Wilot:

Een dagje uitrusten na onze hike naar rainbow mountain zat er niet in voor Natanya en ik. De dag erna moesten we opnieuw om 4u uit de veren om te beginnen aan onze Salkantay trek, deze jammergenoeg zonder Kyra. We hadden enkele dagen eerder in de hostel een bendetje engelsen leren kennen, waarmee we nu samen de 5 daagse trek mee zouden starten. Het is altijd leuker als je al mensen kent, wetende dat je de komende 5 dagen ermee moet spenderen.

De eerste dag begon eigenlijk niet zo zwaar, na een twee uur durende rit werden we afgezet in een stadje om te ontbijten. Na het ontbijt hadden we nog een klein uurtje in de bus te gaan om dan eindelijk te starten aan onze hike. De hike zelf begon niet al te zwaar, een klein beetje bergop om dan vooral te eindigen in vlak wandelen. Tegen de middag hadden we onze kampeerplaats al bereikt, hier konden we onze tenten opeisen en lekker lunchen. Na de lunch kon je kiezen: naar humantay lake hiken of in het kamp blijven. Dit is echter nooit een optie geweest, sowieso gingen wij naar het meer hiken! Dit was iets zwaarder, steiler bergop en de hoogte doet je hier eigenlijk geen plezier. Ademhalen op deze hoogte is enorm vermoeiend en van de minste inspanning ben je dus eigenlijk al buiten adem. Natanya en ik beslisten dus om het rustig aan te doen en ondertussen een beetje girltalk te houden. Eenmaal aangekomen aan het meer, beseften we dat het inderdaad echt de moeite was om hier naartoe te hiken, zo’n mooi uitzicht. Een prachtig meer omgeven door besneeuwde bergtoppen. Na hier een uurtje of twee te spenderen was het tijd om terug af te dalen, klaar voor ons vieruurtje. ‘S avonds werd er hier niet veel gedaan omdat het te koud was om buiten te zitten, het was dus eten en tent in om te slapen.

Dag twee was gekend als de zwaarste dag. Hier moesten we 22 km wandelen en bereikten we ook ons hoogste punt (de Salkantaypass op een hoogte van 4900(?)m). Ik had Natanya al op voorhand gewaarschuwd dat ik niet traag kan wandelen dus dat ik niet samen ging hiken met haar. Zij had namelijk meer rustpauzes nodig onderweg, en ik word daar alleen maar nerveus van om continu te moeten stoppen. Vandaag was het dus elk voor zich. De weg naar boven was zwaar, maar doenbaar. Eventjes afzien om dan achteraf te beseffen dat het allemaal wel meeviel. Na de top te bereiken was het nog een hele weg naar beneden om uiteindelijk in ons kamp aan te komen. De Salkantay trek is een supermooie hike om te doen omdat de omgeving zo divers is. Dag 1 spendeerde je nog in de bergen terwijl je op dag 2 overgaat van de bergen naar de jungle. Volledig andere omgeving en andere temperaturen (een beetje warmte was gelukkig wel welkom).

Dag 3 was al bij al wel ok. De wandeling was voornamelijk vlak maar ik had het echt volledig gehad met wandelen die dag waardoor het maar bleef duren. Gelukkig was dit ‘maar’ 15km en konden we de dag afsluiten in de hot springs. De hot springs zijn, zoals de naam vermeld, natuurlijke bronnen van warm water. Maar aangezien het zo toeristisch is leek het eigenlijk meer op enkele aangelegde zwembaden. Dit wilde niet zeggen dat we hier niet van genoten hebben. Onszelf eventjes laten weken in warm water omgeven door een prachtige natuur, daar moet je wel goedgezind van worden. Diezelfde avond hebben we nog een klein feestje in ons kamp gebouwd. Na 3 dagen stappen was er duidelijk bij iedereen nog genoeg energie over om een dansje te placeren rond het kampvuur: mega gezellig dus.

Dag 4 was voor ons allemaal eigenlijk overbodig. Nogmaals de volle 22 km stappen richting Aguas Calientes, het stadje vlakbij de Macchu Picchu. Terwijl de uitzichten wel heel mooi waren, en het wandelen ook goed te doen was (geen zware inspanning ofzo), begon iedereen de vermoeidheid wel te voelen. In een tent slapen maakt je toch niet de meest uitgeruste persoon die je kan zijn, een bedje doet toch veel meer. Daarom was onze laatste avond in een hostel meeeeer dan welkom. Eindelijk terug een bedje om van te genieten. Hier konden we jammergenoeg niet superlang van genieten aangezien onze wekker opnieuw om 3u klaarstond.

Dag 5 en tevens ook de laatste dag was het eindelijk tijd voor de Macchu Picchu. Tijdens die 5 dagen besefte ik eigenlijk niet dat we effectief hier naartoe aan het hiken waren maar nu we er eenmaal waren konden we niet wachten. Vroeg uit ons bed dus om de weg naar boven als een van de eersten te starten zodat we toch nog een beetje van de Macchu Picchu konden genieten zonder de massatoerisme. Die laatste hike naar boven was zeker niet niks, 1800 treden in een sneltempo! Eenmaal boven was het het allemaal, die 5 dagen, meer dan waard geweest. Het uitzicht was echt prachtig, net alsof je naar een postkaartje kijkt. Zelfs op de foto’s lijkt het alsof we onszelf er gewoon hebben op gefotoshopt. Tijdens deze 5 dagen hebben Natanya en ik eigenlijk niet veel samen gewandeld door ons tempoverschil, ik heb mijn dagen eigenlijk vooral doorgebracht met de engelsen, maar die laatste dag, onze laatste wandeling van 3u terug naar de bus, die hebben we toch mooi samen gespendeerd. Samen konden we mooi concluderen dat dit echt een zalige tijd is geweest, en voor Natanya was het einde jammergenoeg in zicht. Nog een laatste dag in Cusco (lekker ontbijten, uitrusten en een afscheidsdrink) om dan uiteindelijk mij achter te laten met ‘the boys’. Vanaf nu zal ik dus voor mezelf moeten zorgen, maar ik kan met zekerheid zeggen dat ik van elke minuut genoten heb met de zusjes Maes en ik ben ook heel blij dat ik deze trek met een van hen heb kunnen afmaken (liever met beiden maat het zij nu zo). Alleszins een dikke merci aan allebei, en nu start een nieuw avontuur voor mij: het soloreizen.