Vandaag stond ik redelijk vroeg op, het was erg benauwd op mijn kamer. De ventilator die er hing, hing bijna tegen het plafond. Ook al stond dat ding op stand 3 ik voelde er bijna niets van. Het plan voor vandaag was om een bootticket te kopen voor morgen. Vandaag varen er geen boten omdat het zondag is. Ik had nog aan de eigenaar van het hostel gevraagd of het ticket office open was, ja hoor is open.

Vanmorgen stond ik nog even te twijfelen wat ik aan zou trekken, het is geen Banda Aceh hier. Maar alle vrouwen lopen volledig gekleed en bedekt. Ik heb niet één andere blanke toerist gezien. Ik heb een tijd geleden een niet flatterende dunne broek gehad van mama waar olifanten en palmbomen op staan. Ik dacht ik trek die gewoon aan en een zwart hemdje. Het is gewoon het hele haar door rond de 30 graden. Ik had die broek aan en dacht, ow waarom heb ik die niet eerder aangetrokken. Hij staat eigenlijk best flatteus en zit heerlijk!!

Eenmaal buiten, ik kon mijn ogen niet geloven. Ik zie mensen en ik zie kraampjes met souvenirs. Heel gek beeld, gisterenavond was alles uitgestorven en zag je nauwelijks mensen. Ik werd al gauw aangesproken door 2 jonge meiden van 13 jaar. Zij wilde graag met mij Engels spreken. Zij volgen hier een Engelse cursus. Ze vertelde mij iets over het prachtige strand, ik dacht zodra ik dat ticket heb ga ik lekker naar het strand, zwemmen en zonnen.
Toen kwam er nog een jongen bij en wilde ook wat vertellen in het Engels. Jot waarom ook niet. Eenmaal aangekomen bij het ticket office bleek deze gesloten te zijn omdat het zondag is. Oké dan.... Dan maar morgen heel vroeg op staan om een bootticket te kopen. Dus ik zei tegen die 2 meiden en die jongen ik moet eerst wat eten, ik heb nog niks gegeten. Ik had eigenlijk wel street food verwacht maar dat heb je hier niet. Ja fruit stalletjes en souvenirs winkeltjes maar dan houdt het ook ver op. Ik had eigenlijk zin in een Indonesisch ontbijt, goed vullend. Echter zag ik dit niet en werd ik naar de koekjes verwezen.
Ik ga 's morgens echt geen koekjes eten, geen optie. Ik zag een broodje met jam dacht ik. En ik zag bananen. Dus dat broodje, met 2 bananen en een flesje water gekocht. Ik ging aan een tafel zitten en er kwamen steeds meer kinderen bij zitten die allemaal Engelse vragen stelde, meerdere keren werd de vraag gesteld wat is je lieveling eten en of ik het strand hier al ken. Uhh nee want ik kwam hier gisterenavond om 19 uur aan. Ondertussen werd ik stiekem gefilmd, duidelijk gemaakt dat ik niet gefilmd wil worden. Ik kan hier soms echt boos om worden, ga lekker iemand anders filmen of vraag het gewoon netjes of je mag filmen, doe het vooral niet stiekem. Ik hou niet van dat stiekeme gedoe. Zo dat is eruit!!! Nadien kwamen er nog meer kinderen en een volwassene dame. Zij vertelde dat zij lerares was en deze kinderen opleidde voor de Engelse taal. Ik heb uitgelegd dat ik ook een groentje ben met het spreken van de Engelse taal. Er werd gevraagd door haar of ze mij mocht filmen terwijl er een gesprekje in het Engels werd gedaan.
Uhh nou vooruit dan maar. Er ging een klein jongetje naast mij zitten op het bankje, ik dacht nou die is rond de 8 jaar of zo. Bleek hij 12 jaar te zijn, hij zag er zo klein en schattig uit en moest van zijn lerares met mij een gesprek voeren in het Engels. Hij sprak kleine woordjes Engels. Hij begon te hakkelen en een beetje te stotteren, germ ik had er medelijden mee. Na dit gesprek moesten er natuurlijk ook nog foto's en selfies gemaakt worden. Na de foto sessie wilde ik een foto van hun maken. Dat is wel zo eerlijk toch?! Daarna terug gelopen naar het hostel waar ik een enorme schildpad zag. Geen echte maar een hele grote neppe. Er werd door de lerares verteld dat hier binnenin een aquarium was met een 3D bioscoop en entertainment voor de kinderen. Ik dacht ik kan hier wel even naar binnen, dus een kaartje gekocht voor
18.000 rp. Omgerekend € 1,30. Ach waarom ook niet. Ik zag de buiten en deels de binnenkant ik dacht dit kan nog wel eens mooier zijn dan het aquarium in Kuala Lumpur. Nou in werkelijkheid was het een klein aquarium, ik heb wel zeeschildpadden met haaien gezien maar het was allemaal erg klein. Rondom het eiland Karimunjawa kun je snorkelen en de coolste vissoorten zien, maar ook zeeschildpadden.
Binnen in het aquarium nog naar Fish therapie geweest, in Nederland heb ik dat 2x gedaan en vond dit heerlijk. Hier leek het wel of die visjes piranha's waren en ik voelde ze letterlijk alles wegvreten. Ik heb mijn voeten niet helemaal in die bak met water gestopt, aangezien ik ook nog wondjes had van het krabben van muggenbeten. Ja mijn benen staan helemaal onder de bulten en korstjes.
Na het aquarium ging ik zoek naar een mooi plekje strand om te relaxen en te zwemmen. Iedereen keek mij aan en vroeg aan mij of ze met mij op de foto mochten. Neeheeeeeeeeeee!!! Ik was er helemaal klaar mee. Stelletje rotmensen, ga iemand anders lastigvallen met je stomme foto. Ik ben gewoon een mens, heel normaal, heel rustig en totaal niet beroemd. Ik wil niet beroemd zijn, doe maar gewoon lekker gewoon. Dus ik op zoek naar het strand, het geweldige strand??? Er was nauwelijks strand en ontzettend vuil, overal lagen verrotte en lege kokosnoten en ander vuil in en rond de zee. Uhh ik ga daar echt niet liggen en zwemmen. Ik ga wel zwemmen in de zee rondom Karimunjawa. De rest van die dag heb ik niks meer gedaan, ja filmpjes gekeken op mijn iPad. Ow ik volg hier trouwens Expeditie Robinson via YouTube. Dus iedere vrijdag ochtend of middag geniet ik daarvan. Ik heb trouwens heel die vermissing van Anne Faber ook meegekregen, ik ben dan toch zover weg van huis maar dit raakt mij heel diep.
Voordat ik op reis ging kreeg ik een tip van een vriendin, ga niet alleen op reis want daar gebeuren allemaal erge dingen. Nou ik voel mij hier veiliger dan thuis als ik zo al die verhalen lees. Gekke mensen die gewoon mogen rondlopen, ophangen die handel en weg ermee. Misschien moeten ze de doodstraf maar inzetten.
Andi zag het bericht van Anne Faber een paar dagen geleden en snapte niet hoe zoiets kon gebeuren. Ook hij kent Anne niet en leeft ook ontzettend mee.