Kyra:

Dag 1 - Zondag 4/3 was het eindelijk zover, onze trektocht door het Annapurnagebied kon van start gaan! Ik had er al iets meer zin in dan Kimberly die dit eigenlijk niet zo graag doet :p, maar het ook zeker eens gedaan en gezien wou hebben! Je krijgt niet elke dag de kans om een stukje Himalaya te verkennen natuurlijk. ’s Ochtends namen we een taxi naar het busstation om vandaar de bus te nemen naar Birethanti (op 1025m hoogte) waar het wandelen pas echt kon beginnen. Na een groot uur wachten, vertrok de bus eindelijk en kwamen we rond 13u30 aan op het startpunt. In het begin was het gemakkelijk wandelen op een brede weg die heel lichtjes naar boven ging, maar na een tijdje begon het toch iets zwaarder te worden. Richting onze eerste slaapplaats waren het minstens 3500 treden zonder vlakke tussenstukken. De trappen waren ook redelijk steil en de treden heel hoog. Gemakkelijk was dit eerste wandelstuk dus zeker niet te noemen! We hadden ook niet geluncht en ik begon naar het einde toe wel wat zwarte vlekjes te zien. Ook m’n hartslag ging iets te snel naar mijn goesting. Een beetje kalmer aandoen was voor mij dus de boodschap. Kimberly had hier daarentegen amper last van :p. Rond 16u30 kwamen we gelukkig al aan in Ulleri (op 1960m), een dorpje waar we de eerste nacht zouden overnachten. De bazin van de eerste guest house die we tegenkwamen, bood ons een eigen kamer (met supermooi uitzicht!) aan voor niks als we ook bij haar zouden eten en ontbijten. Een mooi kadoo’tje dus na ons eerste middagje klimmen. Het is hier trouwens de regel in de bergen dat je ook eet waar je slaapt, anders rekenen ze extra geld aan voor de kamer. Het heeft ook amper nut om ergens anders te gaan eten, want de menukaarten en prijzen zijn over het algemeen overal gelijk. Hoe hoger het dorpje gelegen is op de berg, hoe duurder wel.

Dag 2 – Maandag 5/3 begonnen we rond 9u met stappen tot aan onze volgende bestemming. Ik had op voorhand een beetje een planning opgemaakt om de hele Annapurna sanctuary trek te doen in 8 dagen. Meeste mensen doen dit in 10-12 dagen. De planning was dus redelijk ambitieus, maar zeker niet onhaalbaar! Omstreeks 12u30 waren we al aangekomen in Ghorepani (2850m). De wandeling hierheen was veel gemakkelijker dan de vorige dag en verder moesten we die dag ook niet gaan omdat we van hieruit de Poonhill zouden beklimmen met zonsopgang de dag nadien. Hier hadden we een supergezellige guest house met een kacheltje in het midden van het restaurant waar iedereen rond ging zitten. Hier ontmoetten we onder andere ook een Belgische man van eind de 40 die een stukje van dezelfde trektocht als ons zou maken samen met zijn gids. Vandaag was dus een korte en gemakkelijke wandeldag gevolgd door een gezellige middag in de guest house.

Dag 3 – Zondag 6/3 was van een ander kaliber dan de vorige dag. Ik wou vandaag zo ver mogelijk doorstappen zodat we de dagen nadien wat meer speling zouden hebben voor het klimmen tot aan de base camp. De gidsen waar we de dag voordien mee gesproken hadden, zeiden dat we zot waren om tot daar te stappen en de meesten zeiden dat we het niet zouden halen. Zij deden deze afstand allemaal in 2 dagen i.p.v. 1 dag, maar 1 gids die ons zien stappen had, zei dat we het wel konden halen als we goed door deden. Kimberly haar vertrouwen in mijn plan was dus al ietsje gezakt, maar ik had er nog steeds een goed oog in :D! ’s Ochtends vertrokken we om 5u30 richting de Poonhill op 3200m hoogte. Hier deden we een groot halfuurtje over en werden beloond met een supermooi zicht over enkele van de hoogste bergtoppen ter wereld bij zonsopgang! Echt adembenemend mooi! We hadden ook wel enorm veel geluk dat er geen wolkje te bespeuren was, want dit is hier zeker niet elke dag het geval naar het schijnt. Na hier een uurtje te genieten en foto’s trekken, keerden we terug naar beneden. Na een stevig ontbijt, vertrokken we richting Tadapani waar we zouden lunchen. Onderweg naar hier zagen we steeds opnieuw dezelfde bergtoppen als die vanop de Poonhill opduiken. Het was dus zeker geen straf om hier te wandelen en nog voor we het wisten, waren we al aangekomen in Tadapani (2630m). Dit gebied lag alweer een stukje lager, maar dit wil helemaal niet zeggen dat we enkel moesten zakken. Nee, het zit hier meestal zo in elkaar dat je eerst een heel deel trappen naar beneden mag stappen om nadien weer minstens evenveel trappen naar boven te mogen stappen. Het wandelpad is ook overal verschillend. Soms zijn het aangelegde treden, soms gewoon rotsen en stenen die als trap dienen, andere keren zijn het takken of gewoon klei, modder,... Je weet dus nooit wat er je precies allemaal te wachten staat ;). Wel kom je onderweg overal heel wat koeien, ezels, paarden, kippen, geiten, honden,… tegen die los rondlopen! Ook steek je vaak een riviertje over. Aan variatie en prachtige natuur en landschappen dus zeker geen gebrek! Na onze lunch was het weer wel wat omgedraaid. ’s Ochtends is het hier meestal klaar en schijnt de zon en na de middag begint het dan weer wat te overtrekken met soms een beetje gespetter of licht gehagel. Maar veel last hadden we hier niet van aangezien we vaak onder de bomen door liepen. Na een wandeltocht van 4 uur kwamen we rond 18u eindelijk aan in Chhomrong (2170m) waar ik die dag wou raken. Kimberly had het het laatste uur wel een beetje gehad met stappen, maar we waren toch in ons opzet geslaagd door hier nog ruim op tijd te arriveren, yesss. Hier leerden we een grote groep Belgen kennen, deels familie en deels vrienden. Zij nodigden ons uit om samen met hen mee te quizzen die avond en zo hadden we er een opnieuw een leuke en gezellige avond in de guest house op zitten!

Wilot:

Dag 4 – Onze dag begon met een beloning voor onszelf: uitslapen. Na onze vorige dag hadden we hier allebei nood aan en onze spieren hadden ook een beetje rust nodig na die lange dag. We zijn die dag dus pas rond 10u30 beginnen stappen. We wilden die dag minimum tot in Dovan geraken, zo hadden we nog voldoende tijd om in de volgende dagen de top te bereiken. Aangezien we beiden geen trage stappers zijn waren we tegen lunchtijd al aangekomen in Bamboo (het stadje voor Dovan). De hike van Chhomrong hiernaartoe vond ik toch al redelijk zwaar omdat het continu trappen waren (omhoog en naar beneden). Trappen omhoog zijn gewoon echt fysiek uitputtend, en die naar beneden zijn pijnlijk voor je knieën en voeten en aangezien ik de dag begon met blaren van gisteren deden mijn voeten allesbehalve deugd. Ik had dus in Bamboo beslist dat ik zeker niet verder dan Dovan wilde die dag, fysiek kon ik het nog aan maar mijn voeten niet! Kyra had hier allemaal geen last van, dus ik voelde me wel een beetje de lastigaard van de twee. Maar opgeven doe ik niet, en ik ben altijd (ondanks mijn pijn) blijven stappen! Na een welverdiende lunch gingen we weer verder, na een klein uurtje kwamen we tot mijn verbazing al aan in Dovan waardoor we snel beslisten om toch nog een dorpje verder te stappen tot in Himalaya. Eenmaal hier aangekomen was het al 16u30, de zon was niet meer zichtbaar dus het begon al snel af te koelen, en kregen we hier dan nog te horen dat er geen bedden meer beschikbaar waren. Dit betekende dat we in de ‘dininghall’ moesten slapen op de zitbanken (allesbehalve warm of comfortabel dus). Na een uurtje kwam hij ons gelukkig melden dat er een groep niet was afgekomen waardoor er toch een kamer vrijkwam. Een bedje hadden we dus voor die nacht, warmte allesbehalve want het was hier nog kouder dan in de dininghall. Chinezen zul je me alleszins niks positiefs meer over horen vertellen want hier kwam een uurtje later nog een meisje toe, de chinezen hadden nog 1 bedje over in hun kamer maar wilden die niet delen met haar waardoor ze in de dininghall heeft moeten slapen (ongelooflijk!). Alle basismanieren hebben zij als kind duidelijk ook niet meegekregen.

Dag 5 – De volgende ochtend vertrokken we richting ABC (Annapurna Base Camp). Omdat we gisteren verder hadden gestapt dan gepland was, konden we die dag al tot in ABC geraken wat wel betekende dat we een nachtje in extreme koude en hoogte moesten spenderen maar we waren hier allebei klaar voor! De hike naar ABC was eigenlijk niet zo zwaar en na een korte lunch in MBC (Machhapuchre Base Camp, het dorpje net voor ABC) kwamen we hier al rond 15u aan. Tijdens het laatste halfuurtje wandelen begon het te sneeuwen, maar we waren gelukkig vlak voor de sneeuwstorm echt begon al aangekomen in ABC. Onderweg naar ABC kwamen we een gids tegen die we de vorige dagen ontmoet hadden en hem vriendelijk gevraagd om twee bedjes in ABC voor ons vrij te houden. Eenmaal in ABC zagen we hen terug en hebben we voor diezelfde en de volgende dag eigenlijk gewoon van hem onze gids gemaakt. Hij regelde ons avondeten, ontbijt en de volledige trektocht terug de volgende dag. In ABC was het alleszins heel koud: -10 graden. Het bleef ook sneeuwen die middag en een chauffage of verwarmer waren geen optie daar. Het was dus eigenlijk gewoon de middag overleven, avondeten en bed in. Het was echt te koud om ’s avonds gezellig sociaal te doen, om 19u zaten we dus al in ons bed. Door de hoogte slaap je wel niet zo goed, kan je ook minder goed ademen en kom je veel wakker dus het was voor ons allemaal een lange nacht met weinig uren slaap.

Dag 6 – Vrijdag 9 maart was een vroege ochtend. We stonden vroeg op (wat helemaal geen probleem was omdat slapen toch niet echt ging), bekeken de zonsopgang vanop ABC, aten ontbijt en begonnen met afdalen. Ons doel was om die dag in Bamboo te geraken, de anderen moesten echter iets verder waardoor het tempo redelijk hoog lag. Tegen de middag waren we dus al aangekomen in Bamboo, tijd hadden we alleszins genoeg. Dalen klinkt gemakkelijk maar is echt enorm belastend voor je knieën waardoor we diezelfde dag eigenlijk niet veel verder wilden. We zijn na de lunch nog een dorpje verder gewandeld en hielden het dan voor bekeken. We maakten er hier nog een gezellige middag en avond van met twee andere meisjes en kropen uiteindelijk voor een laatste keer in een koud bedje.

Dag 7 – Vandaag was EINDELIJK onze laatste dag. Het was jammer genoeg toch nog een eindje stappen naar de bushalte met nog veel klimmen en dalen. De frustraties lagen bij mij die dag enorm hoog omdat het einde maar niet in zicht kwam en het ook niet zo duidelijk was zoals de vorige dagen waar onze eindhalte precies lag. Ik kon er dus moeilijk mee omgaan dat ik niet wist waarnaar ik stapte en hoe lang het nog ging duren want dan lijkt de wandeling echt eindeloos te duren en zeker als dit nog eens je laatste dag is en er gewoon van af wilt zijn. Uiteindelijk kwamen we na de middag eindelijk aan bij de jeeps die ons terug naar Pokhara zouden voeren. Het zat erop!

Kyra:

Na 7 dagen rondtrekken in de Himalaya, kunnen we denk ik wel concluderen dat we het zeker niet slecht doen als onervaren trekkers! Ook zijn we goed aan elkaar gewaagd. Kim heeft vaak het meeste energie ’s ochtends om goed door te stappen, maar net iets zwakkere voeten en knieën. Ik heb naar het einde van de dag toe meestal nog wat meer energie over om toch nog net iets verder te willen gaan, maar moet soms toch misschien wat meer luisteren naar m’n hart die een beetje over z’n toeren begint te gaan. Maar aan wilskracht en doorzettingsvermogen bij allebei zeker geen gebrek. Opgeven staat dan ook niet in ons woordenboek! Ik kan ook echt wel genieten van het wandelen, ook al is het soms een beetje afzien. De bergen vind ik echt zaaalig en de landschappen zijn het zoveel meer dan waard! Kimberly geniet misschien net iets minder van het stappen zelf en verkiest toch nog steeds de zee boven de bergen denk ik :p (terwijl ze er wel heel goed in is!), maar is alles al snel weer vergeten wanneer we opnieuw een prachtig uitzicht hebben!

Wilot:

Ik moet zeggen dat ik niet meteen uitkeek om 7 dagen in de Himalaya te gaan trekken. Het was niet tegen mijn goesting, ik wilde het ook echt wel doen, maar ik wist dat het afzien ging zijn en 7 dagen klonk toch wel lang. Nu achteraf ben ik heel blij dat ik het heb gedaan, het was inderdaad af en toe afzien maar het viel al bij al wel mee. De uitzichten waren het alleszins allemaal meer dan waard, het was echt zo mooi. Overal waar je keek leek het eigenlijk op een postkaartje, maar dan nog veel mooier! Soms liep ik gewoon rond met continu te zeggen ‘fack hoe mooi is da, en da en da!!!’ Ik voel me dus echt wel heel dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad om dit allemaal te kunnen zien en ben dus superblij dat ik het gedaan heb, maar ben dus ook wel heel blij dat het erop zit, haha. Ik besef eigenlijk ook wel dat ik dus niet graag hike, maar als ik die uitzichten wil zien moet ik het wel doen, en slecht ben ik er ook niet direct in (vind ik) dus het zal waarschijnlijk wel niet de laatste trektocht zijn (ondanks mijn gezaag en geklaag, sorry Kyra ??). Kyra en ik zijn alleszins echt aan elkaar gewaagd, onze snelheid is praktisch gelijk dus we zijn wel ideale trekbuddies! Ik wil dus zeker ook ooit eens de Everest basecamp trekking doen (een niveautje hoger), maaaaaar het zal niet voor volgende week zijn! Eerst een paar daagjes welverdiende platte rust!