Een nachtje luxe

Lieve lezers,

Het is al bijna standaard geworden, klokslag 7 uur gaat de wekker weer. Het belooft weer een mooie zonnige dag te worden. Heerlijk, wat een feest is het toch om dit mooie weer te hebben bij onze reis door Scandinavië, al smachten ze hier al weken om een regen. Maar wij vinden dit weer alleen maar erg fijn tijdens onze reis. Vandaag rijden we van Arvidsjaur naar Kiruna, zo’n 350 km. Weer een flinke reisdag dus. Maar inmiddels weten we hoe lang we er ongeveer over doen, dus af en toe stoppen om iets te bezichtigen kan nu wel.
Rond de klok van 9:30 uur zetten we de auto wederom op de E45. Het was even puzzelen welke kant we precies op moesten, maar we hebben het, na 2x eerst foutief door mij de verkeerde kant op te zijn gestuurd, uiteindelijk gevonden. Na ongeveer een 150 km te hebben gereden, passeren we de Poolgrens, deze is gelegen zo’n 8 km zuidelijk van Jokkmokk. Weer een mijlpaal! We parkeren de auto op het parkeerterrein, want zo’n mijlpaal moet even vastgelegd worden. Zo gezegd zo gedaan. De selfiestick komt

tevoorschijn en er worden wat selfies geschoten. Martijn zet ondertussen een foto van dit mijlpaal op de Brantjes familie-app en krijgt vanuit Australië van schoonzuslief een spoedcursus, how to use an selfiestick, deze was blijkbaar niet goed genoeg ??. We gaan voor de herkansing, nadat we bij de souvenirsshop/cafeetje wat hebben gedronken en de kinderen een ijsje hebben gegeten. Poging nummer 2 wordt gelukkig goedgekeurd. Een snelle leerling dus ??. Na nog wat extra foto’s genomen te hebben vervolgen we onze weg richting Jokkmokk. Jokkmokk dankt zijn naam aan een bepaalde bocht in de rivier (Mokk = bocht en Jokk = in de rivier, vanuit het Sami vertaald). Jokkmokk laten we voor wat het is en vanaf hier nemen we de mooie, woeste natuurweg (Midnattsolsveien). Deze weg loopt dwars door een zogenaamd permafrost-gebied (= de bovenste laag ontdooit alleen in de zomer, de rest blijft bevroren). Omdat bebouwing hier bijna niet mogelijk is leeft men hoofdzakelijk van de rendierhandel. Maar al wat wij tegenkomen op deze route zijn geen rendieren, hmm jammer…. Maar we passeren wel een aantal onwijs grote stuwdammen voor het opwekken van energie. We besluiten om de kinderen er eentje van dichtbij te laten zien en stoppen bij een parkeerplaatsje in het plaatsje Porjus en gelijk nuttigen we ook onze lunch hier snel. Per toeval ontdek ik, doordat ik een foldertje mee heb gegrist uit een folderrek, dat er in het Muddus National Park (moerasgebied behorende bij het werelderfgoed Laponia), dat er op een kilometer of 7 een gebombardeerde

Lancaster (“Easy Elsie” genaamd) uit de Tweede Wereldoorlog ligt. De stuwadam waar we zijn is in de Tweede Wereldoorlog ook meerdere malen gebombardeerd, om de ijzererts transporten naar Duitsland te stoppen. Hij werd namelijk gebruikt voor de energie opwekking voor de ijzererts industrie. Ondanks dat Martijn en ik het best interessant hadden gevonden om de Lancaster te gaan zoeken, besluiten we toch om door te rijden, want we moeten tenslotte nog behoorlijk stukje voordat we in Kiruna zijn. Onderweg komen we weer verschillende soorten bebossing en uitgestrekte moerassen tegen. Het verveeld nooit, want iedere keer zijn ze weer anders, groter, mooier…. In mijn hoofd heb ik vele oehh en ohh momenten, zo gaaf! De wegen worden, buiten het “stedelijke” wegennet, steeds rustiger, heerlijk. Met de reisbescheiden op mijn schoot, lees ik dat we praktisch langs Jukkasjärvi rijden, een plaatsje met wereldfaam. ’s Winters kan je hier namelijk overnachten in het ijshotel, dat elk jaar uit sneeuw en ijs wordt opgebouwd. Het is een echt hotel met kamers en bedden. De temperatuur binnen schijnt zo’n 5 graden onder nul te zijn, terwijl de winternachten in Lapland normaal ver onder nul liggen. Maar ja, het is zomer en 23 graden, dus geen ijshotel voor ons. Toch rijden we deze plaats binnen omdat er nog iets anders bijzonders is, namelijk het heiligdom van de Samen. Het is een uit de zeventiende eeuw daterend kerkje. Als we aan komen bij de kerk is er net iemand op het

orgel aan het spelen. Mij geeft dat persoonlijk altijd een apart gevoel in mijn lijf dat ik niet kan omschrijven. Het is een mooie kerkje aan zowel buiten- als de binnenzijde. De kerk is prachtig rood aan de buitenkant en de binnenkant is mooi versierd met Sami afbeeldingen. In de kerk is duidelijk te zien dat de Samen destijds niet groot hebben moeten zijn. Martijn kan nauwelijks, met zijn 1 meter 92 cm rechtop staan. Na het kerkje gaat we richting onze overnachtingsplaats Kiruna. Je ziet van veraf al de mijnschachten aan de horizon opdoemen. Een trieste aanblik zo van veraf. Dus ik denk; “hoe zal onze camping er dan wel niet uitzien?” Tot onze grote verbazing is dit een camping met ongekende luxe. Na het inchecken, gaan we gelijk door naar onze stuga. Het is dit keer een 2 onder 1 kap stuga, met 1 extra slaapkamer en een heerlijk bed in de woonkamer. We hoeven deze keer weinig uit de auto en dakkoffer te halen, want alles in inclusief, zo ook het ontbijt. De kinderen willen nog even zwemmen, dus snel nog even de badkleding aan. Want tja.. wie wil er nu niet zeggen dat ie in het meest noordelijke, verwarmde zwembad van de wereld heeft gezwommen, zij dus! Het eten doen we dit keer ook buiten de deur, even niet koken, alles was toch inclusief???? Nou dit niet, maar de Burger King was best lekker voor deze ene keer. Ook ik vond het fijn om een keer niet te hoeven koken. Kortom wederom een geslaagde dag. Maar eerst lekker genieten van een heerlijk comfortabel bed en douche. Welterusten! M,m,n & A