Zondag 1 oktober
Gisterenavond was het erg gezellig. Ik heb Bintang bier gedronken, het is eigenlijk niet zo heel vies. Ook die avond is mij meerdere malen een joint aangeboden, ik doe het niet. Het is ook die avond/nacht weer erg laat geworden. Zondag zelf heb ik niet veel gedaan, mijn backpack grotendeels weer ingepakt want morgen vertrek ik naar Banda Aceh.

Maandag 2 oktober
Vanmorgen vroeg opgestaan want de auto vertrok rond 8 uur naar de luchthaven. Beter te vroeg als te laat toch. Nadien mijn tassen naar beneden gesjouwd en nog het laatste ontbijt genuttigd voordat ik in de auto zou stappen. Na het ontbijt moest ik echter met mijn backpack bij Andi achterop zijn motorbike. Ik word er wel steeds handiger in om op de motorbike te stappen zonder om te kukelen.
Andi bracht mij naar de eigenaar van het hostel, hij bracht mij naar de luchthaven. Het zou een rit van 3 uur duren, echter duurde dit bijna 5 uur. Eenmaal in Medan werd hij aangehouden door de politie en moest geld betalen waarom of hoezo nou ik heb echt geen idee. Misschien een beetje corrupte politie hier. Om 13u was ik eindelijk gearriveerd op de luchthaven. Ik wilde via een machine zelf inchecken, helaas kon dit niet. Dus naar een informatie balie gelopen en die meneer zei je moet naar balie D lopen, laat de e-ticket op je telefoon zien. Dus zo gedaan, mijn backpack werd gewogen. 15 kg gaf de weegschaal nu aan. Ach ik zit nog steeds onder die 20 kg. Mijn e-ticket op mijn telefoon laten zien, was geen probleem en boardingpass werd uitgeprint. Ik moest naar gate 6 lopen, om 14:50u zou mijn vliegtuig vanuit Medan naar Banda Aceh vertrekken. Echter tegen 14:20u stond er op het scherm dat mijn vlucht pas om 16:50u vertrok. Blehh, helemaal geen zin om zo lang te wachten. Stomme ik, ik had al mijn boeken in mijn backpack gestopt. Ik dacht de vlucht is op tijd en de vlucht zelf duurt een uur dus die heb ik niet nodig. Had ik ze maar wel bij. Om 16:20u werd het erg rumoerig bij de gate, een hoop mensen die al in het vliegtuig zaten moesten er weer uit. Veel piloten of andere belangrijk personeel stonden allemaal bij de gate. Er werd geroepen en video's gemaakt, ik dacht wat is dit nu weer. Ik werd er nerveus van. Uiteindelijk om 17:00u werd omgeroepen dat het vliegtuig eindelijk vertrok. Dus gauw in de rij gestaan om het vliegtuig in te mogen. Eer dat het vliegtuig opsteeg was het 17:15u. Ik had van te voren contact gehad met het hostel per email of zij mij konden ophalen van de luchthaven. Aangegeven dat de vlucht met 2 uur vertraagd was, dat was gelukkig geen enkel probleem. Om 18:20u was ik geland. Eerst maar even naar het toilet, ik ben helemaal niet claustrofobisch aangelegd maar naar het toilet in het vliegtuig ga ik niet doen.
Om 18:45u stond ik te wachten op mijn tas, het leek even te duren maar daar zag ik mijn tas. Gauw naar buiten gelopen, om degene van het hostel op te zoeken in de meingte. Iedereen riep taxi of bus. Gelukkig zag ik de eigenaar van het hostel al snel. Hup die auto in en naar het hostel. Eenmaal in de straat van het hostel dacht ik, ow waar ben ik nu weer beland. Weer een erg drukke straat, het was al donker iedereen zat mij aan te staren. Ik werd gebracht naar mijn kamer. Ik voelde mij totaal niet prettig, eerst even tot mezelf gekomen, wat spullen uitgepakt zoals een reislaken. Je hebt hier alleen een matras, ook al is het warm ik heb graag iets over mij heen.
Nadat ik weer tot mezelf was gekomen, had ik toch echt wel de behoefte om te eten. Het was inmiddels al 20.00u geweest. De eigenaar van het hostel zat buiten op een krukje, gelukkig mocht ik naast hem gaan zitten. We hebben even zitten praten en daarna bestelde hij voor mij nasi goreng, de mensen die langs de kant van de weg staan met eettentjes spreken geen woord Engels en ik spreek geen Indonesisch, nog niet! Nasi goreng was pittig maar o zo welkom. Ik had een vol bord eten voor nog geen euro. Na het eten nog wat zitten praten met de eigenaar van het hostel. De mensen hier zijn erg gelovig en hebben een Sharia wet, wat er nou precies wel en niet mag is mij niet geheel duidelijk. Er schijnt een avondklok voor vrouwen te zijn. Zij worden geweigerd in restaurants of andere openbare ruimtes na 23.00 uur.
Alcohol is not done. Strakke spijkerbroek mag niet, vrouwen mogen niet de bestuurder op de scooter vasthouden ook moeten zij met hun benen aan één zijde zitten. Ik dacht bij mezelf wil ik dit allemaal wel weten, geldt dit ook voor mij?? Ik ben tegen 22.00u naar bed gegaan, ontzettend moe van de reis en de indrukken.

Dinsdag 3 oktober
Redelijk goed geslapen, gelukkig was er airco in de kamer. De ochtend rustig aan gedaan, alles is hier weer nieuw. Om 10.00u naar buiten gegaan waar ik de eigenaar van het hostel al zag, dat is erg fijn. Ik voel mij hier niet heel prettig, iedereen staart mij aan en neemt ongevraagd foto's van mij. Samen met de eigenaar van het hostel, ik noem hem even Crystall. Aangezien hij de eigenaar is van Crystall Guesthouse. Samen met hem naar een eettent gelopen waar ik ontbijt kreeg. Het is een hostel inclusief ontbijt. Ontbijt waren verschillende zoete hapjes, het was wel lekker. Beter dat dan nasi op nuchtere maag. Alhoewel, ik zat nog steeds vol van de nasi van gisterenavond. Weer even met Crystall zitten praten. Andi vliegt vandaag vanuit Medan naar hier zodat we morgen samen naar Pulau Weh vertrekken. Aangegeven dat hij vandaag hier naar toe vliegt en of het mogelijk is dat ik hier nog een dag verblijf omdat ik niet weet of de vlucht van Andi ook zo vertraagd is als die van mij gisteren. Ik heb hier nog een nacht bijgeboekt alleen ik moet straks verhuizen naar een andere kamer. Geen enkel probleem.
Na het ontbijt naar het tsunami museum gelopen. Onderweg zag ik veel militairen die van alles vroegen. Waar ik naar toe ging en waar ik vandaan kwam. Nou daar liep ik dan alleen in een grote stad op een voetpad aan een drukke weg. Het was inmiddels bijna tegen 12.00u helaas was het museum net gesloten. 2 uur lang gesloten om te bidden en te eten. Dus ben ik doorgelopen naar de Nederlandse begraafplaats.
Ik kwam een stel tegen en vroeg of ik wat foto's mocht maken, dit was geen enkel probleem. Ik heb hier wel even rondgelopen en even gezeten. Deze begraafplaats is er al heel lang maar 13 jaar geleden was hier de tsunami. Het is heel onwerkelijk, de graven liggen er niet allemaal even mooi bij. Aan het begin van de begraafplaats staat een bord, daarop staat:
Op 26 december 2004 werd dit gebied zwaar getroffen door de tsunami. Deze 50 kruizen vertegenwoordigen allen, waarvan het graf of tombe toen verloren ging.
Ik heb kruizen gezien, sommige heel wit en sommige ook heel grijs en verouderd. Bij de uitgang van de begraafplaats werd mij gevraagd om het gastenboek even in te vullen. Nadien wilde er ook nog twee mannen een foto van mij maken. Gevraagd tot hoe laat het tsunami museum nog dicht blijft, ja echt tot 14u. Dus ben ik in een tuk tuk gestapt, hij heeft mij rondgereden en vertelde meer in het Indonesisch dan in het Engels over de tsunami. We zijn bij 3 bezienswaardigheden gestopt. Het eerst was een sleepboot wat boven op een huis beland is. Dit is echt een heel raar beeld. Daarna zijn we naar iets anders gereden. Een groot schip ook gestrand midden in een woonwijk. Hier binnenin was een museum met foto's en video's. Heel indrukwekkend. Nadien zijn we naar het museum gereden, hij heeft buiten staan wachten. Erg indrukwekkend het museum. Echter vond ik de mensen echt schijt irritant. Ik ben denk ik wel 20x aangesproken of ze een foto mochten maken met mij erop. Of ik werd aan mijn arm getrokken voor een foto. Echt niet tof!!
Iemand liep rond met een selfie stick en wilde de foto al bijna maken, NO foto heb ik gezegd, ik had er genoeg van. Ik ben geen attractie!!
OW ik wil hier weg, lekker naar Pulau Weh en genieten van het mooie uitzicht daar. Het is hier nu bijna 19:00u, Andi werd opgehaald door Crystall op de luchthaven, Andi heeft nog gevraagd of hij in dezelfde kamer mag overnachten. In verband met de Sharia Wetgeving is dit niet toegestaan. Helaas is hier ook geen plek meer in het hostel. Dus hij moet naar een ander hostel voor een overnachting.
Andi heeft bij het naastgelegen hostel een kamer voor zichzelf geboekt.
Daarna hebben we eerst ergens gegeten, ook al was Andi erbij ik voelde mij totaal niet op mijn gemak. Het voelde alsof iedereen zat te staren naar ons. Na het eten nog even door de straat gelopen, het was iets rustiger in de straat. Na het lopen nog ergens anders bij een tentje gezeten en thee met heel veel suiker gedronken. Daarna ieder naar ons eigen hostel gelopen. Die nacht niet goed geslapen, ik was verhuist naar een andere kamer. De buurman stond zichzelf rond 4:00u in de ochtend te douchen, het water kletterde nogal en de muziek stond ook erg hard.