Als ik terug denk aan de afgelopen anderhalve week, krijg ik een dubbel gevoel. Ik heb veel mooie dingen gezien en leuke dingen gedaan maar ik heb me ook, net als in Kathmandu, ontzettend kut gevoeld. Toen ik aankwam in Pushkar, was ik voor het eerst in India alleen. Aan de ene kant had ik geen zin om moeite te steken in het ontmoeten van andere mensen, maar aan de andere kant voelde ik me ook eenzaam. Ik had zoveel heimwee dat ik de dagen in Pushkar voornamelijk huilend door heb gebracht. Ik heb serieus overwogen om naar huis toe te gaan. Maar ik weet dat thuis zitten ook geen optie is en dat ik na twee dagen familie en vrienden knuffelen weer terug zou willen. Gelukkig bestaat er internet en heb ik veel met mijn ouders, familie en vrienden gebeld. Toen ik in Udaipur aankwam ging het gelukkig al wat beter. Helaas kwam daar een golf van stress aan want ik wist niet goed wat ik met de rest van mijn reis wilde. Ik ben een beetje klaar met het continu verhuizen, nieuwe mensen leren kennen en iedere keer hetzelfde gesprek met iedereen te voeren. Ik heb behoefte aan een soort thuis. Ik heb positieve verhalen gehoord over de organisatie WorkAway. Via hen kan je in contact komen met mensen die vrijwilligerswerk aanbieden. Dat leek mij een goede optie voor het zuiden van India, waar ik binnenkort heen ga. Ik ben in contact gekomen met iemand die projecten op een school verzorgt, dus ik hoop dat dat iets is. Nu ik iets van een plan heb, heb ik weer wat rust in m’n hoofd. Ik denk dat het plannen een van de moeilijkste dingen is voor mij om los te laten, ik ben daar namelijk echt dol op. Maar als je op reis bent, kan je simpelweg niet veel plannen. Soms wil je ergens langer of korter blijven en soms ontmoet je leuke mensen en wil je een stukje met hen mee reizen. Ik moet proberen het plannen en stressen los laten en er op vertrouwen dat het antwoord vaak vanzelf komt. Ik heb bijvoorbeeld honderden profielen bekeken op WorkAway en wist niet welke ik moest kiezen, totdat die meneer van die school mij een bericht stuurde en ik dacht: dit is perfect!

Als ik met andere reizigers praat, hoor ik eenzelfde soort ervaringen, vooral van de mensen die ook voor het eerst alleen op reis gaan. Ik ben blij dat ik mijn eerste blog geschreven heb waarin ik vertel dat uit je comfortzone komen altijd een beetje pijn doet maar dat je er veel voor terug krijgt. En soms doet uit je comfortzone komen verschrikkelijk veel pijn. Maar in ruil daar voor zie ik ontzettend mooie dingen, ontmoet ik interessante mensen met inspirerende verhalen en leer ik ontzettend veel over mezelf (cliché). Iedere keer dat ik weer een naar moment of een nare dag overleefd heb, voel ik me sterker en trots, en dat is toch ook wel heel veel waard.

Morgen vlieg ik terug naar Varanasi omdat daar een festival plaatsvindt. Daarna vertrek ik naar het zuiden van India. Maar waar in het zuiden, wordt dus nog een verassing...