Wilot:

Woensdagochtend 5 september kwamen we aan in Huaraz. We hadden diezelfde dag niet echt iets ingepland zodat we allemaal nog een beetje konden wennen aan de hoogte. Magali en Rein kwamen namelijk van thuis, dus waren nog niet gewend aan de hoogte, en ik was al een week terug op zeeniveau geweest (genoeg tijd om de gewenning die ik al had gemaakt terug te verliezen). Vandaag was dus voornamelijk de dag om de tours te regelen en om ons een beetje voor te bereiden. Magali en Rein bleven hier maar 1 dagje om de gekende Laguna 69 hike te doen, terwijl ik nog enkele dagen langer bleef om nog een driedaagse hike, Santa Cruz, daarna te doen.

De avond voor onze hike waren we naar de lokale markt gegaan om een beetje brood, groenten en fruit te kopen zodat we de volgende dag ontbijt en lunch hadden. Dit is alleen een klein beetje uit de hand gelopen en uiteindelijk kwamen we thuis met 30 sandwiches (grote) en een zak vol fruit. Onmogelijk om dit dus met ons drietjes op te eten. We hebben gigantisch ons best gedaan maar tegen de volgende avond konden we alledrie geen sandwiches meer zien, haha.

De donderdag deden we dus alledrie de hike naar Laguna 69. In principe is dit geen supermoeilijke hike (vind ik toch, als ik dat vergelijk met andere hikes die ik al heb gedaan), maar ik heb nog nooit zoveel afgezien. De hoogte had duidelijk zijn effect op mij die dag en ik had continu het gevoel dat ik moest overgeven gecombineerd met een gigantische hoofdpijn. Magali en Rein hadden minder last hiervan, maar omdat we op zo’n grote hoogte zitten is elke inspanning echt vermoeiend dus het was alleszins geen lachertje. Natuurlijk geven we niet op en we zijn er allemaal heelhuids geraakt. De beloning was dan ook groot toen we bovenkwamen en het meer eindelijk zagen: helderblauw water omgeven door prachtige bergen, die dan weer bedekt waren door sneeuw. Echt een supermooi zicht. Na hier te lunchen met een idyllisch uitzicht, was het tijd om terug naar beneden te gaan. Deze weg naar beneden bleef precies maar duren dus 2 uur later waren we alledrie heel blij dat het er eindelijk opzat. Na vandaag zo af te zien had ik vooral schrik voor de komende drie dagen. De goesting was dus niet zo groot. Diezelfde avond moest ik jammergenoeg alweer afscheid nemen van Magali en Rein aangezien zij de nachtbus terug richting Lima namen en ik vroeg mijn bed inkroop voor de volgende dag.

De volgende dag mocht ik alweer vroeg uit de veren om eerst enkele uren op de bus te zitten richting ons startpunt van de hike. De eerste dag is blijkbaar niet zo zwaar, wat mij al wat geruststelde. Ik voelde me wel al beter dan de dag ervoor.

Zoals gezegd was de eerste dag maar enkele uurtjes stappen, tegen zonsondergang kwamen we aan op onze eerste kampeerplaats. Ik heb al enkele hikes gedaan en soms was er wel het een en ander voorzien op de kampeerplaatsen, hier was er echt niks. Geen toilet, geen beschutting, geen kampvuur, niks. Het was dus echt volledig kamperen in de natuur, wat de ervaring echt zo mooi maakte. De tenten, slaapzakken en matjes die we kregen waren niet van topkwaliteit dus het was eigenlijk gewoon maken dat je de nacht doorkwam. Veel slapen heb ik dus niet gedaan aangezien het ‘s nachts tot -10 graden werd en mijn rug de harde ondergrond ook niet gewend geraakte. Het was dus eigenlijk gewoon aftellen tot ontbijt en dan klaar om te vertrekken zodat je terug een beetje kon opwarmen.
Ik voelde me alleszins al terug helemaal in orde, de komende twee dagen heb ik dus terug aan een goed tempo kunnen doorstappen waardoor ik terug met drie Franse gasten een ‘groepje’ vormde die een heel eind voorop liep. Ik ben eigenlijk blij dat er altijd wel een paar van die gasten tussenzitten of het zou maar eenzaam zijn.

De tweede dag zou het zwaarst zijn en uiteindelijk bleek dit ook waar te zijn. Deze dag moesten we 15-16 km wandelen waarvan 10km bergop was. In het begin ging dit nog geleidelijk aan maar die laatste 3km was echt gewoon steil omhoog om de berg te kunnen oversteken. Het was dus toch wel afzien. Maar eenmaal boven echt geschift welk uitzicht je hiervoor in de plaats kreeg. Ik kan het zelfs niet uitleggen hoe mooi het was. Bij veel hikes kan je uiteindelijk sommige uitzichten wel vergelijken maar dit had ik echt nog nooit gezien, echt zoooo mooi (niet normaal)!! Aangezien wij hier een heel eind voorop liepen konden wij enkele uurtjes genieten van het uitzicht tot de rest van de groep arriveerde. Hierna was het nog 3 uurtjes bergaf richting de kampeerplaats. We zijn hier alleen eventjes verloren gelopen, waardoor we later zijn gearriveerd dan gepland. We waren de weg kwijt dus zijn een eindje moeten terugkeren, moeten wachten op de gids (die een uur later pas kwam) om zo de juiste weg naar het kamp te vinden. Maar eind goed al goed! Ook op deze kamping was er niets voorzien en was het gewoon de nacht doorkomen tot we terug konden vertrekken, maar opnieuw was het slapen met een geweldig uitzicht!

De laatste dag was 18-19km, maar vooral bergaf of plat dus uiteindelijk was het niet zo zwaar. Wel kwamen we een voor een opnieuw geweldige uitzichten tegen. Het was echt een driedaagse hike om je ogen uit te kijken. Na het arriveren in een dichtbij liggend stadje hadden we nog een busritje van 3u naar Huaraz voor de boeg.

Eenmaal in Huaraz aangekomen heb ik genoten van een welverdiende douche, een etentje met de Fransen (raclette, om niet cliché te doen) en het belangrijkste van al: een goed bedje.
Vanaf nu is het eventjes gedaan met hiken en de volgende dag stap ik op de bus richting Mancora om te genieten van de rust, zon, zee en strand.