Hoi An

Dag 58
Ik keek onwijs uit naar ons verblijf in Hoi An. De oude stad van Hoi An staat namelijk op de Unesco Werelderfgoedlijst én je kan er op maat gemaakte kleding & schoenen laten maken, hemels. Gelukkig konden we om 7 uur 's ochtends al op onze weer extreem grote kamer (2 tweepersoonsbedden!) waardoor we lekker wat uurtjes konden bijslapen. Rond 12 uur huren we een fietsje bij onze homestay en fietsen naar "the old town". Het is precies zoals ik Vietnam voor ogen had. Gele huisjes, ontelbaar veel lampionnen, vietnamese vlaggen, scooters en fietsende toeristen, marktjes en gekleurde vissersbootjes in de rivier. Tijdens de oorlog is er niet veel verwoest in dit plaatsje, ook de rode Japanse brug is nog gespaard gebleven. Deze is gemaakt voor de oversteek naar de Chinese Quarters aan de andere kant van de zogeheten perfume river. Rebecca en ik hadden van te voren in gedachte om iets te laten maken, Rebecca een jurkje en ik een paar hakken. Aangezien de hele stad vol zit met tailors was het lastig om er eentje uit te kiezen. Uiteindelijk heb ik mij de eerste dag al laten verleiden tot het laten maken van twee paar schoenen én een jurkje. Rebecca laat die dag twee paar jurkjes en twee paar schoenen maken. Ze meten je maten op en de volgende dag kom je terug voor een doorpas. Je voet wordt op een a4tje getekend (net zoals je vroeger altijd met je handen en voeten deed) en aan de hand daarvan maken ze de schoen. Ookal kies je een plaatje uit, het blijft spannend aangezien je niet weet hoe het je zal staan. Eigenlijk besteden we de hele middag aan het vinden van de juiste winkel en de juiste schoen en 's avonds fietsen we naar een backpackerscafeetje waar ik een vietnamese hotpot bestel. De dag is voorbij gevolgen en we kunnen niet wachten op het resultaat van onze custom made spullen!

Dag 59
De hele dag zit vol gepland. Allereerst naar het politie bureau om aangifte te doen van het gestolen geld. Ik had gedacht dat dit niet zon probleem zou zijn, de mensen spreken hier immers best goed engels. Eenmaal aangekomen op het politie bureau bleek dit toch anders te zijn. De mensen willen niet eens naar mij luisteren.. Het enige wat ik nodig heb is een aangifte formulier maar wat ik ook vraag het antwoord is nee, je krijgt niks. Balen! Hopelijk word ik weer een beetje vrolijker van het doorpassen van mijn sandalen. En dit is ook zo, de schoenen zijn zo veel mooier dan ik in gedachte had, alles moet iets ingenomen worden maar de volgende ochtend kunnen we ze ophalen. Rebecca past haar tweede jurkje bij een andere tailor (die gelijk als gegoten zit) en ik laat mij verleiden tot een tweede jurkje. Een "little black dress". Het is hier als shopliefhebber best lastig om

rond te lopen, er zijn zoveel dingen die ik wil laten maken! In Thailand, Laos en Cambodja waren we groot streetfood fan. In Vietnam is dit iets lastiger, je vindt geen fried rice, fried noodles en currys op straat. Vandaar dat we hebben besloten deze dag een steetfoodtour te doen. Zo kunnen we een beetje kennis maken met het vietnamese eten! De tour startte om drie uur en met een groep van zes man liepen we door de straten van Hoi An. Het was net een kroegentocht alleen nu met eten, bijna bij ieder kraampje op straat stopte we om te eten. In totaal hadden we tien gerechten in twee uur tijd, we moesten dus aardig door eten. Mijn favoriet waren de Bahn Mi (een baquette met pork, paté en salade) & de fresh spring rolls met pork. Ik ben geen fan van de vietnamese keuken, te veel varkensvlees, soepen en suikers naar mijn idee. We sluiten de tour af met een maaltijd bij een Vietnamees gezin, midden in de woonkamer staat een hele grote schouw met foto's van grootouders en daaromheen fruit en bloemen als offers. Na onszelf in twee uur helemaal volgepropt te hebben fietsen we weer terug naar de stad om onze jurken door te passen (dit viel niet mee na eerst voor een week gegeten te hebben). Verder niet veel gedaan, de volgende ochtend hadden we een fietstour op de planning!

Dag 60
We staan vroeg op want om 9 uur hebben we een fietstour georganiseerd door vietnamese studenten. Deze organiseren dit in hun vrije tijd om zo hun Engels te verbeteren. Met een groep van tien man fietsen we naar Kim Bong eiland. Hier bezoeken we allereerst een workshop boten maken, rijstpapers maken en slaapmatten maken. Ook gingen we langs een pagoda. Het bouwwerk is bijna precies hetzelfde als de vele tempels die ik in Thailand heb gezien maar toch is de functie totaal anders. Een pagoda is om het buddhisme te eren, hier zijn ook geen monniken. In een tempel eer je je voorouders en zijn er wel monniken aanwezig. Onze gids vertelde ons dat ze geloven dat doodgaan belangrijker is dan geboorte. Vele mensen weten ook niet op welke dag ze geboren zijn maar weten wel precies op welke dag hun voorouders gestorven zijn. Alleen jonge kinderen vieren hun verjaardag, daarna vieren ze dit niet meer en

vergeten ze vaak hun geboortedatum. In principe zijn er voor de Vietnamezen twee plichten in het leven: zorgen voor je ouders en je grootouders eren. In de boot vertelde onze gids mij dat ze het raar vindt dat ik zo bruin ben. Zij wilt juist wit blijven want dat straalt rijkdom uit. Mensen die bruin zijn werken op het land en zijn dus arm. Daarom loopt ze ook met een hoed, lange broek en vest, sokken en dichte schoenen (met 33graden!). Opzich waren de plekken die we hebben bezocht niet heel bijzonder maar doordat onze gidsen zo veel boeiende informatie vertelde over hun cultuur was het een leuke fietstocht. Wat mij ook nog goed is bij gebleven is dat zodra men trouwt de vrouw altijd haar eigen familie naam houdt, ook weer anders dan in Nederland. Na de fietstocht kunnen we eindelijk al onze op maat gemaakte kleding ophalen, alles past precies en we zijn heel blij met onze jurkjes en schoenen. 'S avonds eten we lasagne in het oude stadje aan de perfume rivier. Het is een plaatje want hier worden zodra het donker is kleine lampionnen op het water gelaten en kan je een wens doen. Wij besluiten ook twee lampionnen te kopen maar onderweg naar een kraampje komen we een vietnamese propper tegen. We willen best een drankje in zijn club drinken maar eerst willen we een lampion kopen. Dit vond hij wel een goed idee en

dus hielp hij ons met het kopen van een lampion. Als toerist word je zo uitgebuit want aan ons vroegen ze 2 euro per lampion en de vietnamese jongen krijgt hem voor 50 cent. Door de propper houden we weer wat geld in onze zak. We doen een wens en laten de lampion op het water. Vervolgens hield de propper een hele fotoshoot van ons bij de honderden lampionnen en lopen we naar zijn kroeg. Daar doen we een paar drankjes en uiteindelijk belanden we dansend in een club. Om 1 uur was het feestje afgelopen, fietsen we naar onze homestay en vallen we als een blok in slaap.