Sapa

Dag 68
Om 6 uur 's ochtends komen we aan in Sapa. Ik keek hier al een lange tijd naar uit. Als ik namelijk denk aan Vietnam dan denk ik aan oorlog én aan rijstvelden. En de rijstvelden vind je nergens zo mooi als in Sapa! Sapa is een klein dorp in het noorden van Vietnam dat bekend staat om de terrasvormige rijstvelden in de Hoang Lien bergen. Bij aankomst zien we Vietnamezen vrouwen in traditionele klederdracht zich verzamelen bij onze bus. Zodra we uitstappen worden we belaagd door tientallen vrouwen die allemaal een slaapplek voor ons hebben. Wij hadden nog geen hotel en homestay en daarbij hadden we ook niks gepland voor de komende drie dagen. Twee vrouwen bleven ons achtervolgen helemaal tot aan het ontbijttentje. Na tien keer vriendelijk nee te hebben gezegd waren we het zat en hebben we de vrouwen duidelijk gemaakt dat we niet met hun meegaan. Oké maar wat nu? Sapa opzich valt mij tegen. Het is een grote stad zonder sfeer, met veel toeristen en opdringere verkopers. Het zijn juist de dorpjes rondom Sapa waar je moet zijn. In Ninh Binh had ik van een vrouw het telefoonnummer gekregen van een Vietnamees gezin in Su Phan Village. Deze vrouw had bij het gezin geslapen en had een super leuke tijd gehad. De moeder van het vietnameze gezin heet Mama Sé en dus bellen we haar op voor een slaapplek! Ze is enthousiast en we spreken om 9 uur af bij de kerk. Eenmaal aangekomen staan er nog tich andere vrouwen in traditionele klederdracht en allemaal beweren ze Mama Sé te heten. We vertrouwen er geen en al vrij snel komt de echte mama Sé aanlopen. We kunnen met haar mee naar huis. Wat we ons alleen niet hadden beseft is dat we dan met onze backpack van 15 kilo én rugzak achterop de scooter moeten. Dus Rebecca bij de man van mama Sé achterop en ik bij een of andere dorpsgek. Dit was werkelijk de engste rit van mijn hele leven! Helemaal verstijfd zit ik achterop de scooter bij een vietnameze man die op volle toeren over de grindpaden en door de bergen van Sapa rijdt. Ik probeer er niet van achter af te vallen aangezien mijn backpack topzwaar is en dus klem ik mijn benen helemaal vast aan de scooter. Om de vreemde man nu rond zijn middel vast te pakken ging mij ook iets te ver. Natuurlijk rijdt hij helemaal aan de zijkant van de weg waardoor ik letterlijk in het ravijn kan kijken. Berg op en berg omlaag, ogen dicht en ogen open, verstijf van de angst, erg genieten van het uitzicht kan ik niet. Als we nu vallen is dit mijn eind, oké niet over nadenken Kirsten! Na ongeveer twintig minuten komen we aan bij het ouderlijk huis van mama Sé. Communiceren met de mensen is lastig omdat ze bijna geen Engels spreken. De schoonzus van mama Sé had een tafel vol

pannenkoeken met banaan voor ons gemaakt. Heerlijk! Aangezien we de hele nacht in een bus hadden geslapen wilden we ons even opfrissen. Helaas hadden we geen stromend water en moesten we plassen in een gat in de grond. Armoedig maar het is mooi om te zien hoe deze mensen leven. We poetsen onze tanden, kleden ons om en we spelen wat met de kinderen uit de buurt. Een iPad hebben ze nog nooit gezien dus ze vonden het onwijs gek om zichzelf terug te zien via de camera. Rebecca tekent nog wat met ze aan een tafel. Na een uurtje worden we opgehaald door de zoon van mama Sé (een jongen van 18 jaar die alleen in de weekenden thuis is want doordeweeks gaat hij naar een campus van school in Sapa). We maken een hike langs verschillende dorpjes, een rivier en langs een waterval. Ondanks dat de rijstvelden een beetje dor waren (groen zijn ze alleen in het voorjaar) is het wel het mooiste wat ik in heel mijn reis heb gezien. Langs de rijstvelden liggen opgestapelde stenen om het land te beschermen tegen de waterbuffels. Er zwemmen kinderen in de rivier en tussen de rijstvelden. Ook zie ik twee kindjes zelf een step in elkaar zetten met wat hout en stenen. Na een paar uur lopen kwamen we aan bij het huis van de familie zelf, deze ligt achter een school. Ook dit stelt niet veel voor maar gelukkig hebben we wel een toilet en een douche. We maken kennis met de twee jongste zonen van Mama Sé, eentje van 2 en eentje van 6. In totaal heeft ze er vier en de oudste is 20 en de jongste 2. Daarbij heeft Mama Sé nog 6 varkens, een hoop kippen, 3 honden en twee katten, wat een huishouden. We slapen op een houten plank met een klamboe erboven. Afgelopen nacht hebben daar drie backpackers geslapen en deze nacht zijn Rebecca en ik met zijn tweetjes. Samen met de drie jongens en Mama Sé met de kinderen eten we springrolls en drinken we rijstwijn, onwijs gezellig! Na vier shotjes rijstwijn voel ik het wel in mijn benen. De jongens maken zich klaar om terug te gaan naar Hanoi en Rebecca en ik installeren ons plekje voor de avond. We schrijven nog wat in ons dagboek en vlak voor het eten krijgen we een mini rondleiding van de ena jongste telg van de familie. Hij brengt ons naar een rots waar we uitzicht hebben over de bergen. Wat een relaxte sfeer hangt hier en wat een rust krijg ik van binnen. Ik krijg een beetje het gevoel alsof ik aan het kamperen ben met mijn ouders. Lekker in de buitenlucht met een prachtig uitzicht. Geen auto's, drukte of uitlaatgassen. Deze mensen hebben zo weinig en proberen het kleine beetje wat ze hebben toch te delen met je. Wij ontvangen zo veel warmte van dit gezin en genieten zo van deze prachtige natuur, wat een mooie ervaring. Helaas is Rebecca deze dat een beetje down door de vervelende scheiding van haar ouders maar ik weet zeker dat deze omgeving ook haar goed doet. Eenmaal teruggekomen bij het huisje zijn mama Sé en de oudste zoon een heerlijke maaltijd voor ons aan het maken. Springrolls, pork van de barbecue, morning glory en steamed rice. Met het hele gezin eten we aan de tafel en proberen we in gebrekkig engels met elkaar te praten. Later komt er nog iemand

uit de buurt langs die ook met ons mee eet. We kijken even naar de vietnamese GTST en daarna maken we ons klaar om naar bed te gaan (het is pas half 9!). Na het tandenpoetsen blijf ik nog even buiten zitten. De honden liggen bij mij en in een rijstveld kijk ik naar de sterrenhemel. Prachtig. Ik mis thuis maar daarnaast ben ik ook onwijs gelukkig om hier te zijn. Wát een dag!

Dag 69
De plank die ik afgelopen nacht beschouwde als bed sliep nog best lekker. Mama Sé heeft al vroeg de ena jongste telg naar school gebracht en een oude vrouw uit de buurt past op de jongste. Als we uit bed komen maakt mama Sé een onwijs lekker ontbijt voor ons; pannenkoeken, mango, banaan en gebakken ei. Het is opnieuw veel te veel, maar we worden haast gedwongen alles op te eten. Ondanks dat deze mensen zo weinig hebben zijn ze zo gastvrij en gunnen ze ons alles. Rebecca en ik lopen samen terug naar de waterval die we gister bezichtigd hebben om hem te beklimmen. Het uitzicht is onwijs mooi, bizar om al die rijsterrassen tussen de bergen te zien met hier en daar een paar huisjes. We lopen nog even door wat rijstvelden, schieten wat foto's en gaan terug naar de grote rots om daar nog even van het uitzicht te genieten. Na een paar uur gaan we weer terug naar huis. Mama Sé is alweer druk bezig met het maken van de lunch. Ondanks dat we helemaal geen honger hebben eten we weer rijst, pork,

morning glory en springrolls. Alles is zó lekker, het beste wat ik in heel Vietnam heb gegeten. Na de lunch is het tijd om weer terug naar Sapa te gaan. Rebecca en ik zagen wel een beetje tegen de terugreis op. Wéér achterop de scooter met onze backpack en nu willen ze ons ook nog de naastgelegen dorpjes laten zien. We hebben geen andere keus dus we springen weer achterop bij papa en iemand uit de buurt. Achteraf is het ons alles meegevallen. De wegen waren verhard en er waren geen haarspeldbochten te bekennen. Ze hebben ons enkele viewpoints, scholen en markten laten zien. Eenmaal in Sapa heeft mama Sé een hotel met korting voor ons geregeld. Ook heeft ze zalf voor Rebecca haar uitslag gekocht en armbandjes zodat we haar niet zouden vergeten. Mama Sé, haar kindjes en de natuur vergeten doe ik nooit. Deze twee dagen vond ik rust. Ook was ik dankbaar. Dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om te kunnen reizen en zoveel van deze mooie wereld kan zien en dankbaar dat ik zulke warme mensen heb leren kennen.

Dag 70
Onze laatste dag in Sapa gaan we doorbrengen op de motor. Althans dat dachten wij.. Eenmaal aangekomen bij het boekingsbureau komen er twee vrouwen (moeder en schoondochter) aanlopen in authentieke kledingdracht. Waar zijn die stoere mannen die Rebecca en ik ons hadden voorgesteld? Na onze bescherming omgedaan te hebben lopen we door naar de "motoren". Letterlijk twee scooters. Moeten we hier nu al die kniebeschermers, elleboogbeschermers en helmen voor op? Oké, geen brede vietnamese mannen op een Harley maar laten we er het beste van maken! Ik stap bij moeder achterop en Rebecca bij de schoondochter. De tour is leuk, ze rijden ons door de bergen, langs watervallen en laten ons een zalm visserij zien. Na een snack en wat drinken rijden we langs thee plantages en door dorpjes. We stoppen in een van de dorpjes bij een Vietnamees gezin. Iedereen zit rondom een ronde tafel, er wordt gegeten en rijstwijn gedronken. Natuurlijk is het de bedoeling dat wij met ze mee eten en drinken. Hier maak ik voor het eerst kennis met hond als delicatesse. Een paar shotjes rijstwijn drinken ik met ze mee maar de hond laat ik staan. Door de enorme hitte, weinig voeding in onze maag én die shotjes worden we een beetje licht in ons hoofd. We vragen moeder dan ook door te rijden zodat we ergens kunnen gaan lunchen. We eten in een immens groot restaurant (waar bruiloften worden gegeven) en krijgen rijst, rund en morning glory. Bommetje vol zitten we maar moeder brengt ons weer door naar de volgende bezienswaardigheid, een cave. Na Phong Nha hebben we wel eventjes genoeg grotten gezien maar ook deze was erg leuk. Er vlogen vleermuizen en moeder en dochter waren onderhand nog banger voor deze diertjes dan Rebecca en ik. Al met al brengen ze ons weer terug naar Sapa op de scooter. Moeder en dochter hebben ons een hele leuke dag bezorgd. We zijn niks te kort gekomen en hebben in 1 dag ontzettend veel van Sapa en omgeving gezien. Helaas moeten we Sapa alweer verlaten, de

nachtbus naar Halong Bay vertrekt om 8 uur 's avonds. Natuurlijk loopt dit weer helemaal fout (om 7 uur was pas onze pick-up die ons twee naar een grensplaatsje tegen China bracht, hiervandaan moesten we direct overstappen in een minivan die ons weer naar de nachtbus bracht). Zonder een avondmaal stappen we de bus in. Het is een totaal andere bus dan die we gewend zijn. Ik lig naast een vietnamese man die hardop zit te bellen. De ligbedjes zijn kleiner dan we gewend zijn en ik lig onder de airco. In slaap vallen lukt niet en een gevoel van heimwee komt op. Wat doe ik hier? Ik heb al het moois van Vietnam al gezien dus waarom ga ik morgen niet gewoon naar huis. Oke Kirsten even op je tanden bijten. Ik verhuis naar de achterkant van de bus en probeer daar in slaap te vallen. Na een tijdje val ik in slaap en om 6 uur 's ochtends worden we weer gewekt. We zijn in Halong.