam er een jongeman (Dian) naast mij zitten en we voerde in gebrekkig Engels een gesprek. Dian sprak de Engelse taal ook zo bagger als ik, gelukkig maar. Met gezichtsuitdrukking kom je ook een heel eind. Opeens zei hij dit is de laatste bestemming van deze bus. Dus ik vroeg of er nog bussen naar Parapat gingen, want dat was mijn planning. Nee zei hij er gaan geen bussen meer die kant op. Hij vertelde dat hij werd opgehaald door zijn ouders en vroeg of ik met hen mee wilde. Liever dat, dan alleen in een stad geen idee waar. Ze vonden mij erg dapper, achteraf gewoon stom om in de verkeerde bus te stappen. Maar als je die ene weg niet inslaat mis je ook het één en ander. Zoals in mijn geval, hihi... Dus backpack uit de bus gehaald en mee gelopen met Dian en mee ingestapt in hun auto. Ze vroegen of ik met hen mee wilde om te gaan eten, wat denk je zelf. Ja natuurlijk, ik had honger. We stopte bij een lokaal tentje en gingen naar binnen. Zijn moeder vroeg of ik Nasi Goreng lustte. Ja alleen als het maar niet te pittig is, ik werd een beetje uitgelachen. Dian gaf mij de menu kaart waar het alleen in het Indonesisch stond. Dus gezegd iets wat lekker is en niet te pittig. En hij vroeg of ik er een sapje bij wilde. Het meloen sapje leek mij wel lekker. Mijn eten was er als eerste, ik wilde wachten met eten totdat hun ook eten hadden. Maar dat vonden zij nergens voor nodig. Het is gebruikelijk in Indonesië om met je handen te eten, dit was ik niet gewend. Dus ik kreeg een vork en een lepel. Helaas zat er over de kip hete peper, dus die eraf geschraapt.

Na het eten zijn we terug in de auto gestapt en wilde zij mij bij een betrouwbare bushalte afzetten. Helaas was er geen enkele bus of ander klein busje dat nog zo ver wilde rijden. Het was inmiddels 22.00u geweest. Dian vroeg of ik met hen mee wilde naar hun huis, zodat ik daar kon blijven slapen. Morgen na het ontbijt zouden zij mij afzetten bij een busstation die naar Parapat reed. Ik begon te blozen maar zei heel graag. Dus ik ben meegegaan naar hun huis, zowel Dian als zijn moeder zei ons huis is simpel. Maar het maakt mij echt niks uit, als ik mij maar veilig voel. Inmiddels is het bijna 0.00u. Ik heb mezelf mogen opfrissen in hun badkamer. Heel simpel, geen westerse douche of toilet. Toilet is een gat in de grond. En de douche is gewoon een grote bak water met een bakje erbij zodat je jezelf kunt nat gieten. Ik heb hier een eigen slaapkamer, wat wil je nog meer. Ze zijn zo gastvrij, dat is zo fijn na zo'n hele lange dag reizen. Even gauw een Internet bundel op mijn telefoon gekocht om het thuisfront op de hoogte te stellen. OMG zei mijn moeder... zeg dat wel ja!!
Goodnight xxx

Zondag 17 sept.
Vanmorgen om 7:30u uit bed gekomen, mezelf nog gauw mogen opfrissen voordat ik mocht ontbijten. Ik kreeg een traditioneel Indonesisch ontbijt, witte rijst met zoete en pittige groentes geserveerd op bananenbladeren. Na het ontbijt mijn backpack goed ingepakt en afgesloten. Mijn tassen buiten gezet, want de auto met het hele gezin wilde mij bij het busstation afzetten.
Maar voordat we vertrokken moesten er eerst nog foto's gemaakt worden. Een blonde en blanke dame zie je niet vaak in zo'n buurt. Iedereen wilde even een hand geven en even mee op de foto.
Heel grappig, als ik de foto terug bekijk ben ik echt een bleekscheet. Als ik straks weer in Nederland aankom hoop ik toch wel iets van een kleurtje te hebben.
YES eindelijk ingestapt in de juiste bus!! Deze deed er nog eens 2 uur over, weer als enige blanke in een bus vol Indonesiërs. Onderweg apen gezien langs de kant van de weg. Ik heb mij in de afgelopen uren niet onveilig gevoeld. Al denkt het thuisfront daar anders over. YES eindelijk om 12u aangekomen in Parapat. Ik stapte uit de bus en moest goed kijken waar ik naar toe moest lopen voor de haven waar ik de boot zou pakken naar Tuk Tuk. Ik liep tussen de marktkraampjes richting de haven en vroeg welke boot ik moest hebben naar Tuk Tuk. Het maakte niet echt uit welke want ze gingen allemaal die kant op. Ik werd geholpen om de boot op te komen. Is niet echt handig met een zware rugzak om een dun loopplankje af te lopen. Ik dacht als ik nou maar niet val, want dan was ik nat. Op de boot ontmoette ik een man die vroeg of ik al een verblijf plaats had, nee dus. Hij bood mij iets aan, ik twijfelde heel even. Maar het kon mij echt niks meer schelen hoe duur het zou zijn. Ik zou een bungalow aan het water krijgen voor ongeveer 15 euro per nacht. Eigenlijk is dit best duur voor hier, maar ik ben nou eenmaal een luxe dier. De boottrip zelf kostte 1 euro voor 40 minuten varen.

De man die mij een bungalow beloofd had, zou zorgen dat er iemand mij kwam ophalen. Bij de eerste stop stapte ik uit, weer over een dun loopplankje en er gelukkig niet afgevallen. Ik liep wat verder rechtdoor, maar zag geen mevrouw staan die mij kwam ophalen.
Ik had een bonnetje gehad met de naam van de bungalow en liet dit aan de eerste man die ik tegenkwam zien, hij belde vervolgens iemand op. Ik mocht heel even in de schaduw gaan zitten want het was op dat moment erg warm. Er kwam al snel een mevrouw op een scooter aan gecrost. Ik dacht moet ik hierop zitten met mijn backpack en andere tas??? Ja dus, bij het opstappen verloor ik bijna mijn evenwicht. Ik heb haar stevig vastgepakt en zijn zonder helm weggereden naar de bungalows. Wauw wat een uitzicht onderweg!!!!
Na 10 min aangekomen op de juiste bestemming. Yeahh ik heb een bungalow aan het water, met palmbomen waar de kokosnoten nog in hangen, en waar een touw aan hangt. Eindelijk het vakantie gevoel.
Ik ga hier een paar dagen genieten, see ya!!