Vietnam & Filipijnen, week 14

Laatste dag in Vietnam hadden we de Cai Dao tempel bezocht en de Cu Chi tunnels. Dit keer hadden we een oudere gids (zijn naam is mr. Bean) en hij deed dan ook alles op z'n gemakje. Geen haast geen haast, zei hij ook de hele tijd. Het was best een stukje rijden naar de tempel dus tussendoor zijn we 1 keer gestopt voor een plas en drink pauze. Hier waren mensen aan het werk die verminkt of gehandicapt geboren zijn, omdat hun moeders water hadden dronken dat vergiftigd was door de agent orange die Amerika verspreid hadden over Vietnam. Aantal jaar geleden moesten al deze mensen nog bedelen op straat, omdat ze geen werk konden krijgen en niemand ze wilde steunden. Tegenwoordig is dat wel veranderd. Amerika geeft nu geld voor de medische zorg, rolstoel en werk. Ze kunnen op bepaalde plekken aan de slag om mooie kunstwerken te maken, wat ze later natuurlijk weer verkopen als souvenirs. Ze maken bijvoorbeeld soort schilderijen met de schalen van eieren of schelpen. Het is echt een priegel werkje, maar het eindresultaat is wel erg mooi! Rond half 12 arriveerden we bij de tempel. Het Cao Dai bestaat alleen in Vietnam en is een combinatie van geloven. Rood staat voor het boeddhisme en het symbool hiervoor is een omgekeerd hakenkruis. Dit moet de aarde voorstellen en zal nooit stoppen, ook de 4 seizoenen kun je hierin terugvinden. Blauw is voor het christendom en het symbool is natuurlijk het kruis. Geel staat voor het Cai Dao geloof en is voornamelijk een combinatie van bovenstaande twee. Het symbool hiervoor is een oog. Ze geloven dat je na de dood weer terug komt op aarde. Ze eten geen vlees of vis, omdat ze bang zijn dat ze dan terug komen als bijvoorbeeld een kip of koe. De tempel zelf is heel groot, namelijk 99 meter lang en 9 meter breed. Aan de voorkant heeft de tempel twee torens, deze staan voor Vietnam, een pilaar in midden voor het hindoeïsme en een toren aan de achterkant voor China. Ze bidden 3 keer op een dag en de ceremonie van 12 uur hadden wij kunnen bijwonen. De tempel zelf ziet er echt schitterend uit, overal kleuren en figuren. Ook de mensen dragen dus de 3 verschillende kleuren om aan te geven waar ze voor bidden. Wit betekend dat ze bidden voor 'alles' en respect hebben voor elk geloof. De ceremonie zelf stelt niet heel veel voor, want ze zitten een half uur gewoon op de grond en er zingt een koor, maar het is echt super om te zien. De grote van de tempel, alle kleuren, de hoeveelheid mensen maakt het samen prachtig! Hierna hadden we nog ergens een lunch stop gemaakt en waren we doorgereden naar de tunnels. Dit was ook nog z'n kleine twee uur rijden. De ondergrondse tunnels werden door de Viet Cong gebruikt tijdens de oorlog. Overdag leefden ze hier en hadden er alles. Van een vergaderzaal tot een keuken en een opslag ruimte voor alle wapens. De tunnels waren gemaakt in 3 lagen. De eerste laag was ongeveer 2 tot 3 meter onder de grond, de tweede laag 4 tot 6 meter en de derde laag 8 tot 12 meter. Op sommige plekken hadden ze luchtgaten gemaakt van holle bamboe stokken. Uiteindelijk eindigde elke gang in de rivier. Dit betekende dat wanneer de Amerikanen een opening van een tunnel gevonden hadden ze er bijvoorbeeld water in lieten lopen, maar omdat de tunnels in totaal 250 km lang waren, was dit geen enkel probleem. Het was een soort douche voor de soldaten. Of als ze er granaten in gooiden, vluchtten alle soldaten naar de rivier en hadden ze ook nergens last van. Ze waren erg slim en goede vechters. Amerika had ook een aantal vallen gemaakt, zodat als de soldaten erin zouden trappen ernstig gewond zouden raken. Uiteindelijk had Amerika bedacht om honden in te zetten om de tunnels te vinden. Dit ging de honden stukken beter af dan de mensen dus in deze tijd was het meer

vechten tegen de hond in plaats van tegen de mens. Ze maakten vallen, waar ze eten op legden om de honden te lokken en zodra ze erop stonden klapte de val omlaag (zoals een wip) met eronder bamboe stengels met scherpe punten. Ze vielen alleen in de nacht aan en zodra het licht werd keerden ze terug naar de tunnels. Ze hadden weinig geld voor uitrusting dus ze droegen sandalen gemaakt van rubber. Als ze in de vroege ochtend terug liepen naar de tunnels draaiden ze hun sandalen om. Hierdoor was het de volgende ochtend erg lastig om het spoor te volgen. Zelf hadden we ook 60 meter door de tunnel mogen lopen. Ze hebben ze al een beetje verbreed, maar nog steeds is het erg claustrofobisch en benauwd. Was blij dat ik er weer uit was haha. Toen was het weer tijd om het hele stuk weer terug te rijden met de bus. In Azië ben ik trouwens echt beroemdheid, want ze hebben hier overal het merk Lotte en zelfs een Lotte Market en Lotte Cinema. Toch leuk om even te vermelden haha. Rond een uurtje of 7 waren we weer terug in Ho Chi Min en hadden we bij het eten toch nog voor de aller laatste keer Gaby gezien. Zij was die dag ook aangekomen in Ho Chi Min. Echt super om haar nog even gezien te hebben. Kort maar krachtig zullen we dan maar zeggen. Daarna waren we snel naar ons guesthouse gegaan om spullen te pakken en waren we in de taxi naar het vliegveld gesprongen. Hier er toch achter gekomen dat mijn backpack iets zwaarder was dan ik dacht, namelijk 15 kilo zelfs met alle zware spullen in mijn kleine tas. Na het inchecken en de douane moesten we nog een aantal uurtjes wachten en met een kleine vertraging dan toch onze tocht gemaakt richting Manilla in de Filipijnen.

Om 5 uur in de ochtend lokale tijd kwamen we aan in Manilla. Hier ook weer moeten wachten... Om half 9 konden we inchecken voor onze volgende vlucht naar het eiland Palawan. De Filipijnen bestaat in totaal uit 7100 eilanden. Na een ontbijtje op het vliegveld was het om 11 uur weer tijd om te vliegen. En jaaaa eindelijk om 1 uur kwamen we aan in Palawan. We werden verwelkomt met een zakje chips haha. Op het vliegveld was maar een loopband en verder niks. Je kon zo naar buiten lopen. In het vliegtuig en meteen ook op het vliegveld zagen we borden staan met: no littering. Dit betekend geen afval op straat gooien. Schijnbaar is Puerto Princessa (hoofdstad van Palawan) een van de schoonste steden van de wereld. Op internet had ik een hostel gevonden wat niet ver van het vliegveld was dus daar zijn we naartoe gelopen. Helaas kwamen er toen al regendruppels uit de lucht vallen, maar we hadden het redelijk droog gered tot het hostel. We sliepen in een mega dorm met 4 bedden en alleen voor ons twee, omdat alle privekamers vol waren. Nou prima voor ons! Hadden heel even op bed gelegen, want hadden dus eigenlijk niet geslapen die nacht. Toen zijn we toch maar een eettentje gaan opzoeken. Hier hadden we een heerlijke mango shake gedronken met een lumpia (Filipijnse springrolls). Daarna wilde we graag ergens pinnen, maar we hadden denk ik al z'n 10 pinautomaten geprobeerd, maar helaas zonder resultaat. Bij elke bank staat trouwens een bewaker en dat is nog niet zo heftig, maar ze hebben allemaal mega geweer omhangen! Terug naar het hostel om te vragen waar we geld vandaan konden halen. Daar zat een beste man die een tricycle (taxi's in Palawan, scooter met een soort zijspan en een overkapping) had en hij zou ons wel even brengen. Ja eindelijk een bank gevonden en we hadden weer geld gelukkig. Palawan produceert 90 procent van alle cashewnoten voor de Filipijnen. Overal kun je ook cashewnoten kopen in alle vormen en maten. Nog een grappig weetje over Palawan is, is dat Expeditie Robinson hier is opgenomen bij een van de eilandjes bij Port Bartol. Ook vertelde hij (Michael) over tours die hij deed in Palawan en we waren wel enthousiast over een aantal dingen.

Dus de volgende ochtend hadden we met hem afgesproken om eerst een hiking naar een mooi wit strand te doen en daarna de 'city tour'. Na een ontbijtje van klein beetje witte rijst, koud spiegel ei en een gebakken, maar koud stukje ham. Niet helemaal ons favoriete ontbijt, maar oké. We hebben ongeveer 30 km moeten rijden in zijn tricycle voordat we gingen hiken. In de Filipijnen ben ik ook weer een beetje bekend, maar dan betekend mijn naam heel iets anders. Lotte betekend een groot stuk grond van ongeveer 1 hectare of groter dus overal langs de weg zie je: Lot for sale. Het regende helaas een beetje, maar we waren voorbereid dus regenjas aan en gaan. Het strand en de zee met de bergen op de achtergrond was echt prachtig. Alleen jammer dat de zon niet scheen. Er waren daar veel en grote golven dus geschikt om te surfen. We hadden hier 2 uurtje lekker gezeten en een beetje gekeken naar alle locals. Om kokosnoten uit de bomen te halen, klimmen ze er echt in. Wel maken ze inkepingen in de boom om hun voeten in te kunnen zetten, maar nog steeds echt super knap! Na het strand ook natuurlijk weer omhoog moeten lopen. Dit was iets zwaarder, maar het hike gedeelte viel mee. Hup in de tricycle en terug naar de stad. Ondertussen vertelde hij dat hanen vechten heel populair is op Palawan. Zelf had hij ook meer dan 20 hanen thuis rondlopen. Het spelletje draait allemaal om het inzetten van geld en natuurlijk het winnen ervan. Om zijn haan voor te bereiden op een wedstrijd start hij al een maand van te voren. Om de zoveel dagen krijgt het beestje vitamines toegediend en een injectie (om de haan agressief te maken). De wedstrijd is pas ten einde als een haan dood gaat of weg rent. Niet helemaal mijn ding, maar hier is dat zo en gaat veel geld in om. Hierna waren we nog naar de vlinder tuin geweest. Een hoop mooie vlinders en ook nog een paar andere dieren en insecten. Heel verrassend woonden er achter een deur ook een bergstam. Heel apart eigenlijk, want deze mensen woonden daar ook echt en leefden zoals in hun natuurlijk leefomgeving. De mannen droegen alleen een lapje om hun middel. Dit was een project van de vlinder tuin. Deze volkeren mogen omstebeurt een tijdje daar komen wonen en eigen gemaakte spullen verkopen aan de toeristen. Zo

kunnen ze even geld verdienen en dan weer terug naar hun 'echte' woonplaats. Hier kregen we alle materialen van de jagers, instrumenten en rituelen te zien. Eigenlijk heel erg interessant. Kinderen gaan niet naar school, omdat ze gewoon de hele dag opzoek moeten naar eten om te overleven. Met een lege maag kun je toch niet goed opletten op school. Hier had ik ook een python vastgehouden haha. Het was echt dood eng, maar heb het wel gedaan. Deze hadden ze gevonden in het wild en houden hem nu als soort huisdier. Na de vlinder tuin gingen we naar het Wild Nature Rescue Park. Hier zitten echt tientallen en gigantische krokodillen. Bij de ingang ligt een skelet van een krokodil die ongeveer 6 meter en 60 jaar geworden is. Helaas is hij overleden door de stress, omdat ze hem in een te klein hok geplaatst hadden. Ook de huid van de krokodil hangt erboven. Van deze huid kunnen ze geen tassen of schoenen meer maken, omdat het te dik en te stug geworden is. Hier hadden we ook de gelegenheid om een krokodilletje vast te houden. Kelly was doodsbang, maar we staan lachend op de foto haha. Hierna hadden we nog een stop gemaakt bij Baker's Hill. Dit is een hele bekende en lekkere bakkerij waar je koekjes en broodjes kunt kopen. Mensen laden hier serieus hele dozen vol. Verder is er ook een park met allemaal Disney figuren haha dus even fanatiek op de foto. Laatste stop was de boulevard aan het water en hadden hier even gelopen en genoten van de zonsondergang.... zonder zon. Nog even langs de pinautomaat, want op El Nido zijn geen pinautomaten en onze tour zat er weer op! Heel veel gedaan en gezien in een dag dus dat was top! Daarna nog gaan eten bij dezelfde plek als de dag ervoor.

In de ochtend weer genoten van ons heerlijke Filipijns ontbijt, hetzelfde als de dag ervoor, maar nu met een koud krokant vleesje. Gezellig gekletst met een man uit het hostel die goede tips voor ons had over de Filipijnen. 'Onze' gids, Michael, had alles voor ons geregeld dus ook het busje naar El Nido. Rond half 10 werden we opgehaald en zouden we 6 uur later aankomen. Het tempo zat er goed in dus dat hadden we ook wel gered. In de bus zat ook een Nederlands meisje, die een vriend ging opzoeken uit Nederland. Aangekomen in El Nido voelde het echt een klein eilandje was. Kleine zanderige weggetjes, kleine winkeltjes, geen wifi en soms geen elektriciteit (natuurlijk toen wij er waren). Met de tricycle zijn we naar ons guesthouse gebracht aan het strand. Back to basic, maar waren ondertussen wel iets gewend. We zijn begonnen met een heerlijk koude San Miguel op het strand. Daarna zijn we verplaatst naar de Coco bar, waar we voor het eerst in 3 maanden een pizza gegeten hadden. Hij was helemaal vers gebakken in een pizza oven. In de avond hadden we daar ook wat gedronken met Michael en een paar andere locals. Hier hadden we ook een paar Filipijnse woordjes geleerd. Zo betekend kamustaka-hallo en masaja-vrolijk en okela-goed. We zouden twee eiland tours gaan doen en dan die nacht ertussen op een eiland op het strand slapen. Tour A kon sowieso doorgaan, maar tour C moest je een stukje verder met de boot de open zee op. Door het slechte weer was deze tour al een paar dagen niet door kunnen gaan, helaas.

Het regende echt kei hard en de zee ging goed tekeer, maar deze dag kregen ze toch toestemming om tour C door te laten gaan haha. Na eventjes wachten gingen we toch in de regen vertrekken en kijken of tour C haalbaar was op zee. Zeiken nat werden we allemaal op die boot dus het was echt ijskoud. Tour C it is dus hup de zee op. Lekker wiebelen en zeiken nat op de boot. Beter kon gewoon niet haha. Toen kwamen we aan bij het eerste eiland, Secret Beach, waar we konden snorkelen. Wat was dit al mooi (zelfs met de regen). Je moest tussen een paar rotsen door en daar lag dan uiteindelijk het strandje. Lekker het water in, want de zee was een stukje warmer dan erbuiten. Drie kwartier kunnen snorkelen en al mooie visjes gezien, zoals nemo en een regenboog vis (zo noem ik hem). Je had ook zwarte middelgrote vissen en deze noemen ze territorium vissen, omdat als je in hun territorium komt, ze je aanvallen. Ik zat net met mijn hoofd onder water toen Kelly haar voet ergens neer zette. Nog geen seconde later zag ik een vis op haar afzwemmen en bijten haha. Niet veel later voelde ik er ook een aan mijn been. Het doet niet echt super veel pijn, maar je voelt wel echt even een bijtje. Ondertussen was het redelijk droog dus konden we een beetje opdrogen op de boot. Bij de volgende stop konden we een rots opklimmen en had je een super mooi uitzicht over de zee en de rotsen! Niet veel verder was een klein strandje waar we weer een stop maakten om te snorkelen, maar hier hadden we lekker even op het strand gezeten om een beetje op te drogen en op te warmen. Ondertussen waren ze al druk bezig met de bbq op de boot. Aubergines werden al gegrild, kippetjes werden gegrild. Het volgende super mooie eilandje was dan ook de stop voor de lunch. We moesten nog eventjes wachten voordat alles klaar was, maar het was echt verrukkelijk! Nu komt weer een hele waslijst wat er op tafel stond: soort aubergine puree met kruiden, rijst, komkommer, tomaat, gegrilde kip en varkensvlees, mosselen, verse gegrilde vis, ananas, gele watermeloen en bananen. Onze buikjes waren weer rond gegeten en toen vertrokken we naar het Helikopter Eiland (vorm van een helikopter). Dit was nog wel even een heftig ritje, maar we hadden het gered. Hier konden we uit de boot om te snorkelen. Dit was echt het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb met snorkelen. Het was best diep en overal weer je keek was koraal. Van groot tot klein en van echt felle kleuren tot iets minder fel. Maar echt al super gaaf! Verder nog drie fel blauwe zeesterren gezien en joekels van een vissen. Elke vis was ik als een speer gevolgd, omdat hij zo vet eruit zag of groot was, maar dat was nog niet zo makkelijk. Ook nog van z'n schelpen gezien die steeds open en dichtklappen. Bij een dacht ik een parel te zien, maar het was te diep om het goed te zien. Dus ik Kelly roepen, maar toen ze er eindelijk was, kon ik die hele schelp niet meer vinden... Denk ook wel dat ik zag wat ik graag wilde

zien! Na een uurtje snorkelen was het helaas tijd om weer de boot op te gaan. Samen met een koppel uit Maleisië werden we gedropt op een eiland, waar we de nacht zouden verblijven. Michael ging met de boot mee terug om eten etc. te halen voor de avond. Daar stonden we dan met z'n vieren op een of ander eiland, aangevallen door 20 muggen tegelijk. Ze hadden wel gezegd neem DEET mee, maar dat het zo heftig zou zijn. Echt niet normaal! Snel lange broek en shirt met lange mouwen aan en klein vuurtje gemaakt met wat oude bladeren om zo de muggen weg te jagen. Dit lukte redelijk dus het werd snel beter. Zo ben je al weken van al je muggenbulten af en zo heb je er binnen twee dagen of vooral in 5 minuten weer 50 erbij. Toch even jammer dit. Even later arriveerden het bootje weer met andere mensen erop die met ons op het eiland zouden verblijven en met het eten. Het eten hoefden we zelf niks meer aan te doen, want dat hadden ze allemaal op het vaste land al gedaan. Dus we konden zo aanschuiven. Een tafel op een klein strandje, kijkend naar de zee en met lekker eten. Nou beter kon eigenlijk bijna niet. We hadden een gezellige avond met het andere koppel en veel tips gekregen voor Maleisië. Eind van de avond was het niet meer bewolkt en waren er heel veel sterren. Lekker op het strand gelegen en naar de sterren gekeken. Geen vallende ster gezien, maar wel veel vuurvliegjes die een beetje hetzelfde effect geven haha. Echt genieten. Daarna lekker in bedje gekropen om weer fit te zijn voor de volgende dag en te hopen op geen regen! In bed hoorde je het geluid van de zee zo goed. Lekker rustgevend totdat de storm kwam opzetten haha.

Na een heftige storm hadden we het toch overleefd op het strand. 100 muggenbulten rijker, maar oké. Ontbijtje op het oh zo vredige strand met de zon! Genieten! Bikini aan en lekker gezwommen voordat we weer opgehaald werden voor de volgende eilanden tour. De eerste stop was bij een eiland met een resort, waar we uit de boot konden om te snorkelen. Het was wel mooi, maar te verwend door de dag ervoor. De zon was van korte duur, want op weg naar onze tweede stop begon het toch te stormen, want we moesten de oversteek maken over de open zee. Super harde wind en regen/hagel zorgde ervoor dat iedereen binnen 1 minuut zeiken nat en koud was. Dit had even een tijdje aangehouden. Ze wilde op de boot weer bbq'en, maar dat was nu echt totaal geen succes. Op de eerste plaats probeer maar eens recht te staan als de boot zo heen en weer gaat en op de tweede plaats werd alles overspoeld door de golven. Dus hadden ze uiteindelijk ergens overdekt op een eiland een vuurtje gemaakt en daar gaan bbq'en. Kelly en ik waren niet weg te slaan bij het vuur haha, want zo konden we tenminste een klein beetje opwarmen. Toen al het eten gebarbecued was, waren we weer vertrokken en nu naar de Big Lagoon. Dit was echt prachtig! Tussen de rotsen en helder blauw water! Hier nog even gesnorkeld en heel veel zee-egels en grote schelpen gezien. De lunch was dit keer daar op de boot en was net zo lekker als de dag ervoor! Bijna hetzelfde, maar nu hadden we andere verse vis en gamba's. De jongens van de boot deden zo hun best, echt schattig om te zien. Ze willen de hele tijd foto's maken en met het eten wilden ze alles ook mooi neerleggen en snijden haha. Ondertussen was het weer een beetje opgeklaard en waren we naar de laatste stop gevaren, namelijk de Small Lagoon. Hier zijn we ook weer met onze snorkel set gezwommen naar een kleine ingang in de lagoon. Een stukje verder zaten heel veel kwallen dus waren we niet meer verder gezwommen. Wel weer z'n vette vissen gezien! Sowieso heel veel grote met felle kleuren, maar ook hele dunne visjes met een lange neus. Redelijk droog kwamen we weer aan op het vaste land. Hier even die natte bikini en kleren uit gedaan en toen de bus weer terug gepakt naar Puerto Princessa. Michael regelde alles voor ons haha dus wij hoefden alleen maar te volgen. Ook wel eens lekker moet ik zeggen! We hadden weer geslapen in de Fanta Lodge.

Volgende ochtend was het helaas weer niet mogelijk om met de

walvishaaien te zwemmen door de harde wind. Dus toen hadden we snel nog een vlucht geboekt voor die middag naar Cebu. Vanuit hier gaan we dan weer richting het eiland Bohol. Vlucht ging snel en meteen de ferry kunnen pakken naar Bohol. Alles verliep behoorlijk soepel dus dat was fijn. Op de ferry zagen we al een vrouw die vertelde dat ze accommodaties had op Panglao (het eilandje onder Bohol). We hadden haar verder niet meer gezien, maar toen we van de boot afkwamen, kwam ze naar ons toe. Als we wilden konden we meerijden met haar. Ze werd opgehaald door haar man en kind haha. Dus we zijn in de auto gestapt en een half uurtje later kwamen we gratis in Panglao aan. Ze had mooie kamers/bungalows dus dat was perfect. Bij een lokaal restaurantje nog wat gaan eten, want het was ondertussen al half 8. Hier stonden allemaal pannen op de toonbank en kon je aanwijzen wat je wilde hebben. Ze hadden vanalles van vis en vlees tot groente en rijst. Voor 4 euro toch weer 2 hoofdgerechten, 1 grote water en 1 ijsje gescoord. Hierna lekker gaan slapen, want dat kon ik wel gebruiken. Laatste paar dagen was ik niet helemaal lekker en denk dat het door de malariapillen komt die we weer moesten slikken.

Tot nu toe is iedereen echt oprecht aardig hier. Normaal zeggen ze misschien nog wel hoi, maar willen dan meteen iets verkopen. Hier zeggen ze gewoon hallo en heten je welkom op Palawan of de Filipijnen. Bijna alle mensen kunnen hier ook echt verrassend goed Engels. Soms ook wel eens handig dat je gewoon iets kunt vragen en een normaal antwoord krijgt. Ze krijgen op de kleuterschool al Engelse les en mensen die het redelijk voor elkaar hebben regelen ook nog privé lessen voor hun kinderen thuis.