Naast dat India me op het eerste gezicht heel erg mee valt, vond ik Varanasi echt geweldig! Het heeft smalle straatjes met schattige winkeltjes, veel marktjes, heel veel tempeltjes en traditionele ceremonies zijn de hele dag gaande. Dat vind ik denk ik het leukste aan Varanasi, dat het zo authentiek en totaal niet toeristisch is. Als we een toerist op straat zagen, zeiden we zelfs: “Kijk een toerist!”, zo niet-toeristisch was het. De stad is de hele dag bezig met het Hindoeïsme. Overal zie je mensen samen komen, zingen en offers brengen van allerlei mooie planten en bloemen. Kenmerkend voor Varanasi zijn natuurlijk de ghats (trappen) die naar de heilige rivier de Ganges leiden. Vanuit heel de wereld komen Hindoes naar Varanasi om te sterven en aan de rivier te worden gecremeerd. Hindoes geloven dat dat de cirkel van reïncarnatie doorbreekt waardoor ze naar Nirvana (de hemel) gaan. Bekend zijn daarom de ‘burning ghats’, de plekken aan de rivier waar de lichamen worden verbrand. Daarna wordt de as in de rivier gegooid. Het klinkt wellicht gek maar de burning ghats mag je als toerist bezoeken, en de lokale bevolking vertelt je graag wat over hun tradities. Toen we bij de burning ghats aankwamen nam een man ons mee naar een soort platvorm naast de rivier, met een aantal schoorstenen bovenop. In deze ruimte brandden een stuk of tien vuren, allen lichamen die gecremeerd werden. In de ruimte was het natuurlijk heel erg warm en onze ogen prikten door de rook. We stonden op nog geen meter afstand van een van de brandende lichamen terwijl de man van alles over het Hindoeïsme en de ceremonies vertelde. Daarna liepen we naar een stukje strand aan de rivier waar nog meer lichamen verbrand werden. De man bleef maar praten over de crematies alsof het een bedrijf was en op dat moment werd het ons een beetje te veel. We bedankte hem voor alle uitleg en bleven, best wel verslagen en emotioneel, nog een half uur op een afstandje naar de brandhaarden kijken. Je weet dat het hun cultuur is en dat je het niet kan vergelijken met je eigen cultuur, maar toch doe je dat automatisch. Ik vond het wel heel erg bijzonder dat ik dit heb mogen zien.
Verder zijn we naar de andere kant van de rivier gegaan, waar mensen al helemaal geen toeristen zien. Hele groepen kinderen kwamen achter ons aangerend om ons gedag te zeggen. Een visser heeft ons met zijn vissersbootje weer terug naar de stad gebracht. We hebben nog een mooie tempel bezocht, heerlijke Lassi gedronken (een soort milkshake met fruit), een muziekoptreden bezocht, naar religieus worstelen gekeken (Robert heeft zelfs meegedaan) en een park bezocht. Dit park bleek een soort liefdespark te zijn. Overal zaten stelletjes verstopt in struiken, wat een heel apart gezicht was. We hebben zelfs een stelletje op een kusje betrapt! Lichamelijk contact voor het huwelijk is in hun cultuur natuurlijk eigenlijk niet toegestaan.