Kyra:

Dinsdag 17 april staken we de grens over tussen Zuid-Afrika en Namibië. Dit was toch wel een van de meest bijblijvende grensoversteken tot nu toe denk ik :p. In het deel van Zuid-Afrika werden onze zakken doorsnuffeld door een drugshond, wel eens leuk om te zien hoe de hond te werk ging. Eenmaal aan de kant van Namibië, waren de mensen echt heel onvriendelijk. Blijkbaar zien ze de Zuid-Afrikanen en toeristen niet zo graag afkomen hier, dat was duidelijk. Alvorens we opnieuw konden vertrekken, viel er een agent onze truck binnen om onze paspoorten een voor een nog eens na te kijken. Hij maakte op een grappende manier enkele racistische opmerkingen en doorzocht ook nog eens de frigo en diepvries. Hij reageerde mega arrogant t.o.v. de ene (blanke) gids dat we geen kip mochten meenemen vanwege de vogelziekte en gaf ons twee opties: of de kip terug brengen naar de supermarkt ofwel deze dumpen in het Zuid-Afrikaanse deel. Zo reden we dus terug naar de Zuid-Afrikaanse grenspost waar de agent ons zelfs hielp om deze te verstoppen tussen de tenten i.p.v. deze weg te smijten :p! De douanier van Namibië keek nadien nog eens vluchtig in de diepvries, controleerde gelukkig niks meer en liet ons met een boze blik dan toch Namibië intreden. Zo hebben we hier wel wat tijd verloren, maar de kip was toch maar mooi mee het land binnengeraakt ;). Gelukkig kon iedereen, inclusief de gidsen, enorm lachen om dit hele voorval.

Ietwat aan de late kant waren we aangekomen aan de Orange river, de met 2160 km langste rivier van Zuid-Afrika die ontstaat in de Drakensbergen en hier op de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië uitmondt. Hier zouden we normaal gezien diezelfde middag nog kajakken tot aan de oever van de rivier om daar in open lucht te overnachten. Maar aangezien ze regen voorspelden, ging dit niet meer door. We hadden hier dus nog eventjes de tijd om wat te zwemmen en na het BBQ’en gewoon in onze eigen tenten te overnachten.

De volgende dag gingen we wel kajakken hier op de rivier in de mooie natuur. Hier spotten we o.a. een visarend van heel dichtbij! We legden slechts iets van 17 km af i.p.v. de voorziene 30+ die over de twee dagen verspreid gepland was, omdat er te veel stroming was. Ik wist niet goed of ik teleurgesteld moest zijn omdat deze activiteit ingekort werd of eerder blij aangezien deze afstand eigenlijk wel lang genoeg was voor iedereen en we nadien waarschijnlijk net iets minder van het kajakken zouden genieten. Toegegeven, het was dus eerder blij dan teleurgesteld eigenlijk ;). We lunchten onderweg op een zandbank en kwamen later op de middag terug aan in het kamp waar we nog eventjes genoten van het zonnetje.

Donderdag reden we naar de Fish river canyon, opnieuw een van de grootste canyons ter wereld. Totaal niet te vergelijken met de Blyde river canyon vind ik! De Fish river canyon is echt veel breder, maar ook veel droger. De Blyde river canyon daarentegen is denk ik net iets dieper en groener, maar wel veel smaller. Ik vond ze beiden dus wel echt spectaculair op hun eigen manier!

Net voor lunchtijd viel de truck in panne… Dus beslisten de gidsen om hier te lunchen langs de kant van de weg terwijl ze de truck zelf repareerden. Gelukkig was dit niet de eerste keer en hadden ze hier dan ook verstand van. Over de gidsen mogen we dus zeker niet klagen. De hoofdgids, Sam, is echt alles in een: van gids tot chauffeur, kok, mechanieker,… Luca is een gids in opleiding, een jongegast die echt leeft voor de natuur. Hij weet dan ook superveel over planten en dieren en maakt ons enthousiast met zijn enthousiasme. ’s Avonds kwamen we aan in de Namib desert, de oudste woestijn ter wereld, waar we de komende twee nachten in alle rust en kalmte, ver weg van de bewoonde wereld, zouden kamperen, zalig! De sterrenhemel was hier ook echt adembenemend mooi!

De vrijdagochtend maakten we een wandeling doorheen de woestijn hier. Bij een woestijn denk ik automatisch aan veel zand, maar dit was hier niet het geval. Het was meer een hele grote open oppervlakte waar ook heel wat dieren leefden. Na de wandeling deden enkelen van ons een work-out o.l.v. Andrea, een Noors meisje die kinesist is en ook vaak als sportcoach werkt. Ze heeft ons hier zeker niet gespaard! M’n conditie is ondertussen alweer ver te zoeken… ‘s Avonds maakten we nog een rit doorheen de woestijn met een open jeep. Veel dieren hebben we jammer genoeg niet gespot. Het is hier dan ook geen big five area. Maar de omgeving en zonsondergang weven aren wel meer dan de moeite waard! De zonsondergangen in Afrika vind ik nog steeds niet te vergelijken met gelijk welke andere in de wereld!

Zaterdag gingen we richting het absolute hoogtepunt van Namibië voor mij: de zandduinen! We beklommen hier de ‘Big daddy’, een zandduin van bijna 400m hoog, in volle zon. Het stuk naar beneden was uiteraard nog veeeeel leuker om te doen! In een spoedtempo stond je al lopend en springend doorheen het zand beneden. En iedereen had hier enorm veel plezier in! Net een bende kleine kinderen bij elkaar :p. Ze zouden een sport moeten uitvinden waarbij je net zoals bij het skiën met kabelbanen naar boven kan om dan naar beneden te lopen, zou sowieso superpopulair zijn volgens mij! Eenmaal beneden, kwam je terecht op de Deadvlei (of Dodevlei). Dit is een witte kleivlakte met enkele dode bomen die zwartgekleurd zijn door de zon. Echt suuupermooi en zalig om hier rond te lopen met de zandduinen op de achtergrond! Hierna passeerden we nog langs de Sossusvlei waar de bomen wel nog leven. Een heel andere omgeving dan de Deadvlei, ook mooi, maar zeker niet spectaculair. ’s Avonds overnachtten we op een camping met een leuk zwembadje bij! Ideaal om nog eventjes af te koelen net voor de zon onder ging.

De volgende dag vertrokken we alweer vroeg in de ochtend (ik die normaal gezien een avondmens ben, heb mijn ritme hier ondertussen al helemaal aangepast naar vroeg gaan slapen (22u max.) en vroeg opstaan (6u30 max.)). Onderweg naar Swakopmund, maakten we een korte stop aan de Kuiseb canyon. Dit landschap was weer totaal anders dan alles wat we hier eerder al gezien hadden in Namibië. De natuur is hier zó gevarieerd en alles is op zijn eigen unieke manier zó mooi! Iets later maakten we een stop in Walvisbaai waar honderden flamingo’s in de Oceaan zaten. Ik wist helemaal niet dat we dit zouden zien onderweg, dus dit was wel een heel leuke verrassing! Tegen de middag kwamen we dan aan in Swakopmund waar we twee nachten zouden doorbrengen in een lodge na enkele dagen gekampeerd te hebben. Swakopmund is een klein kuststadje met veel Duitse invloeden vanuit de tijd dat Namibië een Duitse kolonie was. Het was hier beduidend kouder en bewolkter dan in de rest van het land! De namiddag brachten we door in het centrum van het kleine stadje waar we eindelijk eens wat wifi hadden na enkele dagen zonder. ’s Avonds gingen we lekker eten met de hele groep op restaurant.

Maandag 23 april was iedereen een hele dag vrij om te doen wat zij/hij wilde. Ik had aan het begin van de groepsreis al besloten dat ik hier wou skydiven. Ook Luana, Andrea en Andreas beslisten om mee te gaan. Zo waren we dus met z’n vieren :D. Normaal gezien ging dit ’s ochtends door, maar omdat het die ochtend niet zo klaar was, werd het verzet naar ’s middags. Ik had hier eerlijk gezegd veel minder stress voor dan de bungeejump en had er de vorige dagen ook amper aan gedacht. Ik denk dat dit vooral komt omdat er bij het skydiven iemand bij je is en je bij een bungeejump helemaal alleen bent. Skydiven heeft me ook al altijd veel meer aangesproken eigenlijk. Eenmaal aangekomen aan de plaats waar we zouden springen, had ik wel eventjes stress, maar ik mocht gelukkig als eerste springen samen met Andrea! Ik was hier zooo blij om! Bij het bungeejumpen wou ik ook als een van de eersten springen, maar was pas als voorlaatste aan de beurt. Deze keer had ik dus iets meer geluk! Ik moest meteen een pak aan, kreeg een master toegewezen die wat uitleg gaf en nog geen twee minuten later zat ik al in het vliegtuigje. Het was zo’n 15 minuutjes vliegen tot op een hoogte van 3000m. Ik vond dit eigenlijk zalig omdat ik hier heel kalm door werd. Gewoon wat naar buiten staren over het woestijnlandschap deed me wegdromen en er helemaal niet bij stilstaan dat ik enkele minuten later uit een vliegtuig zou springen. Pas toen de master zich aan mij vastmaakte, besefte ik opnieuw dat het bijna van dat was. Het ging allemaal zo snel en in 1 2 3 hing ik al in de lucht! De vrije val zelf was echt zooo leuk, echt een zalig gevoel!! Totaal niet angstaanjagend en ook al duurde deze in werkelijkheid misschien maar 35 seconden, het voelde voor mij echt veel langer aan. Toen de parachute open was, liet de master ons ook eventjes zelf sturen. We gingen ook een klein stukje door de wolken heen en landden echt superzacht terug op de grond. Het skydiven was voor mij echt púúr genieten! Het enige dat ik wat storend vond, was de cameraman die ook meesprong om alles op video vast te leggen. Ik had hier uiteraard zelf voor gekozen om er een leuke herinnering aan over te houden, maar zou het nu niet meer opnieuw doen omdat je minder kan genieten van het uitzicht met een cameraman recht voor je die ook heel de tijd je aandacht zoekt. Eenmaal beneden, had ik echt zin om het nog eens opnieuw te doen! Ik had eerder gedacht dat dit iets was wat ik eenmaal in mijn leven gedaan wou hebben, maar het is niet gelogen dat dit een verslavende hobby is en ik zal het dan ook zeker nog eens opnieuw doen in de toekomst!

Dinsdagochtend vertrokken we alweer met de truck richting onze eerste stop van de dag: Skeleton Coast. Aangezien het hoogwater was, kon je slechts één schip in het water zien liggen, de Zeila wreck. Het precieze verhaal achter deze aangespoelde schepen ben ik wat vergeten, maar ik geloof dat het een soort vuilnisbelt was voor deze boten? Op zich wel speciaal om zomaar een boot te zien liggen in het water aan het strand. Onze volgende stop was wel veel zotter, namelijk Cape cross seal reserve. Ik had verwacht dat we hier een honderdtal zeeleeuwtjes zouden aantreffen, maar het waren er echt DUI-ZEN-DEN! Overal waar je keek, zag je zeeleeuwen op elkaar liggen, spelen, in het water springen enzovoort. Dit zorgde dan ook voor een enorme stank en ze maakten lawaai tot en met. Niet iedereen kon de geur even goed verdragen, maar ik kon er gemakkelijk een uurtje rondlopen en blijven kijken naar alle verschillende zeeleeuwen. Dit was echt zó uniek! Na de lunch reden we meteen door naar Spitzkoppe waar we ook overnachtten. Spitzkoppe is een granieten berg die zo’n 700 meter uitsteekt boven het omringde woestijnlandschap. De zonsondergang hier zorgde voor een prachtige kleurenspel op de berg zelf. Jammer dat we hier pas net voor valavond toekwamen en de volgende ochtend alweer vroeg door moesten en dus ook niet echt de tijd hadden om de berg zelf te beklimmen. ’s Avond was ik ook echt in een veel te luie bui om dit dan nog te doen :p. Hele dagen op de baan zijn, zorgt echt voor een gebrek aan energie bij mij… Wanneer ik overdag actief bezig ben, ben ik ’s avonds ook veel energieker!

De volgende dag stond er ’s middags een game drive (safari) op de planning in het Etosha National Park. Iedereen had hier enorm naar uitgekeken. Kim en ik hoopten vooral een neushoorn te zien tijdens deze safari, aangezien dit het enige dier was die we in Kruger niet gezien hadden en ik zelfs nog nooit eerder gezien had tijdens een van mijn vorige safari’s. En onze wens werd vervuld! We zagen na nog geen uurtje rijden als een zwarte neushoorn de baan oversteken en een modderbadje nemen. Dit was echt wel dé max! Ik vind het altijd nog zoveel leuker om dieren in het wild actief bezig te zien, dan ze gewoon te zien staan, eten of slapen. De termen ‘witte’ en ‘zwarte’ neushoorns verwijzen trouwens niet naar hun kleuren, maar ‘wit’ was ooit een foute vertaling van het Nederlandse woord ‘wijd’. De mond van de witte neushoorn is namelijk wijder dan die van de zwarte. En omdat de ene wit genoemd werd, werd de andere dan maar zwart genoemd :p… Naast de neushoorn hebben we die avond ook nog enkele jakhalzen gezien, ook een dier die we in Kruger niet gespot hadden. Mijn verwachtingen voor de komende dag waar we een hele dag een game drive zouden doen, lagen dus redelijk hoog. Etosha is dan ook een van de grootste nationale parken in het zuiden van Afrika en een van de beste plaatsen om de big five te spotten. Het bestaat voor een groot deel uit een zoutpan, waardoor het park zich qua landschap dus wel onderscheidt van de rest. Toen wij er waren, was het park echt wel heel groen ook omdat het regenseizoen er net op zat en er blijkbaar heel wat water gevallen was dit jaar.

Donderdag 26 april was het dan ook zover: een hele dag op safari door Etosha NP. Deze game drive ging gewoon door met onze eigen truck en gidsen. Dit vonden we wel een beetje jammer en de safari was dan ook eerder wat teleurstellend. We hebben wel nog enkele neushoorns gezien, een leeuw ergens helemaal in de verte en voor de rest nog enkele zebra’s, giraffen, springbokjes, wildebeesten, empala’s, oryxen,… En dit bijna allemaal op het einde van de dag. We waren soms ook gewoon twee uur aan een stuk aan het rijden zonder iets te zien, behalve vogels dan. Eigenlijk wel grappig, want in onze groep zitten er drie vogelliefhebbers. We stoppen dan ook telkens wanneer er weer een of andere vogel gespot werd. Iedereen krijgt dan voor heel eventjes hoop dat er een zot dier gezien was, maar dan bleek het telkens weer opnieuw een vogel te zijn! Sommige hele grote vogels of van die kleine felgekleurde vind ik wel nog leuk, vooral om ze te zien vliegen dan. Maar om de zoveel minuten stoppen voor een vogel, hoeft voor mij zeker niet :p. Kortom: mijn verwachtingen werden vandaag niet ingelost. Misschien klinkt dit een beetje verwend. Ik heb dan ook al wat safari’s erop zitten in Kenia, Oeganda en Zuid-Afrika en ik denk dat het wel normaal is dat je het ene dier al wat indrukwekkender vindt dan het andere. Ofwel heb ik gewoon ook heel wat geluk gehad tijdens mijn vorige safari’s, maar de safari vandaag was wel een grote teleurstelling. Je moet sowieso wat geluk hebben en dieren zien is nooit een garantie, maar ik denk dat als we de game drive gedaan hadden met kleine jeeps en een professionele gids die vasthangt aan het park, dat de kans wel veel groter was dat we meer gezien zouden hebben ook. ’s Avonds kampeerden we opnieuw in het nationaal park zelf, maar wel afgesloten van de grotere gevaarlijke dieren.

De vrijdag stond er niks speciaals op de planning, behalve hele dag rijden. ’s Avonds overnachtten we in Ngepi camp in de Caprivi area aan de oever van de Okavangorivier. Dit was echt een leuke kampeerplaats waar de nijlpaarden ’s nachts soms wel eens tussen de tenten durven lopen. Jammer genoeg kwamen we, net als op zoveel andere campings, pas aan net voor zonsopgang en moesten we de volgende ochtend alweer vroeg in de ochtend vertrekken. Ik vind het positief aan deze tour dat je een grote afstand overbrugt en enkele highlights van vier landen in 24 dagen ziet, maar aan de andere kant is het ook jammer dat we bijna nooit tijd hebben om te genieten van de mooie omgeving waar we overnachten. Ook slapen we bijna nooit langer dan één nacht op dezelfde plaats. Zo moeten we telkens opnieuw onze tenten opzetten ’s avonds laat en ’s ochtends vroeg alweer afbreken. Geloof me, na vijf maanden rondreizen, geniet je er wel van om minstens twee nachten op eenzelfde slaapplaats door te brengen.

Zo was dit de laatste volle dag in Namibië. De natuur en omgeving zijn er echt prachtig en ook supergevarieerd! De vele uren in de truck heb ik mij niet meteen aan gestoord omdat je gewoon uren naar buiten kon staren met een mooi uitzicht. De hoogtepunten voor mij waren zeker en vast de zandduinen met de Dodevlei, het skydiven en de zeeleeuwen! Benieuwd wat Botswana voor ons in petto heeft…