Walvissafari

Lieve volgers,

Wat een warmte vannacht en wat een wind! Het was gewoon een warme wind. Je zou bijna denken dat hier ook een föhn/mistral waait ver boven de poolgrens, net zoals in het zuiden van Frankrijk af en toe kan waaien. Ik heb een mindere nacht gehad dan de voorgaande. Norah viel twee keer uit haar bed, met als resultaat dat ik daar wakker van werd. Maar ach…. het is hier zo relaxed dat we dat overdag makkelijk weer inhalen. De wekker gaat weer om 7 uur. Vandaag staat er een Walvissafari op het programma. Iets dat we thuis al hadden besloten te gaan doen. Gisteren toen we van de ferry afkwamen hebben we gelijk de kaartjes gekocht en vandaag is het dan zover. Zo lang naar uitgekeken en zo hoog op het afvinklijstje staan. In Australië hebben Martijn en ik dit ook geprobeerd te doen, maar toen echter zonder walvissen te hebben gezien, dus we hopen vandaag op een beter resultaat. Eerst douchen, de bestelde, versgebakken broodjes halen bij de receptie, ontbijten en dan hup richting het avontuur. We rijden nog snel even langs de Noorse Lidl (Rema1000) voor wat proviand voor onderweg op de boot en dan zetten we echt koers richting de haven. We moeten ons tussen kwart voor tien en tien uur melden bij de balie, dit i.v.m. de rondleiding door het museum die we voorafgaand aan de boottocht krijgen. Gelukkig voor de kinderen hebben we een Nederlands sprekende gids, Scott genaamd. Ideaal, want daardoor hoeven Martijn en ik niet alles vanuit het Engels te vertalen naar de kinderen toe. Al moeten we toegeven dat ze meer en meer begrijpen van alles wat er in het Engels gezegd word. Is al dat kijken naar You-tube filmpjes toch niet voor niets geweest ??. Maar zo’n Nederlandse gids is wel zo makkelijk! De rondleiding in het museum duurt ongeveer drie kwartier en dus hebben we nog zo’n vijftien minuten om nog snel iets te eten, gebruik te maken van het toilet, en eventuele warme kleding aan te doen, voordat we ons moeten melden bij de boot, voor de echte safari. We vinden het alle vier best wel spannend, want wat zullen we allemaal gaan zien. Het is en blijven natuurlijk wilde beesten, dus ja… Wellicht hebben Martijn en ik weer pech. Maar met een 100% garantie, die deze organisatie geeft, op het zien van… is die kans uitermate klein. Dus alle hoop is gevestigd op de sonarapparatuur ??. Hiermee vangen ze kliks (het geluid dat een potvis maakt om zijn eten te traceren) op. Zo kunnen ze achterhalen waar ze zitten en hoeveel er rondzwemmen. Dit hebben we geleerd tijdens de rondleiding door het museum. Exact om 12 uur gaat de loopbrug van de boot af en gaan we de open zee op. Het “zwarte gat” (de zogenaamde Black Canyon, van ongeveer 1 kilometer diep) waar de mannelijke walvissen/potvissen jagen, ligt op ongeveer 50 minuten varen vanuit de kust. Het duurt dus nog even voordat we de grote vissen zullen zien. Wel wordt ons aangeraden goed om ons heen te kijken, want er zijn papegaaiduikers (puffins) en bruinvisjes te zien en wellicht nog andere vissen. Papegaaiduikers zien we wel, maar de overige vissen worden niet gespot. Als we op de plaats van bestemming zijn, duurt het

even voordat er een sproeier gespot wordt. Het is een potvis en wel de potvis genaamd “Glenn”, de potvis die al 25 jaar (maar misschien wel langer) af en aan naar de wateren rond Andenes komt. En we hebben geluk, hij blijft lang boven water. Af en toe sproeit hij even en dan, vanuit de stuurhut wordt “DIVING” geroepen, dit betekend dat hij onder water zal gaan. Voor ons hét moment om de video/filmapparatuur gereed te maken. En ja hoor… daar komt de mooie staart omhoog. Klik, klik, klik…. doen alle fotocamera’s en alle videocamera’s draaien op volle toeren. Wat gaaf!!! Zo immens, zo groot en zo dichtbij. De kinderen zijn onder de indruk en wij ook… Wat is dit bijzonder……Omdat een potvis wel een half uur onder water blijft, wordt er besloten verder te zoeken. Na wat zoeken, draaien met de boot, luisteren enzovoort, is het weer raak. Nog een potvis, dit keer een grotere dan Glenn. Dit zien ze aan de sproeier die hij uitstoot, deze is hoger. Magnifiek! Dit is met geen woord of pen te beschrijven. Een echt kippenvel moment! Deze potvis blijft ook weer even met z’n rug boven water om op adem te komen, en laat dan weer z’n prachtige staart zien, om vervolgens weer af te dalen naar de diepte. Dit was nummer twee, en we dobberen nu al weer een anderhalf uur rond, dus de kapitein vindt het tijd om terug te gaan naar de haven. We zijn buiten de Noorse wateren gegaan en dus drijven we rond in territoriale wateren en dat is voor de boot eigenlijk niet toegestaan, i.v.m. de licenties. Dus de boot wordt gedraaid en we gaan terug naar de haven. Maar als we een tijdje terug aan het varen zijn, komt er een schreeuw vanuit de stuurhut dat er orka’s aan het spelen zijn, tussen twee ribboten (van die snelle speedboten met een man of tien vastgebonden op een stoeltje). Orka’s…. die kennen we alleen van het Dolfinarium, wauw... een kers op de taart… een toetje toe…. We varen op volle kracht vooruit om er zo snel mogelijk te zijn. En ja… we hebben nog meer geluk! Niet alleen zijn de spelende orka’s tussen de ribboten aanwezig, het zijn er wel een stuk of 10! Ze zwemmen/spelen met onze boot en de fotocamera’s klikken er weer vrolijk op los en de videocamera’s draaien weer overuren, onwijs!. Er is er zelfs eentje, die zich omdraait op zijn rug en met zijn mooie witte buik onder onze boot doorglijd! De kinderen hebben gelukkig het mooiste uitzicht, want die staan dankzij de crew, voorop de boeg. Helaas wel jammer dat wij de blije gezichtjes niet kunnen zien, maar goed… ze hebben het beste uitzicht op het spektakel en dat telt!. De orka’s blijven een tijdje met onze boot en rondom onze boot spelen, voordat ze het ruime sop weer kiezen. Helaas, nu zit het er echt op en is het definitief tijd om terug te gaan naar de haven. Wat een euforie, ook onder het personeel van de boot! Iedereen is buiten zinnen, zelfs de machinist staat met z’n telefoon in vieze overall aan de reling. Orka’s zien ze niet heel vaak en zeker niet met zoveel. Nu blijkt dat de condities van het weer ook goed meespelen, we hadden 23 graden op open zee, weinig tot geen wind en helder weer. Een echte kers op de taart dus! Nog nagenietend van de boottocht lopen we nog even naar de souvenirshop voor een potvisknuffel voor onze heer en dame ?? Terug op de camping, snel even wat appberichtjes wegwerken in de zon en de kinderen nemen nog even een duikje in de zee. Brrr.. wat zal dat koud zijn (6 graden!), maar geloof dat kinderen daar weinig last van hebben. Ondertussen schrijf ik even het blogje over vandaag, genietend in de zon in mijn bikini. Wie had dat gedacht, boven de poolgrens ??. Op naar morgen, dan vertrekken we naar de Lofoten. Op naar nog meer herinneringen, maar tot nu toe kan onze vakantie al niet meer stuk! Wat een dag, wauw……. Groeten M,m,n & A