Reisdag Dombas

Lieve lezers,

Vandaag vetrekken we naar de laatste camping, voordat we de overtocht van Oslo naar Frederikshavn (Denemarken) gaan maken. Gelukkig blijven we hier 2 nachten, dus we kunnen nog even lekker genieten. Maar er staat dus weer een reisdag op de planning en wel van Steinkjer naar Dombas, zo’n 400 kilometer boven Oslo. De dag begint slecht, ten eerste heb ik onwijs beroerd geslapen, want ik had zo’n klein bedbankje (waardoor ik me net sneeuwwitje voelde bij de 7 dwergen), en ten tweede komt het met grote bakken tegelijk uit de lucht. Is dit een voorbode voor de rest van de laatste vakantie dagen? Naar mijn idee hadden we beter in het noorden kunnen blijven, daar was het weer tenminste een stuk beter dan hier. Maar goed… ,onder moeders paraplu gaan Norah en ik vol goede moed naar de doucheruimte voor een heerlijke warme douche. En warm is ie… ik kan er nauwelijks onderstaan, auw, auw, auw wat is ie heet, terwijl Norah vrolijk onder de douche staat en vraagt:” hij is lekker warm hè mam?” Hmm… ben blij dat we allemaal verschillend zijn. Als we terugkomen gaan de heren nog een douche ronde doen en ruimen wij binnen alvast weer wat op. Gisteren heb ik een was gedraaid en dat is bijna allemaal droog geworden, heerlijk die schone kleding. Het is nog een beetje vochtig, maar dat droogt vast wel op de volgende camping, dus hup in een tasje en in de kledingtas. De heren zijn klaar en de regen is gestopt. Martijn gaat eerst de dakkoffer maar even vullen nu het droog is. Want ja, natte slaapzakken en beddengoed is niet zo heel erg lekker. Gelukt, alles zit er droog in! De rest van de kofferbak moet nog, maar het is niet zo heel erg als dat iets nat word. Dan eerst maar even eten, dan zien we daarna wel verder. Als het eten gedaan is, doet Martijn de rest in de kofferbak en ik maak weer even alles schoon (lees: doe de afwas en veeg de vloer). Zo dat is dat, we zijn klaar voor vertrek, het is bijna tien uur. Een beetje sip word ik bij het idee dat de volgende camping wel de laatste is waar we heen gaan. Een reis waar we zolang mee bezig zijn geweest en zolang naar uit hebben gekeken, komt bijna aan zijn eind. Nog een dag of 5 en dan zijn we weer in Nederland, ik moet er niet aan denken nog. Er staan nog te veel leuke dingen te gebeuren. Maar eerst de reisdag van Steinkjer naar Dombas. Als we net onderweg zijn en ik met mijn hoofd in de reisbescheiden zit, om te lezen wat we vandaag allemaal kunnen verwachten, hoor ik ineens: “Wat is dat voor beest?” “Dat zijn Elanden, een moeder, vader en een jonkie.” Te laat til ik mijn hoofd omhoog en zie ze nog door het kleine zijraampje van de auto heen. Geen foto, hmmm…. Dat is balen! Maar even verderop draait Martijn de auto en rijden we langzaam weer terug. Onderweg nog even een foto maken van 2 kraanvogels en ja… daar zijn ze…. snel een paar foto’s schieten, want we worden goed door de elanden in de gaten gehouden. Zeker als ze jonkies hebben. Wauw… dat is gaaf! Steeds, gedurende een groot gedeelte van de reis, kwamen we bordjes tegen met waarschuwingen voor elanden. Maar nu hebben we ze toch nog gezien! We vervolgen onze weg en beginnen op te noemen welke dieren we allemaal al hebben gespot, dat zijn: rendieren,

kraanvogels, hazen, elanden, orka’s, bruinvissen, potvissen en vossen. Helaas geen beren, lynxen en wolverin. Weet ook niet of ik die zo graag had willen tegenkomen in het wild, brrrr…. Maar dit is toch wel gaaf, nog even een paar elanden op de valreep! We vervolgen onze weg op de E6 en rijden langs Verdalsora, in dit kleine plaatsje worden gigantische boordplatformen gebouwd. Dit is dan ook al in de weideomgeving goed te zijn aan alle hoge bouwkranen die er staan. Op het moment dat wij langsrijden zijn ze niet aan het werk, maar ze zijn we bezig een platform te bouwen. Hij is nu al enorm en dit is nog maar het begin. Bij Korsbakken nemen we de afslag, min of meer om ook een irritante Nederlander van ons af te schudden (geen land ter wereld die de kunst van het bumperkleven zo goed beheerst, zucht!), naar de Alstadhaugkerk, een stenen kerk uit de 13e eeuw met unieke fresco’s uit de middeleeuwen. Helaas moeten we dat maar geloven, want op het moment dat wij aan komen rijden, begint net de kerkdienst van 11 uur, dus even binnenkijken is er niet bij. Wel kijken we nog even, nu we er toch zijn, bij het oudste houten huis (anno 1774) van Trondeslag, de zogenaamde Ammestugu. Jammer dat we niet even in de kerk kunnen kijken, maar het is niet anders en we zetten weer koers richting de E6, op naar Trondheim. Bij Trondheim is plotseling de weg afgesloten en worden we keurig omgeleid. Niets aan de hand en alles wordt keurig aangegeven. Wel is het weer inmiddels zo omgeslagen, dat we af en toe gewoonweg een riviertje op de rijbaan hebben, zo heftig is de regen. Dus helaas geen mooi uitzicht op de fjorden en dus ook niet even stoppen. We rijden dus maar door. Ik kom op de kaart een aanduiding tegen van een waterval en we besluiten op zoek te gaan. Helaas, geen waterval te bekennen. Maar doordat het zo heftig heeft geregend is de rivier waar we overheen rijden een grote kolkende massa geworden en dat wil Max natuurlijk even van dichtbij bekijken. We stoppen op een parkeerplaatsje en besluiten om eerst even een boterham te eten, want het is inmiddels lunchtijd. Na de boterham zetten we de benenwagen aan en lopen 200 meter richting de rivier. Het is inderdaad een zeer grote kolkende massa, maar echt interessant is het niet, dus terug naar de auto. Maar we hebben toch even de benen gestrekt, altijd lekker. Inmiddels hebben Martijn en ik besloten dat we in Oppdal, een bekende wintersportplaats met diverse skiliften even zullen stoppen om een skilift te nemen naar het restaurantje boven aan de piste, mits het weer het toelaat. Als we aankomen in Oppdal is het droog, dus ja, we gaan op zoek naar de gondel…. Gevonden! We trekken onze bergwandelschoenen aan, de jassen gaan aan en bepakt en bezakt met camera, fototoestel en mobieltjes stappen we vol goede moed de gondel in. Met zijn viertjes in een ieniemienie klein gondeltje… Volgens ons stond erop dat er 2 personen in konden, maar volgens de meneer van de gondel was 4 geen probleem. Oké, dan gaan we met zijn vieren, wel zo gezellig. Nou die gezelligheid sloeg halverwege naar boven om in lichtelijke angst/paniek. Eerst bleef de gondel, voor mijn gevoel 5 minuten stilhangen, in de middle of nowhere. En doordat het best waaide boven op de berg, ging de gondel erg heen en weer. Daar zaten dus even vier angsthazen in een gondel! Ik dacht nog: ’waarom heb ik dit voorgesteld, vond ik dit leuk?’ Gelukkig de gondel gaat verder, maar hij begint, hoe hoger we komen, steeds meer en meer te slingeren. En dan… gelukkig we zijn er, we mogen er uit. Bij mij staat dan het huilen nader dan het lachen. Even snel filmt Martijn het prachtige uitzicht, en dan gauw het restaurant in, daar ben ik veilig. Max is

inmiddels zo beroerd als een kat en we moeten nog terug ook, hmmm… We drinken een kop koffie, eten wat lekkers en we kunnen de moed verzamelen om terug af te dalen. Maar no way dat ik weer in zo’n kleine gondel stap, ik wil een grotere. Gelukkig, we krijgen een grotere die minder slingert en na een minuut of tien staan we allemaal weer veilig naast de auto. Lang leve terra firma, zullen we maar zeggen..Tijd om verder te gaan. We app-en snel even ons avontuur door naar de familie en vervolgen onze weg. Eerst langs een mooie woeste rivier de Driva. Deze rivier is woest doordat hij zich een weg baant door een kloof, echt gaaf om te zien. En daarna langs een mooie hoogvlakte het natuurgebied, Dovrefjell Nationaal Park, met zijn muskusossen. Helaas zien we die niet, maar dat zou te mooi zijn geweest. Een van de mooiste wandelroutes, de Koningsweg, loopt hier doorheen. Deze laten we voor wat het is, want ervaren wandelaars zijn we niet en dat is wel noodzakelijk. Wellicht iets voor als we nog eens terugkomen. Onze eindbestemming komt al bijna inzicht, want als we de hoogvlakte zijn gepasseerd rijden we het stadje Dombas al binnen. Het is een echt toeristenplaatsje en dat is ook wel te zien aan de drukte in het gezellige centrum. Vandaag mengen wij ons daar nog maar niet in, morgen maar eens kijken, nu eerst naar de camping. Deze ligt iets buiten Dombas. Een zeer gemoedelijke camping met leuke hutten. We hebben een heerlijk hut, met aparte slaapkamer én badkamer! Het zonnetje schijnt als we

aankomen, dus we genieten eerst nog even van het zonnetje al voor we gaan eten en ik daarna weer aan ons blog begin. Morgen gaan we maar eens Dombas en omgeving bekijken, dus dan volgt er meer… Voor nu, alvast welterusten en tot morgen. M, m, n & A