Trekking door de Himalaya

Tien dagen trekken door de Himalaya is best wel een hele opgave. Er waren duizenden, echt duizenden ‘trappen’, gevaarlijke landslides, wiebelende bruggen en bloedzuigers, maar de uitzichten en de ervaringen die we er voor terug kregen maakten dit meer dan waard. Vanaf Poon Hill hadden we een prachtig uitzicht op het Annapurna gebergte, en Annapurna basecamp is denk ik het mooiste wat ik ooit heb gezien. Je staat daar letterlijk tussen een aantal van de hoogste bergen ter wereld. Je bent zo dichtbij, het lijkt alsof je bijna de toppen kunt aanraken. Het was ook een heel bijzonder idee dat mam hier 30 jaar geleden ook gestaan heeft.

De trekking naar Annapurna basecamp vond ik bijna net zo mooi als het basecamp zelf. We hebben ontzettend veel watervallen gezien, sommigen wel honderd meter hoog. We zagen paarden, buffels, geiten, honden en zelfs apen. We hebben veel lokale mensen ontmoet, die je natuurlijk begroet met: ‘Namasté!’. Waarna het vaak een wedstrijd werd wie het hardste ‘NAMASTÉEEEEEEEE!’ kon roepen, wat ons allemaal een grote oppepper gaf om door te lopen. We zagen de vegetatie veranderen: van dichtbegroeide bossen naar bamboe- en loofbossen naar kaal mosachtig gebied met zelfs een gletsjer. ’s Nachts keken we naar de sterrenhemel en ’s ochtends zagen we de zon achter de besneeuwde bergtoppen opkomen.
De lodges waar we verbleven waren natuurlijk erg basic. We moesten het doen met koude douches, hurktoiletten, geen openhaard en soms houten tussenschotten als muren. Als je je bedenkt dat iedere steen de berg op gedragen moet worden, is het nog best wel luxe. Het eten was ontzettend goed en de mensen waren erg aardig. We aten veel dal bhat, een traditioneel Nepalees gerecht met rijst, linzen, aardappelen, groenten en natuurlijk een pittige saus. Het is een super lekker gerecht en je kunt een refill krijgen zo vaak als je wilt, wat echt wel nodig is als je zo veel loopt op een dag. Verder was er spaghetti, noedels en zelfs pizza te krijgen in de bergen, dat hadden we niet verwacht.

Met z´n vieren waren we een goed team. In de vroege ochtend begonnen we met lopen. We liepen iedere ochtend ongeveer 5 uur, ’s middags gingen we kaarten en lezen en ’s avonds lagen we om acht uur al te slapen. We hadden veel lol samen. We hebben gelachen om onze legendarische Chinese ‘kettle woman’, die het nodig vond om een föhn en een waterkoker mee te nemen en tegelijkertijd te gebruiken waardoor de stroom uitviel. De Chinezen waren überhaupt vaak onderwerp van gesprek. Vol verbazing en afkeer hebben we gekeken naar wat ze hun arme dragers mee de berg op lieten sjouwen: grote thermosflessen, 10 soorten outfits, allerlei grote camera accessoires, etc. We vonden het dan ook erg vermakelijk om te zien hoe ze door hun slome tempo iedere dag laat in de middag, wanneer het altijd stortregende, volledig natgeregend aankwamen op hun bestemming. Maar

de Chinezen hebben ook vol verbazing naar ons gekeken wanneer wij hun eten op aten omdat zij altijd van alles lieten staan. Dat is beleefd in hun cultuur, maar ja, wij hadden gewoon altijd honger en bovendien zijn we in Nepal en niet in China.
Tijdens onze trek kwamen we vaak dezelfde groepen reizigers tegen. Met de gids van een groep Duitsers hadden we altijd veel lol. Op een of andere manier was het ervan gekomen dat we elkaar begroetten met: ‘CHICKEEEEEEEN!!!’ en dan allemaal kippengeluiden gingen maken. Hij vond ons geweldig en wij hem.

Op de terugweg van Annapurna basecamp kreeg ik heel veel pijn in mijn knie. In Nederland zijn we qua bergwandelingen natuurlijk ook niks gewend en de tien kilo op je rug maakt het niet makkelijker. Nadat ik had uitgelegd hoe plat Nederland wel niet is, werd er iedere keer ‘THE NETHERLAAAAANDS!’ geroepen als iemand een stuk pad zag wat plat was. Daarnaast probeerde ik hen het Nederlandse woord ‘ui’ te leren uitspreken, wat resulteerde in een reeks van: ‘Aaauww auewww’. Het is tot nu toe nog niemand gelukt. Na een paar dagen kwamen we een winkeltje tegen waar ik kniebraces kon kopen. Al snel hadden zich vijf locals om me heen verzamelend die allemaal wilden helpen met het passen van de braces zodat ze mijn spierwitte (en inmiddels behaarde) benen aan konden raken. Dat was wel een grappige ervaring.

Tegen het einde van onze trek hebben we onszelf getrakteerd op een uitstapje naar de hotsprings, wat echt heerlijk was! We hebben een aantal uur lekker gebadderd, wat ons een goede boost gaf voor het laatste stukje van onze trek. Ik ben nu weer terug in Pokhara. Op de planning staat een massage en paragliden, waarna ik verder reis naar een national park en de stad Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. Daarna, ik schat ongeveer over 7-10 dagen, ga ik Nepal verlaten en zal ik de grens overgaan naar India…