Wilot:

Zowel Kyra en Natanya als ik vlogen op 30 juni naar Campo Grande. Van hieruit gingen we de volgende dag samen naar de Pantanal. Omdat het voor het bezoeken van de Pantanal momenteel hoogseizoen is, en je wel het een en ander moet regelen om daar te geraken EN omdat hier echt niemand Engels praat wat het er niet gemakkelijker op maakt, hadden we het ons ietsje gemakkelijker gemaakt en ons een tour van drie dagen geboekt. Alessandra was onze persoonlijke gids en vertaler drie dagen lang en we hebben zeker niet mogen klagen! Na een ritje van 4u kwamen we aan in ons verblijf. Het is moeilijk te omschrijven, maar eigenlijk kom je gewoon aan op een soort boerderij in het moerasgebied van Brazilië met alleen maar weides en natuur rondom je. De mensen zijn hier enorm zelfvoorzienend en hebben koeien (zebu’s) om zichzelf en hun gasten van melk, yoghurt, kaas en vlees te voorzien. Zoals echte cowboys gebruiken ze hun paarden hier om hun vee naar de gewenste plaats te sturen en om zichzelf te verplaatsen. Om het verblijf hier nog aantrekkelijker te maken voor toeristen hebben ze hier een zwembad en voor onze reisstandaarden mooi luxueuze kamers voorzien. Het was dus echt drie dagen genieten voor ons.

De Pantanal zelf is zoals eerder vermeld dus het moerasgebied van Brazilië. Tijdens de zomermaanden staat het waterniveau hier veel hoger waardoor het overgrote deel onder water staat, wat dan weer zorgt voor een prachtig uitzicht. Tijdens de wintermaanden daalt het waterniveau hier aanzienlijk waardoor je een volledig andere omgeving ervaart. Dit is voor toeristen vooral het hoogseizoen omdat je dan veel meer dieren kan spotten. Het meest gegeerde dier om te spotten hier is de jaguar maar net zoals met de luipaarden in Afrika moet je hier veel geluk voor hebben en het niet standaard verwachten om het te zien.

Wij waren hier dus in het begin van de winter (wat hier nog altijd 30 graden is), klaar om een safari te doen die je niet kan vergelijken met eentje uit Afrika.

We kwamen hier dus in de ochtend aan, konden nog enkele uurtjes genieten van de zon aan het zwembad om dan in de namiddag op safari te gaan. We vertrokken tijdens het daglicht om dan terug te keren wanneer het al donker was, zo konden we het verschil tussen dag en nachtdieren zien. Ondertussen hebben Kyra en ik wel al enkele safari’s gedaan maar deze kan je echt niet vergelijken met de rest. De dieren en omgeving zijn totaal verschillend. We hebben hier onder andere miereneters, gordeldieren (twee verschillende soorten), capibara’s, kaaimannen, herten en veeeeeel vogels kunnen zien. Over de capibara’s was ik heel enthousiast omdat ik deze zelf nog verzorgd heb in Bellewaerde en het is zoveel leuker om deze dieren dan in hun natuurlijk habitat te kunnen zien. De gordeldieren, deze had ik eigenlijk nog nooit in het echt gezien, die lopen daar gewoon op de boerderij tussen het volk rond. Het is eigenlijk echt een megaschattig beestje. De kaaimannen, die waren echt overal aanwezig waar er water was. Toen we ‘s nachts terugkeerden was het wel cool dat als je met een zaklamp scheen je al hun ogen kon zien reflecteren en dan besef je pas hoeveel er effectief wel zitten. Ook al ben ik geen enorme fan van vogels, waren ze hier wel echt de moeite om te zien. De toekan, die iedereen wel kent denk ik, is echt het meest perfecte dier die ik ooit al heb gezien denk ik. De kleuren zijn zo perfect afgelijnd EN supermooi dat je er eigenlijk kan naar blijven staren. Zij kwamen hier ‘s ochtends tijdens het ontbijt ook gewoon langs om zelf ook te ontbijten. Je werd dus echt wel omgeven door de natuur. Ook de ara’s (rode, blauwe) zie je hier overal vliegen, prachtig om te zien.

De volgende dag hadden we in de ochtend een bootritje gepland om dieren vanuit de boot te kunnen spotten. Dit waren voornamelijk vogels maar we hebben hier ook enkele apen (kapucijnapen en howlermonkeys) en een rivierotter kunnen zien. De aapjes zijn natuurlijk de max om bezig te zien, vooral de kapucijnen die van de ene boom naar de andere springen alsof het niks is. Ook hier was het echt leuk om het gedrag te kunnen vergelijken met die waarvoor ik gezorgd heb, echte krapuultjes!

Na de boottour hadden we nog eventjes de tijd om te genieten op de boerderij voordat we een paardrijtochtje in de middag gepland hadden. Normaal was deze om 15u gepland maar aangezien België die dag tegen Japan moest spelen hebben we lief gevraagd of we dit geen uurtje konden uitstellen zodat we de match niet moesten missen. Gelukkig was dit geen probleem en hebben we van beiden kunnen genieten. De match was enorm stresserend, mega spannend en er was ook een kleine (lees: grote) rivaliteit aanwezig aangezien enkel wij en twee Japanners aan het kijken waren. Gelukkig zijn wij gewonnen zodat we tevreden op ons paard konden kruipen. Tijdens het paardrijden was het eigenlijk vooral genieten van de omgeving, zonsondergang en het paardrijden zelf. Veel dieren hebben we hier dus niet meer gespot.

De volgende ochtend en tevens ook laatste ochtend hebben we er het beste uitgehaald. Na de avond ervoor met Alessandra te spreken over de manier van werken hier hadden we het uiteindelijk over het melken van de koeien waarop ze voorstelde dat we dit ook mochten doen indien we vroeg wilden opstaan. Aangezien dit altijd mijn kinderdroom is geweest en ik dit nog nooit heb gedaan was ik mega enthousiast en wilde ik dit zeker doen! Zo gezegd, zo gedaan: de volgende ochtend om 5u opgestaan om een koe te kunnen melken. Mijn dag kon dus alleszins al niet meer stuk, ik ben toch een simpel mens om gelukkig te maken e. Na een lekker ontbijtje EN de verse melk van de koe te drinken gingen we gaan piranha-vissen. Het is niet dat wij alledrie een fan zijn van vissen maar in België kan je moeilijk gaan piranha-vissen, het is echt wel iets lokaals dus wilden we het een kans geven. Het was eigenlijk ook vooral genieten van de natuur en de spanning wanneer je effectief een visje vangt was wel leuk. Kyra en ik hadden nooit gedacht dat we het zo leuk gingen vinden, haha. Omdat we niet aan verspilling doen wilde ik ook graag de visjes opeten. Zo hebben we die middag ook onze eigen vers gevangen vis mogen proeven, heel lekker!

Onze tijd zat er dan jammergenoeg al op en zo vertrokken we diezelfde middag naar Bonito. Een jaguar hebben we dus niet kunnen spotten maar dat heeft ons helemaal niet teleurgesteld met onze drie dagen hier.

Kyra:

Woensdag 4/7 gingen we ’s ochtends snorkelen in de rivier van Rio da Prata. Bonito is gekend als een van de beste plekken ter wereld om te snorkelen in zoetwater, dus moesten we dit uiteraard ook zelf kunnen bevestigen. We hadden er niet meteen een goed oog in de ochtend zelf aangezien het weer precies niet mee zat. Het was onze eerste dag in Brazilië dat het helemaal bewolkt was en wat aan het miezeren. Snorkelen met het zonnetje op onze rug, zoals we voor ogen hadden, zat er dus niet meteen in. Gelukkig kregen we een wetsuit aan en viel de temperatuur van het water nog goed mee. Onze gids kon zijn Engelse woordenkennis denk ik op één hand tellen, maar hij hield wel rekening met ons terwijl de anderen in ons groepje allemaal Portugeestalig waren. We werden voortgeduwd door de stroming van de rivier waardoor we precies allemaal in een rijtje achter elkaar aan het drijven waren zonder zelf veel te moeten zwemmen. Echt zotte vissen zagen we hier niet, maar af en toe zag je wel een schooltje kleine vissen passeren. Het mooiste aan de deze snorkelactiviteit vond ik eigenlijk dat het water zo helder was. En eenmaal het zonnetje dan toch doorbrak, maakte het lichtinval dit nog vele malen mooier!

’s Middags ging Kim duiken in Lake Misteriosa, een meer waarvan de diepte niet gekend is. Natanya en ik bezochten Buraco das Araras, een sinkhole waar ook heel wat ara’s (die gekende rode papegaaien) leefden. Vroeger werd deze put gebruikt voor het dumpen van afval, gestolen auto’s en zelfs gevangenen. Enkele jaren geleden werd deze uitgekuist (de gids zei dat er zeker 20 lijken uit gehaald werden) en opengesteld voor toerisme. Het fenomeen op zich is eigenlijk wel spectaculair om te zien. De ara’s die af en toe in een grote groep over het gebied vlogen wanneer er een gier passeerde, maakten deze plek nog veel meer het bezoeken waard.

De volgende ochtend bezochten we de grot van Lago Azul. Opnieuw sprak de gids hier geen Engels. Zelfs geen woord deze keer. Gelukkig zat er een Portugees in ons groepje die af en toe een woordje uitleg vertaalde. De blauwe kleur van het water in de grot is wel een spectaculair fenomeen om te zien. Behalve dit voelde het voor mij wel iets te veel aan als een schooluitstapje. Het goede hier in Bonito is dat er geen massatoerisme is, maar je kunt de bezienswaardigheden niet op eigen houtje bezoeken en bent verplicht dit met een gids te doen. Als de gids geen Engels spreekt, is dit natuurlijk niet bepaald een meerwaarde voor ons. Maar al bij al is Bonito wel een tof stadje omringd door heel wat prachtige natuur en zeker een bezoekje waard in combinatie met de Pantanal aangezien het hier zo dicht bij ligt.

De afsluiter van Bonito was wel iets minder. Vriendelijk en goed georganiseerd zoals de werknemer van de hostel de vorige dagen was, heeft hij ons op het einde van ons verblijf hier wel een beetje doen panikeren. We hadden bij hem een bus geboekt naar de luchthaven van Campo Grande voor vrijdagochtend 6 juli. Ik had hem uitdrukkelijk gevraagd of we zéker op tijd zouden zijn en onze vlucht niet zouden missen aangezien het toch 3,5 à 4u rijden was. De man had ons op zijn woord beloofd dat we op tijd zouden zijn en onze vlucht zouden halen, dusss ik had er vertrouwen in. De dag voordien was ik ook nog eens gaan vragen of we geen voucher of betalingsbewijs of dergelijke nodig hadden en hij zei dat dit niet nodig was en de chauffeur ons om 5u ’s ochtends zou ophalen. Ik vroeg nog eens na of we dus gewoon om 5u voor de deur van de hostel moesten klaarstaan, waarop hij zei: ja, dat is goed, maar ze beginnen aan hun ronde met ophalen vanaf 4u40, dus maak misschien dat je tegen dan al klaar bent. Zo gezegd, zo gedaan. Op 6 juli zaten we om 4u30 stipt klaar voor de poort van de hostel. Toen er om 5u30 nog steeds niemand was gekomen, hadden we zo'n klein vermoeden dat er ons helemaal niemand meer zou komen ophalen. Kim en Natanya hadden wel iemand horen tuuten rond 4u20 toen ik in de badkamer zat en zij zich aan het omkleden waren, maar Kim had door het raam gekeken en niemand gezien, dus ook totaal niet verwacht dat dit onze chauffeur was. Maar dit was dus wel degelijk onze chauffeur… Kim en Natanya liepen rond 5u45 yot aan het tankstation in de hoop daar iemand te vinden die Engels sprak en ons kon helpen met vervoer richting Campo Grande. Ik bleef wachten met onze spullen aan de hostel tot de vrouw van de keuken om 6u toekwam om het ontbijt klaar te maken. Zij sprak ook enkel Portugees, maar riep een vrouw erbij die ook in de hostel werkte en hier blijkbaar overnachtte in een van de kamers in de hostel. We vonden het al raar dat er niemand aanwezig was ’s nachts van personeel, maar blijkbaar wel dus… De vrouw was volgens mij nog half aan het slapen en deed niet veel moeite om te luisteren naar mij en Engels te spreken. Ze belde de gast die onze tickets geboekt had en die kwam een kwartiertje later gelukkig opdagen. De man gaf toe dat hij tegen ons 4u40 gezegd had en regelde dan ook meteen een privéchauffeur bij dezelfde maatschappij. Ik vroeg hem nog of we hier iets voor zouden moeten betalen en hij zei dat het gratis was omdat het een fout van de maatschappij geweest was. Zo vertrokken we omstreeks 7u naar Campo Grande waar we een vlucht hadden om 10u50. De chauffeur heeft letterlijk álle regels overtreden. Waar je 60 km/u mocht rijden, reed hij op sommige momenten 180 op een eenvaksbaan. Kim en Natanya lagen te slapen, maar ik lette liever wat mee op de baan :p! We waren de chauffeur wel heel dankbaar dat hij alle moeite deed om onze vlucht te halen natuurlijk, dus klagen gingen we niet doen. Bijna aangekomen in Campo Grande, belde de man van de hostel plots naar de chauffeur en vroeg om ons door te geven. Kim luisterde wat hij te zeggen had en hij zei dat ze de camerabeelden bekeken hadden, dat de chauffeur aan onze hostel stond van 4u15 tot 4u22 en dat wij om 4u30 beneden klaarstonden zoals we zeiden. Plots, helemaal uit het niks, beweerde hij dan toch dat hij 4u20 tegen ons gezegd zou hebben en dat we dus eerst nog naar hun hostel in Campo Grande moesten om te betalen voor deze rit om daarna doorgebracht te worden naar de luchthaven. Kim zei hem nog eens uitdrukkelijk dat hij die ochtend zelf nog maar toegegeven had dat hij 4u40 gezegd had en wij dus helemaal niets moeten betalen plús dat we hier ook helemaal geen tijd meer voor hadden! Hij zei niet veel meer, behalve dan dat hijzelf niet persoonlijk kon opdraaien voor deze kosten en legde terug toe. De chauffeur werd nadien nog twee keer gebeld, antwoordde heel kort en legde daarna telkens terug toe. Bij een bepaalde afslag was het afwachten wat de chauffeur nu zou doen, rechts was richting de hostel en links richting de luchthaven. YESSS, hij reed naar links! Ongeveer een uurtje voor onze vlucht kwamen we aan op de luchthaven. Inchecken lukte gelukkig nog net en aangezien de luchthaven superklein was, hebben we zelfs nog een halfuurt moeten wachten om te boarden. Nooit gedacht toen we op het voetpad zaten te wachten die ochtend in Bonito dat we onze vlucht nog zouden halen! OEF.

Twee dagen later merkte Kim wel op dat er geld van haar bankrekening gegaan was vanuit Campo Grande, toevallig het bedrag dat de hostelmedewerker aan ons gezegd had dat we nog extra zouden moeten betalen voor de rit… Haar creditcard gegevens konden ze nochtans enkel weten via Booking.com. Schandalig dus dat deze gegevens ook voor andere doeleinden behalve de effectieve accomodatiekosten gebruikt kunnen worden. En zeker als het onterecht is! Kim heeft meteen een klachtenmail gestuurd naar de baas van beide hostels, maar tot nu toe nog steeds zonder antwoord… De zakzetters. Als er een manier waarop je mij boos kan krijgen, tsss.