Gisteravond wilde ik een tour boeken voor de volgende dag 4:00 uur, ja 's nachts. Vanaf de Tempel Borobudur kun je namelijk een geweldige zonsopgang zien maar daarvoor moet je wel om 6 uur bij de tempel zijn. Ze tour bevat alleen vervoer en de rest regel jezelf. Het blijkt dat de reisorganisatie al gesloten is dus ik kan geen tour boeken voor vannacht. Terwijl de jongen van het hostel mij dat vertelt komt er een andere jongen bij staan die heeft opgevangen dat ik daar heen wil. Hij vraagt of ik misschien een motor wil huren om met hem mee te gaan. Ik ben een beetje terughoudend omdat ik het verkeer van Jakarta nog in mijn achterhoofd heb en weet hoe ze hier rijden. Ik besluit om mee te gaan omdat dat zoveel vrijheid geeft. Ik kan zelf beslissen wanneer ik vertrek en hoelang ik bij de tempel blijf. We regelen dat de motor tegen 4am afgeleverd wordt bij ons hostel.
Om 4:00 uur gaan we dan op pad. Het is gelukkig rustig bij de weg en deze motor is de beste die ik tot nu toe gehad heb in Azië. Alles werkt en we krijgen zelfs de papieren mee voor als we worden aangehouden. Tony, een Duister met een Koreaans achtergrond en dus uiterlijk, rijd als een malle maar al gauw snap ik waarom. We rijden blijkbaar op een snelweg waar je 60 km/h mag en iedereen haalt elkaar links en rechts in. Het duurt een uur voordat we bij de tempel aankomen. Wij zijn de eerste die staan te wachten voor de poort, en kopen als eerste een kaartje. We kopen een combinatieticket voor de Borobudur en de Prambanan voor $40, veel te duur maar dat is de toeristenprijs. Locals betalen veel minder. De zon is al op dus we haasten ons naar de tempel. Er gaan diverse tours waarbij je al om 5 uur naar binnen kunt maar dan betaal je het dubbele. Er zijn boven maar een tiental mensen. Het is zo fijn om ergens als een van de eerste te zijn voordat alle bussen met chinezen aankomen. Foto's zonder andere mensen erop zijn mijn favoriet.
Boven op de tempel wordt ons vroege opstaan beloond met een geweldig uitzicht. De ochtenddauw hangt nog tussen de bomen en samen met de opkomende zon ziet alles er spectaculair uit. Ik maak snel zoveel mogelijk foto's want als de zon eenmaal hoger komt krijgt alles weer zijn normale grauwe kleur. Ik ben heel blij dat we zo vroeg zijn gegaan want na een uurtje vertrekken we weer. De bussen zijn aangekomen met honderden Chinezen, kinderen op schoolreisje, gesluierde dames en nog tientallen anderen die graag een selfie met mij willen. Soms voel ik mij de toeristenattractie terwijl ze voor de tempel komen. Ik word erg vaak gevraagd en Tony staat er bij te lachen. Door zijn Aziatische uiterlijk heeft hij nergens last van en kan rustig doorlopen.
We besluiten terug te rijden en gaan naar het waterkasteel in het centrum van Yogjakarta. Dit is een oud kasteel waar de sultan vroeger zijn dames koos om de nacht mee door te brengen. Vanuit een torentje keek hij uit over het zwembad en koos zo de gelukkige dames uit voor die nacht. Tegenwoordig is het kasteel nogal verwaarloosd en is het water groen. We moeten een entree betalen maar weten die te omzeilen. Ik vind het niet erg om entree te betalen maar gebruik dat geld dan ook waarvoor datgene waar mensen een ticket voor kopen.
Na het kasteel gaan we op zoek naar een ondergrondse moskee. Tony kan gewoon naar binnen lopen maar ik word staande gehouden en moet een ticket kopen. Ik zeg 'no ticket' en loop gewoon door. Het gaat tegen mijn principes in dat ik als bleektscheet westerse vrouw moet betalen en Aziaten gewoon kunnen door lopen, hoe krom. Meneer moppert nog wat maar ik doe net of ik niks hoor. De moskee is aardig druk maar toch is het een bijzonder bouwwerk om te zien.
Onderweg op straat komen we een meneer tegen die Tony gister ontmoet heeft. Hij neemt ons mee naar een paleis waar vanavond een van de 5 dochters van de sultan gaat trouwen en geeft ons een rondleiding. Hij nodigt ons uit om ook te komen, hij is namelijk een gast en mag dan mensen meenemen. Na het paleis loodst hij ons mee naar een poppenmakerij. Dit zijn typisch Javaanse poppen die gemaakt worden van buffelleer. Het is erg bijzonder om te zien. Het maken van een pop kost 3 dagen als je goed geoefend bent en er zijn 340 verschilde versies. Een maker moet alle versies kunnen maken. We krijgen uitleg en zijn wat terughouden omdat we verwachten dat we iets moeten betalen of moeten kopen. Tony's vriend is inmiddels verdwenen. Gelukkig zijn ze allemaal erg vriendelijk en zijn ze gewoon trots om ons hun werk te laten zien.
We besluiten om vanavond naar de bruiloft te gaan dus zoeken we die man weer op. We vragen naar de dresscode, ik kan gewoon een jurkje dragen maar Tony moet daarvoor een ander shirt kopen volgens zijn vriend. Een Batik shirt, het mag een goedkoop en nep shirt zijn volgens meneer. Het punt is dat die shirts en prints zo lelijk zijn dat elke prijs te duur is. Tony kiest een belachelijk knalblauw shirt uit voor €4,-
'S middags doe ik even een dutje want het was toch wel erg vroeg vanmorgen. Tegen 18:30 uur lopen we over de drukke hoofdstraat richting het paleis. Het is ongeveer 30 minuten lopen maar na 10 minuten moeten we schuilen voor de regen die uiteindelijk bijna 1,5 uur duurt. Gelukkig schuilen we voor een Starbucks. We komen om 21:00 uur aan bij het paleis maar die meneer is nergens te vinden. We zoeken naar hem tussen alle mensen maar voelen ons erg bekeken. Na 10 minuten stopt de zangeres met zingen, families nemen bij de uitgang foto's van hun gezin en het feest is afgelopen. We zijn dus veel te laat maar het was wel bijzonder om te zien.