Toch nóg een hoofdstuk! Want de reis naar huis, het welkomstcomité en de eerste dagen thuis, zijn toch ook wel een verhaal waard. Laat ik beginnen met de reis naar huis. Dat begon ronduit kut. Op het vliegveld was het ontzettend druk, er was zelfs een lange file naar het vliegveld toe. Wat al die mensen daar deden midden in de nacht snapte ik ook niet.
Ik vloog weer IPB en normaal gesproken mag je doorlopen tot de gate en krijg je daar te horen of je mee mag of niet. Dit keer ging het anders, ik moest wachten bij de incheckbalie wat dus betekende dat ik mam en Bob al best wel vroeg gedag moest zeggen: “Tot in het vliegtuig, of tot… naja ooit ergens”. Ik had goede moed want de man achter de balie vertelde dat er wel genoeg stoelen waren maar dat ze het gewicht nog moesten berekenen. Ik grapte dat ik blij was dat ik mijn strakke yogabroek had aangetrokken. Bij de balie stond een andere man die ook IPB wilde vliegen met dezelfde vlucht. We waren gezellig aan het kletsen totdat de man achter de balie zei dat er maar plek bleek te zijn voor één iemand en dat wij moesten kiezen… Say what!? Ik had met alle liefde willen zeggen: 'ga jij maar', maar het was half drie ’s nachts en ik wilde gewoon heel graag naar mijn familie en vrienden toe. Hij moest de volgende dag werken dus hij was ook niet echt blij. Hij was gelukkig meer thuis in het IPB vliegen en had meerdere vluchten open staan waar hij mee kon vliegen. Hij was zo lief om mij deze vlucht te geven en zelf een andere vlucht te proberen die een uurtje later zou gaan. Ik was heel blij dat ik mee kon maar ik zat toch ook wel met een groot schuldgevoel in het vliegtuig. In het vliegtuig zat ik redelijk dicht bij mam en Bob en ik zat naast de schattigste baby ooit met wie ik de halve vlucht gekke bekken heb lopen trekken, het huilen is d’r vergeven.

Aangekomen op Londen Heathrow was ik als een kind zo blij toen ik een Westers koffietentje zag. Daar zat ik bijna met mijn ogen dicht zo heerlijk te genieten van mijn brownie toen er een vrouw het café in rende, schreeuwend van paniek dat ze d’r tas kwijt was. Toevallig zag ik een tas liggen waar ik haar op wees. Ze was zó ontzettend blij dat ze mij heel graag wat wilde geven, wat ik natuurlijk afwees. Maar ze stond er op dus nu krijg ik van haar een gratis ballonvaart als ik ooit bij haar ballonvaartbedrijf in Colorado ben… Wie weet haha.

Aangekomen op Schiphol stond er een hartverwarmend welkomstcomité op mij te wachten. Mijn vader was er natuurlijk, maar ook Alysha en haar ouders en Lucas en Kim. Ik was natuurlijk heeeeeel erg blij om iedereen weer te zien. Yvonne had in mijn blog gelezen dat ik zo’n zin had in kaasbroodjes, drop en chocola, en had dat voor mij mee genomen, super lief. We hebben met z’n allen bij mij wat gedronken en ik heb souvenirs uitgedeeld waardoor het net als kerstmis voelde.

De eerste dagen voelden sowieso als kerstmis. Mijn moeder had thuis de kerstversiering nog hangen, ik zag allerlei familie en vrienden en ik heb wat kerstfilms ingehaald. Daarna kwam de welbekende vakantiedip kwam om de hoek kijken, buiten leek alles zo grijs dat het voelde alsof ik kleurenblind was geworden. Ik vond het dan weer medisch interessant om te merken dat mijn lichaam ook een beetje van slag was. Mijn eetlust was bijvoorbeeld gereduceerd tot ongeveer nul omdat ik moest wennen aan het zware eten zoals aardappelen en pasta. Nu ben ik gelukkig weer een beetje gewend. Ik heb nog anderhalve week de tijd om lekker rustig aan te doen en veel leuke dingen te ondernemen. Ik ga ook aan de slag met mijn fotoboek en dit reisdagboek, met een dosis vakantie na-pret. Daarna begint het drukke studentenleven weer, waar ik toch ook wel weer een beetje naar uit kijk.