Reisdag naar Saltstraumen

Liever volgers,

Voor de verandering gaat de wekker vandaag om…. 7 uur. Bzzz… bzzzzz… doet mijn horloge, net een paar seconden na die van die van Martijn. Pff… is het nu al tijd om op te staan. Net nu ik zo lekker heb geslapen. Het was gisteravond behoorlijk afgekoeld en één van de eerste avonden dat we niet buiten hebben gezeten, of maar heel kort. Hmm.. we trekken zuidelijker en het weer slaat om??? Dat was niet de afspraak. Maar die verkoelende wind maakte het wel aangenamer in het huisje en dat sliep een stuk lekkerder. Net als wij wakker zijn, worden de kinderen ook één voor één wakker. We starten iets langzamer dan anders, want de reis afstand is niet heel lang. Om precies te zijn 118 kilometer, naar het zuidelijkste puntje van de Lofoten (Moskenes), want van daaruit vertrekt onze ferry naar Bodø, het vaste land van Noorwegen. Onze eindbestemming van vandaag is Saltstraumen. Deze plaats heeft werelds grootste maalstromen. Door de getijden komt er om de 6 uur een erorme golf water het fjord binnen stromen. Soms wel met meer dan 35 kilometer/uur!
Bij het ontwaken is het de lucht nog redelijk bewolkt, maar de wolken hangen hoog, rond de bergentoppen. Dat worden mooie foto’s onderweg ??. Na het douchen, aankleden en ontbijten is het weer tijd om de dakkoffer en de auto in te laden en het huisje schoon achter te laten. Rond kwart voor tien zitten we in de auto. We kunnen op ons gemak die kant oprijden, want we moeten uiterlijk kwart voor twee inchecken. De ferry vertrekt om kwart voor drie. Gisteren hadden we een mooi strandje gezien, waar het water zo blauw/groen kleurde dat het leek alsof je op Curaçao zat. Hier willen we even een stop maken, als de zon tenminste schijnt. En ja hoor, onderweg, een aantal bergen verder begint de zon door te breken. Dus zo gezegd zo gedaan en we maken een stop. De kinderen weten niet hoe snel ze van het talud naar beneden moeten rennen het water in. “Geen natte kleren!” roep ik ze nog achterna. In de hoop dat ze dat in al hun enthousiasme nog horen. Ondertussen maak ik nog even een foto van een waterval. Toevallig gisteren, via de Insta-chat, uitleg gekregen van mijn “privé” hardloopfotograaf. Nog bedankt Anne Muis, het is gelukt ??! Wat een heerlijkheid op het strand, het is er nog heerlijk stil, op een paar wildkampeerders na zijn wij de enige mensen. De wildkampeerders denken dat ze door middel van een duik in de zee weer schoon zijn. De kinderen blijven maar rennen en in het water spelen, maar het wordt helaas toch echt tijd om weer verder te gaan. De boot wacht niet. Dus op naar de auto en verder. We rijden dezelfde route als gisteren, tot aan het Viking museum in Borg, daarna wordt het voor ons allemaal weer nieuw, met nieuwe vergezichten, nieuwe indrukken enzovoort. Zo nu en dan rijden we wat langzamer, zodat ik vanuit de auto een goede foto kan maken, of we staan even helemaal stil en stappen nog even uit. Doordat we een wegenkaart hebben, waar bijna alle wegen opstaan, rijden we goed. Tot dat we plotseling “aan het einde van de wereld staan”. De weg houdt letterlijk op, midden in een haventje! We hebben blijkbaar een afslag gemist…Maar in dit geval niet erg, want het is een mooi vissersdorpje

waar we terecht zijn gekomen. Ik ben op slag verliefd op de mooie rode vissershuisjes op palen en de lieve kleine vissersbootjes ervoor. Snel maak ik wat foto’s, want de tijd begint te dringen. We rijden hetzelfde stuk, ongeveer 8 kilometer terug. Achteraf niet zo gek dat we de afslag gemist hebben, want ze hadden de naam verandert van Å, naar Å i Lofoten. Tja.. dat moet je natuurlijk niet doen, dat is vragen om problemen. Maar ach, in dit geval dus een geluk bij een ongeluk. Onderweg zien we nog een mooi huis, toevallig nog te koop ook. We zeggen tegen elkaar: ”hier zou ik het wel uit kunnen houden… of kunnen we hem niet meenemen?” Maar we rijden door en laten het huis voor wat het is. Het gemis van pindakaas geeft de doorslag.. ?? Ergens met vakantie zijn is altijd anders dan ergens wonen. En al helemaal hier op een eiland. Gelukkig zitten we al weer een tijd op de goede route, als de vissersdorpjes steeds vaker de revue passeren. Wat zijn ze toch schattig. De meesten liggen liefelijk in een baai van een fjord, met de bootjes in de haven te deinen op de stroming van de zee, want we rijden tenslotte langs de Atlantische Oceaan. Onderweg worden er nog vele foto’s geschoten. Wel moeten we beamen wat de meeste toeristen aangeven, namelijk dat het Zuidelijke deel van de Lofoten mooier is dan het gedeelte waar we vandaan komen. Rond kwart over één rijden we de haven van Moskenes binnen. Het vertrekpunt van de ferry. Na overleg met de “assistent” aldaar mogen we aansluiten in rij 1 van de gereserveerd plaatsen. Gelukkig, we zijn op tijd. In de haven wordt en nog snel een

boterham genuttigd, heerlijk in het zonnetje. Nu kan het nog, want het zal op de ferry, op open zee wel frisser zijn. Na het nuttigen van de boterham, stappen Max en ik nog een winkeltje binnen, met verrassend leuke spulletjes. Max scoort nog een onwijs leuke broodtrommel, om na de vakantie mee te nemen naar school, om zijn lunch voor op school in mee te nemen. Om ongeveer kwart over twee meert de ferry aan en begint gelijk met uitschepen. Zodra hij leeg is, wordt het inschepen opgestart. En binnen een mum van tijd staan we op de ferry. Als de auto geparkeerd is en de spullen om iets te nuttigen en een spel kaarten in de tas zitten, zetten we koers richting dek. Heerlijk in het zonnetje nemen we plaats. Het duurt nog even voordat de ferry vertrek, maar stipt om kwart voor drie beginnen de motoren extra te brullen en steekt hij van wal. We kijken nog even achterom en zien dat niet iedereen mee kan. Helaas, niet gereserveerd=wachten op een nieuw plekje dat nog over is. Lucky us, dat dit voor ons geregeld was ??. De overtocht duurt zo’n drie uur, dus tijd genoeg om een hapje te eten onderweg en nog even wat te kaarten (pesten). We moeten ons tenslotte wel even vermaken in de lounge, want op het dek is het op open zee best wel fris, blijkt. De drie uur vliegen voorbij en voordat we het weten staan we aan wal in Bodø. Wederom staat het adres niet in het navigatie systeem, dus weer ouderwets Google maps erbij en gaan.. Het is maar 16 kilometer naar de camping, dus dat valt mee. Onderweg tanken we nog even en haal ik nog snel even brood voor morgenochtend en

dan is onze eindbestemming snel bereikt. Als we de voucher, voor de reservering overhandigen, staat de baliemedewerkster al met de sleutel in de hand en verteld ons precies waar we moeten zijn. Huisje nummer 14, dat is het huisje voor de nacht. Het is wederom een leuk, knus huisje, waar het prima vertoeven is voor één nachtje. Helaas is vanaf vandaag langzaam de terugreis begonnen. Maar ho ho.. niet te snel! Want we hebben nog ruim een week te gaan en daar gaan we nog volop van genieten. Daarom voor nu zeg ik… fijne avond verder en tot morgen! M, m,n & A