Kyra:

Na een opnieuw mooie rit met de bus en taxi kwamen we ’s avonds aan in Nallathanniya, een klein gezellig dorpje dat als uitvalsbasis dient voor het beklimmen van de gekende Adam’s peak. Op de baan zijn hier in Sri Lanka is zeker geen straf! Onderweg kun je gewoonweg uren naar buiten staren omdat het hier overal zo mooi is! De banen liggen er ook betrekkelijk goed bij en het kost hier twee keer niks om je te verplaatsen. ’s Avonds kropen we relatief vroeg in ons bed, want om 2u zouden we al beginnen aan onze ‘pelgrimstocht’ naar de top van de Adamsberg ;).

Dinsdag 20/2 was het zover. Mama had al enkele keren laten vallen dat als ze het te zwaar vond, we geen rekening met haar moesten houden en wij maar gewoon moesten doorwandelen… Maar dat was voor mij geen optie. Ik ging en zou mama meekrijgen tot aan de top van de berg op 2243 meter. Ze is nog jong en fit genoeg! Zo gezegd, zo gedaan. Met af en toe een pauzetje op vraag van mama, hebben we er uiteindelijk nog geen 3 uur over gedaan om tot op de top te raken. De klim was zwaar, maar niet té zwaar. Het grootste verschil met de beklimmingen die Kim en ik ondertussen al gemaakt hebben, zat hem in de treden (5500 volgens het internet :p). Het waren alleen maar trappen omhoog en geen gewone wandelpaden. Overal langs de route waren kraampjes waar je eventjes kon pauzeren en iets kon kopen om te eten en te drinken. De weg was ook mooi verlicht en we waren heus niet de enigen die deze bekende klim wouden maken. Op de weg naar boven kwamen we ook heel veel locals tegen die aan het afdalen waren. Veel Sri Lankanen (van alle geloven en leeftijden) maken deze klim ’s avonds om ’s nachts op de berg te slapen en ’s ochtends vroeg terug te keren.

Eenmaal op de top kon je een reusachtige afdruk zien van Adams voet, want dit is het hele verhaal achter deze berg, dat Adam hier zijn eerste voetstap heeft gezet :p. Daarna was het wachten in de koude tot de zon opkwam. Bij het opkomen van de zon, konden we dan ook eindelijk zien in welke prachtige omgeving we ons wel niet bevonden! Op de terugweg zag je dan ook waar je in het doorgaan allemaal langs gelopen bent in het donker. Normaal gezien heb ik nooit last van mijn benen bij het afdalen, maar de trappen voelde ik wel wat in mijn knieën. Maar de honger en de zin in het ontbijt, motiveerden ons om snel naar beneden te gaan! Na een ontbijt op het terras met uitzicht op de berg die we net beklommen hadden, deden we nog een kleine powernap alvorens dit dorpje te verlaten richting onze volgende bestemming, Nuwara Eliya.