Wilot:

Van Huaraz naar Mancora was een rit van 24u helaas de enige optie, dit wel opgedeeld in twee busritten met een lange wachttijd ertussen. Door een gebrek aan lokaal geld en geen tijd meer om af te halen voor vertrek was het die dag qua eten geen vetten: een beetje crackers met kaas en een banaan om de dag door te komen. Gelukkig leerde ik in de avond iemand kennen die mij een avondmaal wilde voorschieten, volledig hopeloos was het dus nog niet. De bussen zijn hier gelukkig wel redelijk luxueus, wat wel mag als je zo lang erop moet zitten, en uiteindelijk kwam ik 25u later aan.

Mancora zelf is niet groot, een klein vissersdorpje en superveel is er hier dus ook niet te doen. Ik kwam eigenlijk vooral om een beetje uit te rusten en de zon op te zoeken. De zon was zeker en vast aanwezig en deed dan ook meer dan deugd. Origineel was ik ook van plan om hier te surfen maar achteraf bekeken bleek dit niet zo’n topbestemming hiervoor te zijn. Aangezien ik ook niet niks kan doen, en ik al gehoord had van mensen, dat het momenteel de ideale maand is om walvissen te zien heb ik mezelf hier een tour voor geregeld. Na een klein beetje research kwam ik uit op Pacifico Adventures, een organisatie die ook wetenschappelijk onderzoek doet en het dus alleen maar goed voor heeft met het onderwaterleven. Dit is heel belangrijk voor mij voor ik ergens aan deelneem en was dus blij dat dit hier ook bestond.

Ik had dit al eens gedaan in Sri Lanka dus had een beetje een idee in mijn hoofd wat ik kon verwachten maar uiteindelijk was deze ervaring nog zovele keren beter!

Ik kwam toe in de haven en zag het bootje, veeeel kleiner dan die in Sri Lanka (je kon er niet op rondlopen), maar uiteindelijk maakte dit niet veel uit. Na een uurtje zagen we onze eerste walvis en ik dacht toen al ‘ok, we zijn niet voor niks gekomen, het is al geslaagd’. Maar een beetje later werd het gewoon spectaculair! Ik zat achteraan de boot en ineens hoorde ik iemand roepen, ik keek achter me en ik zie gewoon een walvis op 50m van ons uit het water springen!!!! Ik kon mijn ogen echt niet geloven en het ging ook zodanig snel dat mijn herinnering zo vaag was. Ik verwachtte natuurlijk niet dat dit opnieuw ging gebeuren maar ik had wel hoop. En ja hoooooorrrr, een halfuurtje later, hadden we opnieuw enkele walvissen gespot, waarvan eentje blijkbaar mega actief was en die bleef maar uit het water springen. We hebben dus allemaal een mooi showtje te zien gekregen, ik kon het echt niet geloven. Zo spectaculair om dat te kunnen meemaken, ZO COOL!!! Mijn dag kon dus niet meer stuk! Terug onderweg naar de haven stopten we op een eindje van de haven, ze hadden een apparaatje die ze in het water konden laten en zo konden we naar de geluiden van de walvissen horen. Het apparaat had een bereik van 15km, niet omdat het zo sterk is, maar gewoon opdat het geluid van walvissen zo luid is en zich zo ver draagt. Wij konden het een klein beetje horen, en uiteindelijk liet hij ook een fragmentje horen van een duidelijkere opname. Echt superinteressant eigenlijk! Eenmaal terug in de haven, hadden we nog een bezoekje aan hun museum. Hier konden we vanalles van materiaal uit de zee zien en kregen we een kleine rondleiding met nog meer informatie. Meestal kan ik het mezelf niet opbrengen om te luisteren tijdens dergelijke tours maar deze vond ik echt superinteressant. Zo heb ik weer het een en ander bijgeleerd hier.

De rest van mijn tijd in Mancora heb ik vooral aan en in het zwembad gespendeerd, genietend van de zon. Na drie dagen had ik het echter al helemaal gehad met het niets doen en zo vertrok ik om mijn derde dag al opnieuw richting Cuenca. Peru was prachtig maar zit er jammergenoeg op, op naar Ecuador!