Wilot:

Uiteindelijk kwam ik rond 18u aan in Santa Marta en besliste ik dat ik het had gehad voor vandaag. Na een nachtje in de hostel te verblijven wist ik eigenlijk niet goed wat eerst te doen. Santa Marta is een goeie uitvalsbasis om verschillende plaatsen te bezoeken, waaronder Minca, Tayrona park, Ciudad Perdida en Palomino. Dit stond allemaal nog op mijn lijstje dus ik moest gewoon beslissen waar eerst te beginnen. Minca was momenteel geen optie aangezien de hostel waar ik naartoe wilde volboekt was de komende dagen. Tayrona park was blijkbaar half gesloten door de hevige regenval, dus ik kon een dagje extra in Santa Marta blijven en de volgende dag gaan. Palomino is gewoon een stadje aan de kust waar het gewoon genieten is van het strand en de mooie omgeving. Dit leek me eerder een mooi einde, ik vond dat ik eerst actief moest zijn. Ciudad Perdida bleef als enige optie over, en eigenlijk had ik dit al geschrapt in mijn hoofd om te doen omdat ik een beetje lui was. Uiteindelijk heb ik mezelf gewoon verplicht door het te boeken voor de volgende dag en zo was de beslissing gemaakt. Mijn dag in Santa Marta heb ik rustig doorgebracht en gewoon een beetje genoten van het nietsdoen.

De volgende ochtend was het zover en om 9u werd ik opgehaald om aan de hike te beginnen. Mijn groep was niet enorm groot (vergeleken met andere organisaties) en het was enkel mezelf met twee franse meisjes en twee duitsers (broer en zus). We hadden natuurlijk ook een gids (José) en een vertaler (Jeremy). La Ciudad Perdida (of the Lost City) is een stad die in de jaren 60 opnieuw ontdekt is geweest. De geschiedenis is eigenlijk super interessant en elke dag kwamen we meer en meer te weten over hoe het in elkaar zat. De stad is gebouwd door een inheems volk, de Tayronas, en werd uiteindelijk verlaten wanneer de spaanse kolonisten in Colombia kwamen. Door deze komonisatie werd de stad dus achtergelaten (om hogerop in de bergen te gaan wonen) en hierdoor werd het volk ook verdeeld en uit elkaar gedreven. Nu, de dag van vandaag, blijven er 4 inheemse volkeren (allen afkomstig van de originele Tayronas) over die hier nog in de buurt wonen. De lagere gebieden werden vorige eeuw vooral in beslag genomen door de boeren (om eerst marihuana, later coca te produceren) en uiteindelijk werden er begraafplaatsen van de Tayronas gevonden. Deze begraafplaatsen hadden ook gouden objecten bij hun doden waardoor het uiteindelijk een ‘populaire job’ werd om deze begraafplaatsen te zoeken en het goud te verkopen (illegaal). Uiteindelijk werd La Ciudad Perdida door deze boeren (goudzoekers) gevonden en na enkele jaren dit geheim enkel onder de boeren te houden werd dit uiteindelijk gemeld aan de overheid. De overheid liet dit meteen beschermen en deels herstellen. De inheemse volkeren werden op de hoogte gebracht en aangezien men niet exact weet van welke oorsprong de originele bewoners zijn, is de stad toegeëigend aan alle volkeren. Deze volkeren zijn terug lager komen wonen in de buurt van deze stad. Deze volkeren worden enorm beschermd door de overheid en zij hebben ook hun eigen deel land gekregen van Colombia. De Colombiaanse wetten helden hier niet en deze volkeren hebben hier alles te beslissen. Zo is ook La Ciudad Perdida hun eigendom en hebben zij hier alles over te beslissen. Maar aangezien de overheid van Colombia hier al grotendeels in geïnvesteerd had om te restaureren zijn ze ik een overeenkomst gekomen om de stad open te stellen aan toeristen. In september echter, is deze stad gesloten om de slechte energieën die de toeristen met zich meebrengen te verwijderen en wordt er een reiniging gehouden. Ik vind het indrukwekkend dat de Colombiaanse overheid zo’n grote opbrengst in de handen laat van een ander. Moesten deze volkeren morgen beslissen dat zij geen toeristen meer willen zien, kan dit meteen afgesloten worden en heeft Colombia hier niets over te beslissen. Mooie bescherming van hun cultuur! Hierdoor probeert men ook een goede band te behouden met de inheemse volkeren. Wij zijn tijdens onze trek (die 4 dagen duurt) in contact gekomen met twee soorten volkeren. De andere volkeren willen momenteel niks van de toeristen weten, die leven ook aan de andere kant van de berg en daar zijn we ook niet welkom. Dit is ook de reden waarom men dezelfde weg terug moet nemen, omdat de andere volkeren geen toeristen willen zien.

De volkeren die we wel hebben gezien zijn de Kogui’s en de Wiwa’s. We hebben meer bijgeleerd over hun manier van leven en ik kan het moeilijk vatten allemaal. Ze leven echt authentiek, uiteindelijk komen ze wel in contact met westerse dingen door het contact met onze wereld maar uiteindelijk blijft hun principe van leven hetzelfde. Man en vrouw leven in een apart huis, seks is enkel in functie van voortplanting en aangezien ze niet in elkaars huis mogen gaan ze hiervoor naar de bergen tot het ‘achter de rug is’. En zo zijn er nog zo veel andere ‘regels’ voor hun samenleving. Ik vind dat hun manier van leven vooral gebaseerd is op hoe het volgens hen ‘moet’ en niet op wat hen plezier geeft of wat ze willen. Alles wat ze weten wordt gewoon van generatie op generatie overgegeven, dus echt educatie ofzo is er niet (ale toch geen educatie zoals wij het zien). Ik vind het zot om in te beelden dat je niet weet hoe de wereld en dergelijke eruit ziet maar zij hebben dan ook minder besef van problemen denk ik dan. Het is alleszins een heel andere cultuur en manier van leven en super interessant om te zien dat dit nog bestaat.
Oke, dit was dus een beetje over de geschiedenis, heel kort uitgelegd want er is zoveel meer maar ik wil het niet te saai maken. Onze gids, José, is hier trouwens mee opgegroeid en heeft bijvoorbeeld als twaalfjarige nog cocabladeren staan plukken (illegaal natuurlijk) die deel uitmaakte van de grote cocaïneproductie. Dus dit was echt allemaal realiteit voor hem.

De hike zelf was ook echt supermooi. Je ziet ook duidelijk de overgang wat nu behoort tot de boeren en hetgeen wat eigendom is van de inheemse volkeren. Het is echt mega warm en vochtig dus je zweet echt massaal. Je ziet er eigenlijk continu uit alsof je net uit een zwembad komt, zo erg is het. Maar als je hier geen probleem mee hebt is de hike op zich eigenlijk niet zo zwaar. Ik was ook heel blij dat iedereen in onze groep ook een snel tempo had dus we kwamen elke dag samen aan wat natuurlijk veel leuker was. We hebben slechts een dag last gehad van de regen (meestal waren we voor de regen in het kamp) en uiteindelijk kan het je na 1 minuut niet meer schelen. Wat is het verschil om kletsnat te zijn van zweet of van de regen. Maakt allemaal niet uit want het is toch warm en je wandelt ook elke dag door rivieren (soms met het water tot boven je knieën) waardoor je voeten en schoenen toch elke dag al kletsnat zijn. Het is uiteindelijk dus echt een ervaring geweest om nooit te vergeten, ik heb ben achteraf heel blij dat ik mezelf verplicht heb om het te doen. Het enige nadeel is dat mijn benen een oorlogsgebied van de muggenbeten zijn geworden (en eigenlijk niet enkel mijn benen) en dit gecombineerd met enkele bleines is niet meteen een mooi zicht maar het komt wel goed!

Het rondlopen in La Ciudad Perdida vond ik trouwens ook veel mooier dan bijvoorbeeld het rondlopen in Macchu Picchu. De omgeving hier is echt fenomenaal wat het allemaal echt prachtig maakt. Het uitzicht over de stad is bij MP misschien wel indrukwekkender maar hier maakt de natuur alles echt zo mooi en je kan er echt blijven naar kijken. Een echte aanrader dus, voor de verandering (haha).

Na vier dagen hiken kwamen we uiteindelijk terug aan in de beschaafde wereld, en was het dringend tijd voor een douche en droge, verse kleren. De was doen was hoognodig en het is te zot dat dit een mens al gelukkig maakt. Na enkele biertjes (met de franse meisjes, Manon en Delphine) en een lekkere pizza waren we allemaal klaar voor ons bed. De volgende dag ging ik alweer richting mijn volgende bestemming: Minca.