INDIA

Toen ik me een maand geleden in Kathmandu zo slecht voelde, had ik nooit gedacht dat ik écht de grens over zou gaan naar India. Dus toen ik daar eenmaal stond voor de Indiase grens, voelde ik me toch wel een beetje trots. Ik had verwacht dat er meer toeristen zouden zijn, maar ik bleek de enige. De grens overgaan was een makkie. De meneer van de immigratie leek alleen niet te begrijpen dat ik als vrouw alleen reisde. Hij bleef maar vragen waar mijn vriend was. Uiteindelijk nam hij genoegen met het antwoord dat ik vrienden had in Varanasi, wat niet geheel gelogen was. Ook vond hij het een probleem dat ik geen visumstempels in mijn paspoort had van de landen die ik in Europa bezocht had, dus ik heb hem even uitgelegd dat we in Europa vrij kunnen rondreizen.

De mensen onderweg waren echt super aardig. In de bus kreeg ik van alle kanten eten aangeboden en op het treinstation werd er meerdere malen aan me gevraagd of ik de trein kon vinden en of ik hulp nodig had. De treinreis was trouwens ook echt uiterst comfortabel met fijne stoelen die achterover kunnen en er waren

zelfs stopcontacten, daar kan de NS nog wat van leren. India heeft een heel uitgebreid treinnetwerk met verschillende klassen. Ik koos voor de laagste airco-klasse. In deze klasse reizen vooral families, wat fijn en veilig voelt.

Eenmaal aangekomen in Varanasi zette ik mij schrap voor de cultuurschok, welke niet zou komen. Ik verwachtte straten vol met koeien, stront, oncomfortabele drukte, mensen die continu wat van je willen, mannen die aan je proberen te zitten, etc. Maar dit viel echt honderd keer mee. In Varanasi zag ik maar weinig toeristen op straat, dus als Westerse vrouw ben je inderdaad een verschijning waardoor mensen je wel aankijken, maar dat is niet per sé vervelend. Ja er liepen koeien over straat maar niet super veel en ik ben maar één keer in de stront gestapt. Eén koe had wel bijna met zijn horens mijn camera gesloopt toen ik een foto van hem wilde maken, maar dat was mijn eigen schuld haha. De mensen op straat waren ook allemaal erg aardig en ik heb me altijd veilig gevoeld, ook als ik alleen was en ’s avonds op straat. In Varanasi was ik samen met Robert uit Canada, die ik in Nepal heb leren kennen. Wanneer we samen over straat liepen, werden we redelijk vaak aangesproken door mensen die ons een ritje in de tuktuk aanboden. Opmerkelijk was dat ik helemaal niet werd aangesproken wanneer ik alleen over straat liep. In India is het uiterst onbeleefd om een vrouw zonder het bijzijn van een man aan te spreken, dus vandaar. Toen ik samen met Robert in een winkeltje wat snacks wilde kopen, betaalde ik met mijn geld maar de winkelier gaf het wisselgeld aan Robert. Dan merk je toch wel dat de man-vrouw verhouding hier in India heel anders is.