Na een beroerde nacht ben ik op tijd wakker. De dekens waren te kort dus het waren blote schouders of blote voeten. Met de airco op standje koude wind kon ik maar niet kiezen tussen koude tenen of koude schouders. Ons ontbijt wordt om 9:00 uur voor de deur neergezet. Een paar sneetjes gezoet witbrood, jam en boter + 2 cupjes gezoete joghurt.
Onderweg naar het War Renments Museum gaan we een koffietentje binnen. Ik bestel 2 caramel macchiato en 2 gebakjes. Het gaat nogal moeizaam want als hij het herhaald noemt hij 1 gebakje. Ik zeg nogmaals 2 en steek 2 vingers in de lucht. 'One?' Vraagt hij. 'No two!'
Ik betaal en ga zitten. Er worden 2 gebakjes gebracht en 1 ice caramel macchiato. Ik loop weer naar de kassa en zeg dat ik graag warme macchiato wil en dat ik 2 heb besteld. Oooh hot, oke. Ik betaal de 2e macchiato en ga weer zitten. Als wij koffie in Nederland bestellen krijgen we altijd warme. Hier hebben ze alle warme koffie's ook in de koude variant. Maar meestal vragen ze wel of je hot of iced wil. Omdat het buiten lekker warm is gaan ze er denk ik vanuit dat je koude koffie wilt.
Na de koffie lopen we door naar het museum. Het is ongeveer een kilometer lopen maar het is bewolkt dus niet bloedheet. Het verkeer is hier een grote chaos maar dat maakt het juist zo leuk, oversteken is een sport. Eigenlijk moet je gewoon langzaam de weg overlopen en de motorrijders ontwijken je. Zodra je te hard loopt of onderweg stop gaat het mis en is iedereen van slag omdat ze dat niet van je verwachten. Dus ogen dicht en langzaam doorlopen.
We kopen een kaartje voor het museum en beginnen op de bovenste verdieping. Hier wordt uitgelegd hoe de oorlog begon en er staan wapens tentoongesteld. Daarna door naar de andere zalen. De zalen hebben allemaal een thema maar laten vooral het leed zien dat de amerikanen veroorzaakt hebben. Schokkende foto's van oorlogsslachtoffers, jong en oud. Baby's die vermoord zijn zodat ze later niet tegen de amerikanen kunnen strijden. Dorpen die plat gebrand zijn en oogsten verwoest zodat de locale bevolking geen eten meer heeft. Het schokkende is nog wel de chemische gassen die gebruikt werden, Agent orange genoemd. Deze werden gedropd en verspreide giftige gassen waaraan mensen overleden of verschrikkelijke brandwonden van kregen. Ze wisten toen niet dat het zo chemisch is dat het nageslacht daar ook nog last van zou hebben. De mensen die zijn blootgesteld aan agent orange krijgen vaak kinderen met afwijkingen. Missende armen, benen, ogen, verminkingen en vergroeide tweelingen. De zaal die ons daar over informeert is erg aangrijpend. Bij het uitkomen van de zaal is een andere zaal met tekeningen die Agent orange kinderen hebben gemaakt met bijvoorbeeld hun voeten. We zijn een beetje verbaasd als daar ook 3 tieners zitten, 1 daarvan heeft geen ogen en speelt piano. We voelen ons een beetje ongemakkelijk, we willen ze niet negeren maar ook niet aanstaren. We zeggen maar hallo, bekijken hun kunst en gaan de zaal uit.
Buiten staan er meerdere oorlogsvoertuigen, tanks, helikopters, vliegtuigjes en bommenwerpers. Alles uiteraard van de amerikanen aangezien de vietnamezen dat niet konden betalen. Ook is er een kooi van prikkeldraad waar gevangenen in moesten ter straf. Soms zaten ze dagen lang in de brandende zon met 4 mensen in zo'n kooi. Ze konden alleen maar liggen en kregen geen eten en drinken. Veel vietnamezen hebben dat niet overleefd. De Vietnamoorlog staat bekend als de meest gewetenloze oorlog die de amerikanen ooit gevoerd hebben. Later hebben ze bekend voor deze oorlogsmisdaden.

Later in de middag gaan we nog even shoppen in een groot gebouw met kleine marktjes. Er wordt van alles verkocht. Van stinkende vis en vlees tot verse groenten, prullaria, neppe merkkleding, schoenen en nog meer troep. We gaan op zoek naar de shortshirt en broek voor patrick. Niet moeilijk want we worden nog net niet door de verkoopster hun kraampjes in gesleurd. We vinden wat leuks en vragen wat de prijs is? Minimaal 5 keer te veel als je het mij vraagt, 900.000 zegt ze. We bieden 400. Ze doet alsof dat een vreselijk laat bod is maar ze zakt met 50.000 en en wij gaan 50.000 omhoog. We blijven volhouden en uiteindelijk heeft ze door dat we niet hoger gaan. Ze weet dat we uit nederland komen en dat het daar 2 keer zo duur is. Ze zit nu op €25 voor een shirt en broek dus ik zeg dat dat niet zo is. Dan zegt ze lachend 'I lie to you en you lie to me'. We lopen weg en dan pakt ze me bij de arm en zegt 'oke, oke'. Uiteindelijk betalen we €18 voor een nike shirt en een adidas broekje. Misschien een beetje te veel maar goed we hebben het er voor over en mevrouw is blij. Een paar kraampjes later kopen we een shirt voor mij voor €6,-