Day 47 + 48 + 49 Sapa

Ik slaap redelijk in de bus, wordt wel vaak wakker maar toch. Ik heb geen idee hoe laat de bus in Sapa is aangekomen, volgens de planning zou dit rond 3 uur 's nachts zijn maar we worden om 6 uur gewekt. Ik had al gehoord dat de bus eerder aankomt maar dat ze je laten liggen tot een uur of 6 a 7. Ik loop naar een restaurant om te ontbijten. Ik ben de enige en vraag of hij open is. 'Yes', zegt de meneer die boven de bar zijn tanden aan het poetsen is. Na 20 minuten wachten op een kaart geef ik het op, ik ga wel ergens anders heen. Ik loop de hoofdstraat door maar alles lijkt dicht te zijn, ik weiger om terug te gaan naar waar ik net zat. Ik loop naar de kerk, want daar heb ik afgesproken met mama Gia. De mama's, zoals ze in sapa worden genoemd, zijn vrouwen met homestay's waar je kan overnachten in de bergen. Mijn mama Gia heb ik opgebeld voordat ik naar Sapa ging en ze haalt me stipt om 7 uur op bij de kerk. Ze vraagt of ik nog moet ontbijten. We komen uit bij hetzelfde restaurant waar ik net zat. Maar nu zijn alle tafels bezet en lijkt het wel een feestmaal met het lopendbuffet. Na het ontbijt vraagt ze of ik achterop de motor naar haar huis wil of dat ik wil lopen, ongeveer 2,5 tot 3 uur. Ze laat mij achter bij haar schoondochter, Jane, terwijl zij op de motor mijn tas naar haar huis brengt, ik zal haar daar weer ontmoeten. Ik wil graag lopen en na 2,5 uur komen we aan bij haar huis. Onderweg loop ik volgens mij continue met mijn mond op mn knieën. Wat een uitzicht! Het is zo bijzonder dat ik af en toe waterige oogjes krijg. Ik rol van de ene verbazing in de andere. De huizen waar deze mensen in leven zijn gewoon houten schuren. Overal lopen kippen, kuikens, buffels, varkens met jongen, honden, eenden en kleine kinderen in smerige kleding. Niet zo gek omdat het gister geregend heeft en er hier geen bestrating is. Ik schrik nog het meest van een jongetje, ik gok een jaar of 3, met een groot hakmes waarmee hij een stok van 30 cm in stukjes hakt. Niet zoals wij een kipfilet snijden maar zoals een slager dat door een stuk bot hakt. Hij kijkt naar ons terwijl hij nog eens hakt en de stok vast heeft met zijn andere kleine handje. Ik kijk snel de andere kant op. Een stukje verderop spelen 2 kleine meisjes naast een afgrond waar ze langs klauteren en bloementjes plukken.

Aangekomen bij Gia haar huis krijg ik de sleutel van de kamer, een super schattig bamboohuisje met 2 bedden, een klamboe en stroom. Ze hebben in totaal 4 huisjes maar ik ben hun enige gast omdat het nog laagseizoen is. Beneden is een westers toilet en een warme douche voor de familie waar ik gebruik van mag maken. De gehele tocht naar het huis zijn we achtervolgd door een oudere mevrouw die haar spullen maar wat graag aan me wil verkopen. Tijdens de tocht bied ze me 1 keer iets aan, nu ik op mijn kamer zit haalt ze haar hele mand leeg en wil ze me alles laten zien. Ik zeg dat ik niks wil kopen en loop lichtelijk geïrriteerd mijn kamer uit naar het balkon. Gelukkig snapt ze de hint en verdwijnt ze. Ik doe een dutje en tegen 13:00 uur loop ik naar het familierestaurant waar nog meer toeristen zijn met hun gidsen. Ik eet een heerlijke fried rice en Gia haar schoondochter Jane neemt me weer mee op pad voor 2,5 uur. De dochter van mama Gia, Lily, gaat ook mee. Een schattig meisje van 5 jaar. Onderweg praat ze honderduit tegen Jane en hoor ik dat ze 'let it go' zegt.. Ik slinger mijn youtube aan en boven op een bult genieten we van het uitzicht met Elsa van Fronzen op de achtergrond. Ik ben vanaf nu haar beste vriendin lijkt het.
'S avonds eet ik bij de familie in huis maar zodra ik binnen kom wil ik weer naar buiten vluchten. Het enige meubelstuk in huis is een tafel dat stinkt naar oude vaatdoekjes van minstens een maand geleden. Mijn eetlust verdwijnt opslag. Het eten is wel lekker en ik probeer er niet te veel bij na te denken. Ik gedachten neem ik het huis door en wil ik die tafel schoonmaken en lakken, tegens op de vloer leggen en de houten muren een likje verf geven. De vloer is van cement en het kleinkind van 11 maanden kruipt daar heerlijk overheen in zijn vieze kleertjes. Je kan hooguit de vloer vegen maar alles wat je morst krijg je niet van die vloer af, aangezien dweilen niet kan. Na het eten worden alle etensresten met een papieren zakdoekje van de tafel geveegd... Zo op de vloer. Na wat happywater, rijstwijn, houd ik het om 20:30 uur voor gezien. Ik heb het gevoel dat ik in de weg zit want niemand praat engels behalve mama Gia. Haar dochter waar ik eerder mee liep is getrouwd en woont vlakbij in het dorp.

Ik slaap best lekker en word om 5:00 uur wakker van de hanen. Ik draai me nog eens om en slaap heerlijk uit tot 9:00 uur. Ik lees wat in mijn boek en geniet om 11:00 uur van heerlijke pancakes aan de smerige tafel. Mijn internetbundel van één week is vannacht afgelopen dus ik stort me op mijn boek en schrijf mijn blog zodat ik die later online kan zetten.
Gia vraagt wat ik vandaag wil doen. Nu wandelen of na de lunch? Ik besluit dat we na de lunch wel kunnen gaan wandelen. En wat een wandeltocht is dit! Mooier dan gisteren! Gia vertelt me van alles en ik vraag van alles. Ze laat haar grond zien en legt uit hoe het verbouwen van rijst werkt. Naast het restaurant en haar homestay werken ze dus ook op de rijstvelden. Soms helpen andere mensen uit het dorp mee en moet zij die mensen ook weer meehelpen. Water pompen ze uit een waterbron een paar kilometer verderop en voor stroom betaald ze ongeveer €10 per maand. Ze verteld over haar schoondochter Jane die naar het ziekenhuis moest voor haar buik. Jane had me dat gister ook verteld maar Gia gaat iets verder in op de details.. Haar woorden: Jane wist niet hoe ze baby's moest krijgen en daarom moest ze naar het ziekenhuis. Na het ziekenhuis wist ze nog steeds niet hoe het moest. Er is een vrouw in het dorp dat 3 meisjes heeft en graag een jongen wilde. Maar ze kreeg weer een meisje. Toen heb ik het vierde meisje voor Jane gekocht dus nu heeft Jane een baby van 22 dagen oud. Mijn mond valt er van open.
Haar hond van 14 loopt met ons mee, hij kijkt steeds om en wacht op ons, trouwe hond. Halverwege zeg ik tegen mama Gia dat haar hond weg is. Ooh laat maar wegblijven zegt ze lachend, later zegt ze dat hij soms bang is en terug loopt naar huis. We lopen inmiddels al 2 uur dus ik vraag me af of die hond weet hoe hij terug komt.
We lopen zo'n 4,5 uur en zijn rond 18:00 uur weer bij mama Gia haar huis. De hond ligt lekker te slapen alsof hij alleen even een plasje heeft gedaan. Ik ga snel douchen en maak een lekkere radler. Tegen 19:30 eten we weer een feestmaal; patat, gehaktballetjes op een stokje van citroengras, kool, rijst en loempia's. Erg lekker allemaal. Ik heb het lampje uit en ga op tijd mijn nest in.

Ik heb bijna de klok rond geslapen, wat me nooit gebeurt. Ik pak snel mijn tas in en eet mijn pannenkoeken met honing en banaan op. We lopen terug naar het kleine stadje Sapa in 2,5 uurtjes. Jane is behoorlijk spraakzaam vandaag en we praten over van alles en nog wat. In Sapa staat Mama Gia weer klaar met mijn backpack en nemen we afscheid. Wat een bijzondere familie, ik ben blij dat ik een paar dagen met hun op heb mogen trekken. Wat ik in mijn hoofd veranderd heb aan hun huis heeft voor hun waarschijnlijk totaal geen waarde. Ze zijn zo opgegroeid en hebben altijd zo geleefd. De familie van mama Gia is waarschijnlijk de rijkste van het dorp met haar homestay en restaurant. Ze hechten geen waarde aan spullen en zijn gelukkig met wat ze hebben. Het doet me denken aan Nederland en wat ik allemaal van plan ben anders te gaan doen als ik terug ben. In mijn achterhoofd voorspel ik dat ik dat 1 week volhoud.