Here we go!!!

Nadat ik met de nodige tranen afscheid had genomen van mam, pap en Bob, stond ik er toch echt alleen voor. Tijdens het voorbereiden, inpakken en bij de douane viel mij het volgende al op: Je eigen verantwoordelijkheid is best wel een grote verantwoordelijkheid. Als je iets niet bij je hebt of iets niet geregeld hebt, is er niemand anders die dat wel heeft. Dat resulteert in een aantal extra ‘heb ik écht wel álles?!’-momenten. Daarbij is er een extra stressfactor: het IPB vliegen. Omdat mijn vader op de luchthaven werkt, kan ik tot mijn 24e IPB vliegen, wat staat voor ‘indien plaats beschikbaar’. Als er plek over is in het vliegtuig mag je mee en anders zie je letterlijk het vliegtuig aan je neus voorbij gaan. Daartegenover staat natuurlijk wel dat je voor een prikkie naar de andere kant van de wereld vliegt.

Gelukkig was bij het inchecken al duidelijk dat er veel plekken over waren en dat ik dus mee kon met de eerste vlucht naar Istanbul. Helaas blijkt de vlucht van Istanboel naar Kathmandu overboekt te zijn en zijn mijn kansen bij die vlucht dus aanzienlijk lager. Ik besloot toch maar om het te gaan proberen

want op Schiphol blijven staan, was ook geen optie.
Ondanks het toch wat moeilijke afscheid en de onzekerheid, was ik achter de douane redelijk nuchter. Ik heb een beetje mensen gekeken: Het ANWB-koppel met precies dezelfde outfit (streepjes shirts natuurlijk) die mij tijdens het inchecken opviel, zag ik weer voorbij lopen. Net zoals de mensen waarmee ik in de rij stond. Dat schept toch een band haha. Mijn ogen bleven ook hangen bij een Chinese dame die een volledig traditioneel Hollands kostuum aan had. Dat noemen wij niet raar, dat noemen we gewoon heel bijzonder.

Aangekomen op Istanbul Airport probeerde ik een boarding pass te regelen. De meneer die mij hielp snapte eerst niet waar ik het over had tot ik het woord ‘staff’ noemde. Met het woord ‘staff’ kom je in de vliegtuigwereld erg ver, heb ik al gemerkt.
Met toch wel semi-trillende handjes zat ik bij de gate. En dat het personeel vervolgens aan iedereen ging vragen of ze voor 600 euro een volgende vlucht wilde nemen omdat de vlucht overboekt was, maakte het er niet beter op. Dat is makkelijk verdienen zou je denken, maar toch heb ik niemand gezien die ermee akkoord ging. De mevrouw bij de gate wilde van alles van me weten. Ze stelde vooral veel vragen over mijn vader. Welk land? Welke maatschappij? Wat doet ie daar dan? Captain? Ehm… En gek genoeg heeft niemand hier van KLM Dutch airlines gehoord…. ‘Blue crown?’ Nee ook niet.
Naast mij stond een jongen die op de wachtlijst stond. Hij had een jaar in de UK gestudeerd en ging nu weer naar huis. Toch fijn om even de spanning weg te kletsen. Na in totaal een uur zweten en een aantal hartverzakkingen iedere keer dat er toch weer mensen aan kwamen rennen, mochten we toch het vliegtuig in!