Het vliegtuig zat inderdaad he-le-maal vol, dus voor mij was er alleen nog plek op de ‘jump seat’ achterin het vliegtuig. Nee, dat is geen schietstoel, het is zo’n stoeltje waar het cabine personeel altijd op zit tijdens het opstijgen en het landen. Zeker niet ideaal voor een lange nachtvlucht maar ik was al super blij dat ik mee mocht.
Het cabine personeel scheen het wel gezellig te vinden want iedereen kwam een praatje met me maken. Ik zat ten slotte in hun ‘kamertje’. Ik heb alle roddels gehoord (ook al verstond ik van het Turks natuurlijk geen bal) en ik was onderdeel van hun meeting aan het begin van de vlucht: “Now you’re just one of us!”, “Yeah! Do I get one of those nice outfits as well? And the hat?”.
Op een gegeven moment kreeg een van de stewardessen het koud en kwam ze naast me zitten en deelden we mijn dekentje onder genot van een kopje thee en een cakeje. Zo zie je weer een hele andere kant van een vlucht.

Ondanks dat ik zo´n 25 verschillende zit-posities uitgeprobeerd had, is het van slapen niet echt gekomen. Op Kathmandu Airport aangekomen, wilde ik dan ook eigenlijk zo snel mogelijk naar mijn hostel. Ik wachtte en wachtte en wachtte op mijn bagage, maar die van mij zat er niet bij. ‘Gelukkig’ hadden een aantal andere mensen hun bagage ook nog niet gekregen, waaronder die jongen uit de UK, en lag het dus niet aan het IPB vliegen. Het bleek dat een aantal bagagestukken zijn blijven staan in Istanbul en die van mij stond gelukkig op die lijst. Morgen wordt mijn bagage naar mijn hostel gebracht.

Door dit geregel was ik natuurlijk veel te laat dus ik hoopte dat de meneer van mijn hostel er nog zou staan. Gelukkig stond er een 14 jarig lijkende jongen met mijn naam in zijn handen. Ik hoop toch niet dat hij auto gaat rijden, was mijn gedachte. Gelukkig was de bestuurder een volwassen man. Ze waren echt super vriendelijk en stelden meteen allemaal vragen over mijn bagage en over mijn reis. Ik werd gebeld door hun baas, die wilde ook even checken hoe het nou allemaal zat met die bagage. Tijdens de trip naar mijn hostel, heb ik al een glimp van Kathmandu gezien. Echt wat een stad! Zo ontzettend anders. Huizen schots en schreef, met houten balken een beetje aan elkaar geplakt. Onverharde wegen zonder enige logica en voorrangsregels. Heel veel mensen die fruit, vis en kip verkopen vanaf een kleedje op de straat. Ik kijk er naar uit om hier mijn weg te vinden, maar eerst even slapen in dit best wel prima hostel.