Als reizigers aan elkaar vragen hoe ze India ervaren, antwoordt vrijwel iedereen eerst met een diepe zucht, welke gevolgd wordt door een lange denkpauze, waarna men het volgende antwoordt: “Deze plek is echt krankzinnig, maar ik vind het geweldig”. Men zegt altijd: ‘India moet je ervaren’ en dat is zeker waar. Het is bijna niet uit te leggen maar toch ga ik het proberen. India is eigenlijk een mengsel van pieken en dalen. Zo zat ik samen met Domenica in Udaipur in de bus en vertelde ik haar dat ik van het uitzicht over de bergen aan het genieten was. Precies op dat moment reden we langs een enorme berg afval. DAT is India.
Er is enorm veel cultuur in India. Je ziet vrouwen in de mooiste sarees (soort jurken) met prachtige sieraden. Je ziet mensen lachen, bidden en traditionele ceremonies uitvoeren. Je ziet mannen eten en spullen verkopen, soms in mini winkeltjes van één kubieke meter (ja echt). Kinderen dragen sieraden en make-up (de zwarte lijnen om de ogen beschermen hen tegen het kwaad). Er zijn auto’s, scooters, honden en vooral veel koeien op de weg. Overal waar je kijkt valt wat nieuws te ontdekken. Maar op het moment dat je al die mooie en interessante dingen ziet, zie je ook alle bergen afval. Je ziet koeien die plastic eten en honden die worden geslagen. Bedelende kinderen achtervolgen je op straat, totdat je met pijn in je hart: “No! Go away!”, tegen ze hebt geschreeuwd. Je ziet ook kinderen op straat werken en in restaurants. Je ziet mannen zonder benen zich op een stukje hout met wieltjes zich voortbewegen.
Maar dan is er die Indiase gastvrijheid. Mensen die hun best doen om in hun beste Engels met je te praten. Mensen die vragen of je de weg wel kan vinden. Mensen die eten met je delen in de bus en de trein. Mensen die hun familie aan je voorstellen en alles over je willen weten. Families in homestays die er alles aan doen om je thuis te laten voelen. Maar dan zijn er ook weer de tuktuk chauffeurs en taxi’s, die je proberen op te lichten door bijvoorbeeld te zeggen dat ze ergens niet verder kunnen rijden. En de mensen die je om een bedrag van een paar euro nog proberen op te lichten, waardoor je weer een half uur staat af te dingen. Dan is er nog het eindeloze getoeter en de smog, dat ik in sommige drukke steden aan het eind van de dag van m’n gezicht af kon vegen.

Maar dan denk ik aan alle mooie dingen die ik heb gezien: De architectuur, de festivals, de bergen, bossen, stranden, de backwaters, de musea en alle mooie tempels en paleizen. Ik denk aan alle leuke mensen die ik heb ontmoet, waaronder een paar locals zoals Manu de schilder, Yash en zijn familie, de familie uit Varanasi die mij bij hen thuis uitnodigden (wat helaas niet doorgegaan is maar het gaat om het idee) en de vissers Augustinus en zijn neef. Maar dan denk ik ook aan de (seksuele) intimidatie, waarvan ik wist dat het zou gebeuren. Ik denk aan alle puberjongens die met mij op de foto wilden of stiekem foto’s en filmpjes van mij probeerden te maken (ja ik heb in mijn boosheid telefoons uit handen gegrist). Ik denk aan de twee keer dat iemand bijna in mijn kont kneep, maar mijn heup te pakken had (hoe moeilijk kan het zijn denk ik dan). Ik denk aan dat jongetje van ongeveer 10 jaar oud, die onder groepsdruk zijn piemeltje liet zien. Ik denk aan die twee keer dat ik door mannen ben achtervolgd, waartegen ik heel hard heb gescholden en geschreeuwd.

Reizen door India kan heel vermoeiend zijn. Soms wordt je overladen door alle mensen en indrukken. Je moet daarom goed op jezelf letten en aanvoelen of het wel goed is om verder te reizen of dat je wat meer tijd nodig heb. De mensen die ik ontmoet heb die India verschrikkelijk vinden, zijn vaak mensen die zoveel mogelijk in een korte tijd willen zien. Dat wordt je in India gewoon te veel. Daarbij werkt eigenlijk alles anders. Een van de dingen die mij na twee maanden vooral irriteert, wat wel interessant is om uit te leggen, is de Indiase gastvrijheid in de hostels en homestays, waarvan ik net heb verteld dat ik dat ook heel erg oprijs kan stellen. De mensen zijn altijd wel heel aardig en ze doen hun best voor je, maar het contact loopt altijd wat raar en door cultuurverschillen begrijpen ze je vaak niet. In Nederland is een gastheer-gast relatie voornamelijk oppervlakkig terwijl ze hier in India maar al te graag vrienden met je willen. Het is allemaal heel lief bedoeld maar ik ben het niet gewend dat een gastheer zijn persoonlijke leven aan mij vertelt en mij vervolgens persoonlijke vragen stelt. Ze snappen vaak niet dat een vrouw alleen ook echt alleen wilt zijn. Zij denken dan: ‘Ah, ze is helemaal alleen, ze wilt vast vrienden met mij worden (of meer dan dat)’. Daar wordt je op den duur een beetje moe van. Gelukkig word ik ook steeds mondiger: “Luister, ik ben hier als gast, niet als je vriend en ik wil graag alleen zijn. Wil je mij alsjeblieft met rust laten en mij mijn boek laten lezen? Dankjewel.”. Een ander voorbeeld is iets wat een paar dagen geleden gebeurden. Er kwam een jongen om half zeven ’s ochtends zonder te kloppen de female dorm in het hostel binnen omdat hij op zoek was naar iemand. Toen wij daar bij de manager over klaagden, keek hij ons glazig aan. Hij snapte gewoon écht niet waar wij nou zo’n probleem van maakten. Ze doen wel hun best door te vragen of alles naar wens is en of je iets nodig hebt. Maar op het moment dat iets niet naar je zin is, weten ze vaak niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Ze snappen je probleem gewoon niet. In lokale Indiase restaurants eten is wat betreft de gastvrijheid ook een ervaring. Denk maar niet dat er iemand naar je tafel komt om je bestelling op te nemen. Je roept gewoon wat je wilt hebben en dan hoop je maar dat de ober je gehoord heeft.

Na bijna twee maanden is het voor mij de juiste tijd om India te verlaten. Ondanks dat ik nu een beetje genoeg heb van het gekke India, zou ik graag nog een keer terug willen komen. Er is nog zo veel moois te zien! De cultuurverschillen maken India ook een interessant en uitdagend land om doorheen te reizen. Dat is ook een van de redenen waarom ik voor India heb gekozen. Reizen door dit land is niet makkelijk, en daar leer je weer enorm van.

Oja, ik mag het nu eindelijk zeggen zonder af te kloppen: IK BEN NIET ZIEK GEWORDEN IN INDIA!!! Hoera! Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik ook niet, ik heb soms streetfood gegeten en ik heb zelfs een keer per ongeluk kraanwater binnen gekregen. Soms moet je ook gewoon geluk hebben.