Vietnam; Saigon

Dag 47
Dit is de allerlaatste heldag van onze trip, we gaan de grens over naar Vietnam. Van te voren wisten we al dat het een lange reis zou worden. Allereerst vanuit Kampot met de bus naar de grens van Vietnam, daar een stempel met vertrekdatum ontvangen voor in ons paspoort (gelukkig hadden we ons visum al geregeld en betaald in Pnomh Penh) en daarna met de nachtbus naar Ho Chi Minh City, Saigon. Hier komen we dan in de ochtend aan. Het begon al helemaal fout bij onze pick-up in Kampot, deze kwam allereerst drie kwartier later aan bij ons hotel. We worden afgezet bij een toeristen kantoor in de stad waar we weer drie kwartier later de echte bus naar de grens kunnen nemen. Gelukkig ging het bij de grens allemaal vlot, de stempel krijgen we binnen no time en de bus vertrekt weer naar een grens plaats in Vietnam. De nachtbus zou twee uur later vertrekken naar Saigon, of we even kunnen wachten. Oké prima, we moeten nog even pinnen en wat eten. Het vertrek met de nachtbus stond om acht uur gepland en uiteindelijk worden we om kwart voor tien opgehaald door een minivan. Wat er toen gebeurde sloeg werkelijk alles. Vanuit de minivan zwaait een oververhitte chauffeur naar ons: of we niet even willen opschieten. Hier werden we al een beetje pissig want wij hebben nota bene bijna twee uur op hem zitten wachten. Vervolgens stampt hij letterlijk mijn backpack achter in de auto en duwt de achterklep een paar keer met grof geweld tegen mijn backpack aan. Ik zag al gelijk dat dit niet ging passen en dus nam ik zelf het initiatief om mijn bagage veilig achterin de minivan te krijgen. Dit vond hij raar maar oké, het past. Hij wijst naar de bijrijdersstoel, daar moeten we plaatsnemen want de hele minivan zit bomvol chinezen. Oké? Hoe dan? Rebecca heeft haar backpack en rugtas nog en ik mijn rugtas. Als we vervolgens de deur open doen zien we ook nog eens een Chinese man zitten. Hoppakee de backpack bij het voeteneind, de twee rugtassen op het dashboard, de Chinese man op de schakelpook en Rebecca en ik klem tussen de Chinese man en de deur (die we in eerste instantie niet dicht krijgen maar volgens de chauffeur moeten we niet zo zeuren). Met vier man voorin is een hele belevenis. De chauffeur krijgt hem met moeite in zijn twee geschakeld en naar zijn drie lukt al helemaal niet. Remmen voor een rotonde? Nee dat gaat ook niet want dan moet je terugschakelen. Dus al toeterend rijden we door de straten van Vietnam, iedereen moet uitwijken want we kunnen alleen maar op dezelfde snelheid blijven rijden. Allereerst waren we pissig, toen verbaasd en het eindigde met een enorme lachbui in de minivan. Aangekomen bij het busstation werd het nog gekker. Meneer de chauffeur kreeg de achterklep niet meer open, laat daar nu net alleen nog mijn backpack liggen. Met zijn tweeën hingen we aan de achterklep maar er kwam geen beweging in. Hij stapt de auto in en rijd vervolgens zonder iets te zeggen weg! Licht in paniek ren ik achter de minivan aan, al mijn spullen zitten nog in de auto! Hij stopte bij de nachtbus waar ze met drie man de achterklep open trokken, opluchting. Eenmaal in de nachtbus hebben we een fijne plek, met zijn tweeën beschikken we over vijf bedjes. Een paar bedjes voor ons licht een reus van een jongen, zijn ene schouder hangt half uit het bedje. We hebben medelijden met hem en aangezien wij vijf bedjes hebben vertellen we hem dat hij eventueel ook bij ons achterin kan liggen. Fout, Benny de Australische jongen begon me een partij te snurken. De chauffeur reed als een gek en soms kwamen we zelfs los van het bedje. Hierdoor kwam Benny ook steeds dichterbij.. Na een plaspauze om half twee 's nachts vielen Rebecca en ik eindelijk in slaap totdat een man van de busmaatschappij op het bedje naast Rebecca kwam liggen.. Zomaar uit het niets stapt hij uit zijn eigen bedje en kwam hij naast Rebecca liggen!? Rebecca besluit in zijn bedje te gaan liggen en daar lig ik dan achterin een nachtbus tussen twee vreemde mannen.. Om 4 uur 's nachts komen we aan in Saigon en met een taxi crossen we direct naar het centrum van de stad, wát een dag.

Dag 48
Midden in de nacht hebben we nog een hotel kunnen boeken voor een halve dag zodat we nog wat uurtjes kunnen slapen. Zodra we wakker worden gaan we opzoek naar een guesthouse waar we de komende twee nachten willen verblijven. We eindigen in een zijstraatje van de bekende Buy Vien backpackersstraat. In klas 6 van de middelbare school hebben wij eindexamen gedaan over de Vietnamoorlog en dus willen we vandaag gelijk het War Remnants Museum bezoeken. In Saigon leeft de Vietnamoorlog meer dan in de rest van het land (dit komt omdat de Amerikanen gevestigd waren in het zuiden) en dus besluiten we de komende dagen te vullen met de historie van Vietnam! In het museum begin je op de tweede etage. Hier krijg je meer te weten over Vietnam als kolonie van Frankrijk en de onafhankelijkheidsstrijd die gevoerd is door Ho Chi Minh. Een deur verder gaan ze over op de Amerikanen die zich begonnen te vestigen het land (als gevolg van de angst voor het communisme) en feiten en cijfers over de oorlog met Amerika. Op de eerste etage hangt voornamelijk veel propaganda en zwart wit fotos die gemaakt zijn tijdens de oorlog. Een deur verder de gevolgen van "agent orange", de

chemische regen die de Amerikanen over het land sproeiden. De foto's van de verminkte mensen en van misvormde kinderen die generaties later werden geboren zijn zo onwijs heftig. Ik ben snel door deze kamer gelopen want het lukt mij niet om naar iedere foto te kijken. Op de begane grond staan tanks en wapens die tijdens de oorlog zijn ingezet. Het was een intens bezoek aan dit museum. Einde middag was ik vooral erg moe van alle indrukken en heb ik tot een uurtje of 8 's avonds geslapen. Aangezien we het avondeten hadden overgeslagen besluiten we nog wat tapashapjes te eten in de Buy Vien Straat. In deze straat vind je vooral veel barretjes met hun bekende happy hours. Alleen bij een tapashapje is het dus ook niet gebleven. We raken aan de praat met een groepje jongens uit Bangkok, spelen een potje pool en sluiten ons daarna aan bij een pub crawl waar we Benny van de nachtbus tegenkomen. Na een paar uurtjes dansen in de donkey bar schrikken we van de tijd. Het is al half 2 en de

volgende dag hebben we een excursie gepland staan om 8 uur 's ochtends! Wie verzint het ook om zo vroeg te gaan? Tijd om ons bedje in te kruipen dus.

Dag 49
Na weinig uurtjes geslapen te hebben pakken we om 8 uur de bus naar de Cu Chi tunnels. Gelukkig is het nog dik een uur rijden, voordat je immers de stad uit rijd ben je al een half uur verder, en dus kan ik nog even mijn ogen dicht doen. Slapen in auto's, bussen of treinen is na zoveel weken totaal geen probleem meer. De Vietcong leefde tijdens de Vietnamoorlog in deze nauwe tunnels. Het tunnelsysteem heeft drie levels, drie, zes en tien meter onder de grond. Daarbij zijn ze ongeveer 60 centimeter breed en 80 centimeter hoog. Met een groep van ongeveer tien man en een gids lopen we door het gebied. We mogen ook een stukje door een tunnel lopen. Het is benauwd, vochtig, slecht voor je rug en donker. Gek idee dat in

deze tunnels ongeveer 16.000 Vietnamezen hebben geleefd. Ik zou het er nog geen half uur in uithouden. Van onze gids krijgen we informatie over hoe de Vietcong de tunnels beschermde met boobytraps van scherpe bamboostokken. Deze mensen hadden weinig geld en wapens om tegen de Amerikanen te vechten maar het gezegde "wie niet sterk is moet slim zijn" was echt op de Vietnamezen van toepassing. Tijdens de oorlog maakte ze zelfs slippers van autobanden. Op het eind is er ook de mogelijkheid om zelf met een Amerikaans wapen kogels af te vuren op een schietschijf. Rebecca en ik besluiten tien kogels te kopen voor in het wapen die het minste weerstand zal bieden en beide vuren we vijf kogels af. Het geluid wat uit het wapen komt gaat door merg en been en mijn kogels belanden ergens ver buiten de schietschijf. Het culturele aspect ben ik even kwijt maar het was erg gaaf om te doen. Als afsluiter krijgen we een maaltijd die de Vietnamezen tijdens de oorlog aten voor meer energie, aardappels met een pinda dipsaus. Met de bus gaan we weer terug naar het centrum van Saigon. We lunchen in een Hollands café (de allereerste die we zien in Azië), een pannenkoek met Nederlandse kaas en spek én een portie bitterballen. Heerlijk! Die middag doen we weer niet veel, we bezoeken een nagelsalon en schrijven wat in ons dagboek. 'S avonds hebben we, op aanraden van Nienke, gegeten op het dakterras van een gezellig Vietnamees restaurantje. Op het menu van het Secret Garden restaurant staan geen westerse gerechten, alleen klassieke Vietnamese gerechten en echt alles was lekker. Na uren getafeld te hebben lopen we door de straten van Saigom weer terug naar ons hotel. De volgende de staat niet veel op de planning en kunnen lekker uitslapen!

Dag 50
Saigon is, met 10 miljoen inwoners, 6,5 miljoen scooters en onwijs veel uitlaatgassen, de drukste stad die ik ooit heb bezocht na Bangkok. Sightseeing gaat dan ook niet zo gemakkelijk. Zodra het stoplicht op groen springt komt er letterlijk een zwerm van motorbikes mijn kant op. Ze rijden hier niet alleen over de weg, ze rijden ook op de stoep. Wij lopen dan ook zigzaggend door de straten van Saigon. Zodra ik door had hoe het verkeer in elkaar steekt durf ik om mij heen te kijken. Wat een mooie stad! Prachtige winkels, mensen die sporten in het park, universiteiten, oftewel erg westers. We halen een goede kop koffie bij de Starbucks. In ons backpackerskloffie zitten we tussen de verzorgde vietnamese business mensen. De vrouwen gaan hier allemaal in jurkjes en op hakken naar kantoor en de mannen dragen een pak, het lijkt me heel tof om hier te werken! Na een uurtje lang mensen gekeken te hebben lopen we naar het oude postkantoor. Ookal is het een van de toeristische bezienswaardigheden van de stad, in het kantoor wordt er gewoon gewerkt. Naast het postkantoor staat de "Notre Dame" van Vietnam, deze was niet open voor een bezoekje. Om de warmte en de smog te ontlopen duiken we een luxe winkelcentrum met vijf verdiepingen in. Dior, Louis Vuitton, Apple, MAC, ZARA, alles is hier te vinden. De hele middag brengen we door in het winkelcentrum met airco en verschillende eettentjes, van bakkertjes tot sushi tentjes. Ik vind een paar schoenen in de uitverkoop (geheel buiten backpackersbudget) en Rebecca scoort nog een jurkje. Einde van de middag halen we mijn geliefde sushi bij de streetfoodmarket en

kopen een open bus ticket. Met het open bus ticket kan je zodra jij wilt de bus boeken naar het volgende stadje richting het noorden van Vietnam. In totaal kunnen we zeven busritten maken voor 38 dollar, een goede deal. Dit was alweer onze laatste dag in de big city, de volgende gaan we naar Mui Né, een badplaats iets boven Saigon.