Pnomh Penh

Dag 37
Rond 10 uur zet MC (de man waar wij de eerste nacht in Pnomh Penh hebben geslapen) ons af in de bacpackersstreet. We hadden nog geen guesthouse geboekt en besluiten om tijdens het ontbijt een slaapplaats te zoeken. De ochtend loopt weer helemaal anders dan gedacht want tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een man uit Kentucky, Amerika. Hij vertelde ons dat hij naar de Vietnamese ambassade gaat om daar zijn visum voor Vietnam te regelen. Toevallig moeten wij dit ook nog doen en hij nodigt ons uit om met hem een tuk-tuk naar de ambassade te delen. Hoppakee met backpack en al gaan wij richting de ambassade. Het visum kunnen we de volgende dag alweer ophalen en gelukkig zijn wij ons paspoort daarom ook maar 1 dag kwijt. We zeggen gedag tegen americano en rijden naar een guesthouse die we gevonden hebben via Google. Een prima kamer met een ventilator, airco is immers iets boven ons backpackersbudget! Die dag hebben we niet zoveel zin meer om iets te ondernemen. We stappen een wat luxer hotel binnen om te vragen of we gebruik kunnen maken van de spa en gym. Tegen betaling hebben we de hele middag gesport en gerelaxed in het turksstoombad. Het relaxen was nog niet voorbij want 's avonds hebben we de film "The Dressmaker" gekeken in de bioscoop. Het was niet zomaar een bioscoop, dit is werkelijk waar de beste bioscoop waar ik ooit ben geweest. Voor $3,50 heb je een plekje op een matras vol kussens, liggend kijk je naar de geprojecteerde film op de muur. Er hing een gezellige sfeer en de kamer zat niet vol maar lag vol. We duiken ons bedje in want de volgende dag hebben we een dagje vol met Cambodjaanse geschiedenis.
Dag 38
In Pnomh Penh zijn er twee bezienswaardigheden die je gezien moét hebben maar waar je niet naar uit kan kijken: de Killingfields en het Tuol Sleng museum. Tussen 1975 en 1979 greep de communistische dictator Paul Pot de macht in Cambodja, met gruwelijke gevolgen van dien. Hij beloofde het land na de littekens die ze hebben opgelopen van de Vietnam oorlog een geweldige toekomst. Iedereen moest gelijk zijn, zowel de werkers op het land als de intellectuele in de stad. Hierdoor moesten vele hun persoonlijke bezit en voornamelijk hun vrijheid inleveren. Artsen, leraren en advocaten waren zo goed als dood. Wie tegen het regime van Paul Pot in ging werd gearresteerd. Vandaag gaan wij een van deze gevangenissen bezoeken. In de Tuol Sleng gevangenis, een vroegere middelbare school, zijn duizenden mensen gevangen genomen. Je ziet lokalen waar bedden met kettingen in staan. Aan de muur hangt een zwart-wit foto van dezelfde setting maar dan met de overleden gevangene. In andere lokalen zie je weer stenen ruimtes van 1 bij 1 meter die dienen als cel, hier zaten soms meerdere personen in. In een andere ruimte zien we duizenden zwart-wit foto's van de gevangene, deze zijn netjes bijgehouden door de bewakers. Je ziet werkelijk de angst van de mannen en vrouwen in hun ogen. Wat mij bij is gebleven is het verhaal van een Australische backpacker die met een boot aankwam in Cambodja en niks af wist van de oorlog in het land. Ook hij is gearresteerd en in deze gevangenis beland, hij heeft het niet overleefd. Kogels waren duur en dus werden er veel geïmproviseerde wapens gebruikt zoals ijzeren staven en kapmessen. Het museum is indrukwekkend en soms werd het mij een beetje te veel. De foto's aan de muur zijn extreem heftig en de sfeer van het schoolgebouw geeft een extra drukkend gevoel. Daar rondlopen met de gedachte dat deze gruweldaden slechts veertig jaar geleden heeft plaatsgevonden maakt het extra intens. Aangezien er niet genoeg ruimte en geld was om iedereen in de gevangenis te plaatsen ontstonden de zogeheten "Killingfields". Wij hebben de Choeung Ek Killingfields bezocht iets buiten de stad. Ook hier werd, net als bij het museum de geschiedenis via een koptelefoon verteld. Gek om hier te lopen met het zonnetje op je bol. Zodra je om je heen kijkt zie je grote gaten in de grond die veertig jaar geleden dienden als massagraven. Er steken lapjes stof uit de grond en we zien de grote "Killing Tree", waar baby's tegen de boom werden doodgeslagen. In het midden van het afgrijselijke park staat een herdenkingsteken met duizenden schedels. Iedere schedel is geïdentificeerd en opgeslagen in de pagoda. Er hangt een gespannen sfeer en iedereen is muisstil. Tijdens het regime van Paul Pot vonden 2 miljoen van de 8 miljoen inwoners de dood. Vol van alle indrukken stappen we in de tuk-tuk op weg naar ons hotel. Op de terugweg vraag ik me bij iedere oudere man of vrouw af wat voor afgrijselijke dingen hij of zij wel niet heeft meegemaakt in hun jeugd. Een intense ochtend in Pnomh Penh die we ergens toch niet hadden willen missen..

Rond het middaguur kwamen we aan in ons hotel. Rebecca besluit nog even haar wenkbrauwen te verven en ik doe een dutje (de geschiedenisles heeft mij meer gedaan dan ik dacht). Helaas waren Rebecca haar wenkbrauwen groen uitgeslagen! Veel ervaring met blonde haren hebben ze hier in Azië niet, haha. Na een hoop research op internet gedaan te hebben vinden we een beautysalon die Rebecca haar wenkbrauwen weer tip top in orde krijgt. We eindigen de avond met pizza en lasagne!