Grenzen overschreden

Lieve lezers,

Wat een heerlijk nacht hebben we allemaal gehad. Lekker geslapen allemaal. Maar om 6 uur word ik toch gewekt door de lichtstralen die via de voordeur door het raampje naar binnen beginnen te schijnen. Tja, nu kan ik twee dingen doen, me omdraaien en proberen om nog in slaap te vallen, of stilletjes, nu de rest nog slaapt de foto’s en het laatste deel van de blog uploaden. De wifi speelde gisteren parten, helaas. Dus een blog zonder foto’s. Maar vandaag heb ik meer geluk, full wi-fi connectie en ik ga vol goede moed aan de slag. Eerste de foto’s uploaden van het blog van gisteravond en daarna de nieuwe nog even plaatsen inclusief foto’s. Het lukt, al ben ik nog zo lang bezig, dat de rest van het gezin inmiddels ook wakker is geworden. Omdat we vandaag zelf voor eten hoeven te zorgen, kunnen we iets relaxter doen. We zijn allemaal keurig op tijd klaar, zodat we nog mooi vroeg langs het ontbijtbuffet kunnen lopen. Wat een keuze, van harde bolletjes, tot fruit, wafels en zelf drinken kunnen krijgen via een Ipad, asjemenou???? We genieten allemaal van het buffet. Ik eet dan standaard altijd te veel, maar kan daar dan rustig een goed deel van de dag op teren. Na het eten pakken we de auto in en rijden naar de receptie om uit te checken. Norah en ik willen nog even snel in het winkeltje van de camping kijken, of we wellicht een leuke souvenir kunnen scoren. Het geld brand tenslotte in onze zakken en we hebben tenslotte nog geen Zweeds aandenken gekocht, dus dan moet dat nu maar gebeuren ??. Zo gezegd zo gedaan! Norah een sleutelhanger in de vorm van een rendier en ik een hanger in de vorm van de middernachtzon met ketting. Als we buiten komen staan de mannen een beetje ongeduldig op ons te wachten… vrouwen, pfff.. wat duurt dat altijd lang, zie je ze denken. Maar goed, met trots laten we onze nieuwe aanwinsten zien en dan kunnen we eindelijk vertrekken, op naar Karasjok (de hoofdstad van de Sami cultuur). Omdat Kiruna niet echt op de route van de E45 lag en dus gisteren een stukje afgeweken hebben, moeten we eerst een stuk terug rijden voordat we weer op de oorspronkelijk route zitten. Maar het was het dubbel en dwars waard! Na ongeveer 45 km vervolgens we dan eindelijk onze route op de E45 richting Karasjok. Deze weg volgen we tot ongeveer 150 km na Kiruna. We naderen dan de grens met Finland, maar bevinden ons op dat moment in het meest noordelijkste kerkdorp van Zweden. Voordat we de grens, in dit geval een brug tussen Zweden en Finland overgaan, besluiten we eerst nog even om een bezoek aan de kerk te brengen. De kerk ligt mooi

gesitueerd aan de oever van de grensrivier met de namen Muonioälven (stroomafwaarts) en Könkämäälven (stroomafwaarts). In deze omgeving leven en werken nog veel oorspronkelijke Samen. Voor ons erg jammer dat het geen Kerstmis of Pasen is, want dan gaan ze mooi uitgedost, in hun oorspronkelijke kleding, naar de kerk en vieren dan feest. En helaas, zo lang hebben we geen vrij gekregen, dus kunnen niet wachten tot dat het kerstmis is ??. Ook dit maal is het kerkje prachtig versierd met prachtige afbeeldingen van Sami. Het kerkje is echt de moeite waard voor een bezoekje. Maar we kunnen hier niet te lang blijven hangen, want we moeten door, de brug over, naar Finland. Finland is voor ons alleen maar een land dat we doorkruizen om weer in Noorwegen te komen. Maar weer is het een ander landschap dan we de afgelopen 2 landen hebben gehad. Het is hier nog moerassiger dan in het noorden van Zweden. Eenmaal in Finland lezen we dat we langs een rendier farm komen. De kinderen roepen in koor van achter uit de auto, dat ze daar wel even heen willen. We besluiten dat dat een goed plan is. En net op het moment dat we aankomen, worden de rendieren naar het hek gelokt door de hoedster. We hebben dus geluk! En ja hoor.. gratis en voor niets, mogen de kinderen in de weide, die voor het hek is, gras/bloemen etc plukken en aan de rendieren voeren. Wat is dat gaaf, een rendier uit je hand laten eten. De kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen. En dat snappen we maar al te best, wie kan nu zeggen dat ie rendieren heeft gevoerd. Al snel zijn de buikjes rond gegeten van de dieren en vervolgen wij ook onze weg weer richting het noorden. De wegen worden wat smaller en rustiger, maar vrachtverkeer is er veel. En dan echt serieuze grote, hoge vrachtwagens. In Nederland zou de wijkertunnel allang afgesloten zijn, ivm een te hoge vrachtwagen. Maar hier rijden ze als cowboys, snel dus. Onderweg pauzeren we nog even voor een boterham van achteruit de auto, met uitzicht op een mooi Fins meer. Als de boterhammen gesmaakt hebben, gaan we via de wegnummer 93 de grens bij Noorwegen over. Van de afrastering tussen de grenzen Noorwegen/Finland om de rendieren van de verschillende Sami gescheiden te houden zien we niets. Maar het schijnt dat deze de gehele grens bestrijkt. De laatste, ongeveer 150 km, gaat over een vrij smalle slingerende weg, waarbij soms angstige momenten ontstaan doordat 2 vrachtwagens elkaar met een bloedgang passeren. Gelukkig gaat het elke keer weer goed. Vandaag was de langste rit die we in het programma hebben staan. Het begint als we Karasjok binnen rijden al licht te spetteren, we besluiten om eerst de spullen naar de camping te brengen om daarna maar even snel boodschappen te doen. En het is maar goed ook, want als we eenmaal in de “supermarkt” zijn, begint het flink te storten van de lucht. De stortbui heeft ongeveer een 3 kwartier geduurd, waarna het weer droog werd. Na het eten gaan de heren even snel afwassen, maar er wordt wel besloten dat we na deze lange rit vroeg onder de wol gaan. Want morgen gaan we op naar de Noordkaap!!!!!
Welterusten! M,m,n & A