Railfiets en Dalarna paardje

Lieve lezers,

Het is al licht als ik ’s ochtends om 4 uur mijn luikjes heel even open. Ik schrik er van, dat zijn wij niet gewend dat het op dat tijdstip al licht is, maar ik denk dat we er aan zullen moeten wennen, want het wordt vast alleen nog maar erger, hoe noordelijker dat we komen. Max, Norah en Martijn hebben vannacht geslapen met een slaap oogkapje op, maar de eigenwijze ik, vond dat niet nodig. Hmmm.. had ik het nu maar wel gedaan, dus vandaag zal ik hem ook maar opzetten. Gelukkig val ik nog wel weer in slaap, en word dan weer wakker op een “normaal” tijdstip. Het is tijd om uit bed te springen en dat doe ik dan ook maar. De zon staat weer hoog aan de hemel en de temperatuur is alweer aangenaam, als ik de voordeur opengooi. Een echt vakantiegevoel dus! Doordat er meer wind staat dan gisteren, is de bosbrand van zo ongeveer 30 km verderop wel te ruiken. Helaas door de droogte zijn er vele bosbranden in Zweden, en zal dit niet de laatste zijn die we zullen ruiken en wellicht ook zullen zien. Martijn en ik hebben gisteravond besloten om een fietstochtje te gaan maken. Wij zouden ons zelf niet zijn, als het geen “normaal” fietstochtje zou worden, maar eentje over een oude spoorrails. We houden het nog even stil voor de kinderen, want stel je voor dat we het niet kunnen vinden. Maar na het ontbijt werk ik nog even snel het blog bij, van de dag ervoor en dan gaan we op pad. Max en Norah nog steeds in onwetendheid wat we gaan doen. Het is ongeveer een kilometertje of 25 rijden voor we er zijn. En dan begint het zoeken, want we hebben geen adres, we weten alleen dat het in het plaatsje Vika (nabij Mora) moet zijn, maar waar….. Geen idee. Maar besef je wel, dat Vika niet groter is dan 5 huizen en een school. We zien we een spoorlijn liggen, maar dat kan het niet zijn. Deze is helemaal begroeit, overal staan beginnende boompjes en struikjes. Uiteindelijk vinden we een huisje, dat lijkt op een vroeger “kantoortje” van een beheerder, maar al wat er is, geen beheerder. We besluiten om dan maar eens rond te gaan vragen. Een aardige Zweed verteld ons dat we bij het gele, stenen huis moeten zijn en daar maar even moeten vragen. Zo gezegd zo gedaan… We krijgen te horen dat we terug moeten naar het “kantoortje” en het telefoonnummer dat er op het raam geplakt moeten bellen en dan worden we wel geholpen. Ik kijk Martijn vragend aan, maar oké het zal wel. Dus hup terug naar het “kantoortje”. Martijn doet een verwoede poging om contact te krijgen, maar helaas zonder resultaat. Maar op het moment dat we het op willen geven en weg willen rijden, worden we gebeld. We

moeten 10 minuten geduld hebben, dan kunnen we gaan. De “spelregels” smst de eigenaar wel door. En ja hoor, ongeveer 20 minuten later en veel heen en weer ge-smst te hebben, kunnen we op pad, fietsen door de bossen van Zweden op een railfiets (dressin), wat een ervaring. We hebben voor een uur betaald, dus laten we dan ook maar op tijd terug zijn, dus na een half uur heen fietsen, keren we de fiets. Ja je leest het goed… keren we de fiets. We pakken hem dus letterlijk van de rails, draaien hem om en zetten hem weer op de rails en fietsen terug. Precies binnen het uur zijn we weer terug, al waren we te laat geweest, dan had het waarschijnlijk nog niets uitgemaakt, want controle was er toch niet. Een kwestie van puur vertrouwen dus, dat geldt ook voor het betalen (“doe maar in het geldkistje, de code van de deur staat in de sms”)! Na deze leuke ervaring zijn we nog doorgereden naar Mora, voor het welbekende Rode Dalarna paardje! De streek staat er hier bekend om, dus wij, als echte toeristen, hebben er ook maar 1 gekocht. Na nog wat door het stadje gelopen te hebben, hebben we onze weg terug ingezet richting de camping. De kinderen wilden tenslotte nog even zwemmen in het meer aan de overkant. Helaas werd dit een hele korte zwempartij, want we werden min of meer overvallen door een enorme hoosbui, die gepaard ging met wat rommelen. Een welkome regenbui hier in Zweden. Hij is te kort om de te korten aan water op te lossen, want na een goed half uur flinke regen, is het al weer droog en begint de zon alweer door te breken. Helaas komt aan al het leuke altijd een eind, dus zo ook aan deze leuke dag. Op naar nog veel meer leuke dagen, we zijn er namelijk nog lang niet!
Wij wensen iedereen een fijne vakantie vanaf ons adres hier in Johannisholm. Doe voorzichtig en kom heelhuids weer thuis! Tot in augustus/september! Maar bovenal veel leesplezier bij onze avonturen. Liefs M, m, n &A