Het is zwemmen of verzuipen

De ontvangst in het Mui Ne Hills backpacker hostel te Mui Ne was de beste die ik deze reis tot nu toe gehad heb. Het moment dat Bart en ik een voet over de drempel bij de receptie zetten, werd ons meteen een kom vol pepernoten aangeboden door een Nederlandse man die bij het hostel werkte en die deze uit Nederland had meegenomen. Samen met vier andere Nederlandse meisjes die tegelijk met ons aankwamen, gingen we compleet uit ons dak. Ook al waren de pepernoten ongelofelijk slof door de warmte, ze smaakten beter dan ooit! Eenmaal in de dorm bleek dat we deze deelden met zes andere Nederlanders (twee surfers en de vier meisjes die tegelijk met ons incheckten). Ons eigen kleine Holland House. Dat betekende Nederlandse hitjes, veel gepraat over thuis en vooral veel gezelligheid en gelach (woordgrapjes zijn in het Nederlands toch makkelijker te maken). Na goed en wel geïnstalleerd te zijn, was de weg naar het zwembad al snel gevonden, en de rest van de middag hebben we ons niet meer van onze ligbedjes verplaatst.

Niet alleen onze kamer was overspoeld door Nederlanders. Het leek wel alsof dit hostel een soort Holland Meeting Point was. Ik kwam Carlo, Jörn, Jorn, Martin en Kevan weer tegen, die ook al weer (Nederlandse) vrienden hadden gemaakt in het hostel, die ook weer mensen kenden die er verbleven. Al met al hadden we voor het avondeten een groep van twaalf Nederlanders en Martin (Spanjaard) bij elkaar verzameld. Met z’n allen in taxi’s richting het foodcourt waar we zo geweldig gegeten hebben dat we er de andere avonden van ons verblijf ook zijn gaan eten. Er was keus uit allerlei verschillende soorten keukens: van grote lappen vlees tot heerlijke coquilles en pittige Thaise curry’s. Uit ervaring kan ik over de Thaise curry zeggen dat dit de pittigste is die ik ooit heb gehad. Zoals cabaretier Ronald Goedemondt zo leuk zegt: “wij hebben geen bek van leer waar je een fakkel in kan stoppen”. Midden in de foodcourt schoven we een aantal tafels aan elkaar zodat we met z’n twaalven aan één lange tafel konden zitten en genieten. Nights to remember!

De volgende ochtend stapten Bart en ik in een taxi die ons naar het vissersdorp een aantal kilometer verderop bracht. Hier had je een prachtig uitzicht over de baai waar honderden vissersbootjes lagen. Waar alle toeristen dichtbij de weg bleven, daalden wij de trappen af richting het strand waar mannen en vrouwen bezig waren de visnetten te ontwarren. Overal waar je keek op het strand lagen dooie vissen en de lucht die er hing was daardoor ook niet te harden. Na een tijdje over het strand te hebben gelopen, stapten we in een lokale bus richting één van de surfscholen in het stadje. Één van de surfers van onze kamer, Flynn, had ons hier uitgenodigd aangezien Bart graag een proeflesje in kitesurfen wilde volgen. Helaas was er geen goede wind dus zagen we ons genoodzaakt om lekker op het strand en in het water op een surfplank te hangen. Wat een straf...

De ochtend van mijn derde dag in Mui Ne verdiend de titel zwaarste ochtend ooit. Dit hadden we echter helemaal aan onszelf te danken door de avond ervoor ultiem af te sluiten in de Dragon Beach Club waar ik met de inmiddels weer gearriveerde Laura, Lisa en Shemara heerlijk heb gedanst tot in de late uurtjes. Voor deze ochtend hadden we gepland staan om de zonsopgang te gaan bekijken vanaf de bekende witte zandduinen, gevolgd door bezoeken aan de rode zandduinen, het vissersdorp en een waterval. De tour leek hartstikke leuk, en was het achteraf ook wel, maar op het moment van beleving was het pure ellende. De zonsopkomst zagen we niet omdat het bewolkt was, ontbijt was belangrijker voor ons dan het zien van de rode zandduinen (en we waren te gesloopt voor nog een wandeling door het mulle zand zonder eten in onze maag) dus die sloegen we maar over, het vissersdorp had ik al eens gezien en de waterval was onvindbaar. Achteraf was het wel weer een ervaring die ik niet snel zal herbeleven dus ik denk er met een glimlach aan terug. Om 9 uur ‘s ochtends stapten we half slapend bij het hostel het busje uit en meer dood dan levend strompelden we naar onze bedden om eerst nog maar eens een paar uurtjes slaap te pakken. Eenmaal wakker was het zaak te verkassen naar het zwembad om daar de slaap te hervatten tot het tijd was voor mijn laatste diner bij de foodcourt.

Aangezien Bart nog een dag extra in Mui Ne bleef, zat ik de volgende middag alleen in de bus richting Da Lat. De rit duurde de hele

middag en eindelijk gearriveerd in het Cozy Nook hostel kon ik meteen naast mijn mannelijke vrienden, die een dag eerder al gearriveerd waren, aanschuiven voor het family diner. Voor onze neus werden veel verschillende schalen met de lekkerste Vietnamese gerechten neergezet en iedereen viel meteen aan. Dit shared dining is absoluut een van de leukste manieren om te eten. Het voelt heel huiselijk aan aangezien je met alle hostelgasten en de medewerkers samen geniet van een heerlijke maaltijd. De sfeer die in het hostel hing was fantastisch en mijn eerste avond hier werd in stijl afgesloten door een huiskamerconcert gegeven door de zus van de eigenaresse. Samen met een bevriend pianist droeg zij op viool een aantal nummers voor waar ze duidelijk hard op hadden gestudeerd en wat prachtig klonk.

Na een heerlijke nacht in de beste bedden die we in lange tijd gehad hebben, stond Kevan en mij de volgende ochtend een activiteit te wachten die ik bestempel als de engste van mijn hele reis: canyoning. Een dag lang van hoogtes springen, abseilen en achterstevoren van een rots glijden. Aan het begin was het allemaal nog leuk en lachen. De groep was heel gezellig en we konden het al snel heel goed met elkaar vinden. De eerste paar obstakels waren nog te doen: van twee rotsen abseilen en jezelf onderaan in het water laten vallen, en van een 7 meter hoge rots in het water springen. Hier kon ook weinig misgaan, behalve dan dat mijn (door het ziplinen in Thailand verminderde) hoogtevrees een beetje op de proef werd gesteld. Helaas ging het bij de slide verkeerd. We moesten achterstevoren liggend van een rots afgeleiden. Je werd hier door het water meegesleurd en had dus absoluut geen controle en kon jezelf niet sturen. We gingen twee keer achter elkaar van deze rotsglijbaan af en beide keren ging het bij mij fout. De eerste keer belandde ik op een verkeerde plek in het water aan het eind van de slide. Waar anderen na twee korte seconden alweer boven water verschenen, werd ik door het water van de slide dat boven op mij terechtkwam onder water gehouden en moest ik heel veel moeite doen om uiteindelijk boven water te komen. Kevan stond zelfs langs de kant met de gedachte “waar blijft ze nou?”. Tijdens de tweede slide bleef ik gelukkig wel boven water, maar nu was het mijn rug die het zwaar te verduren kreeg. Aan het eind van de slide landde ik keihard op een uitstekende rots waardoor ik de rest van de dag pijn aan mijn rug had en een week lang met een enorme blauwe plek op mijn onderrug heb rondgelopen. Na dit drama was ik officieel bang geworden. Ik dacht dat het niet erger kon, maar helaas, het werd nog erger. Het laatste abseilpunt werd de wasmachine genoemd, niet zonder reden. Vanaf een rots moest je je langzaam naar beneden laten zakken. Op een gegeven moment hing je op een punt dat het water van de nabijgelegen waterval op je terecht kwam. Dit had enorm veel kracht en het zorgde bij mij voor blinde paniek. Gedachten die op dat moment, dat ik halverwege de berg hing en het water van de waterval op mij kletterde, door mijn hoofd schoten, waren: “Waarom doe ik dit in godsnaam?!” “Ik wil nog niet dood!” “Ik wil niet verder!” “Ik moet verder...” Vanaf het punt dat je “in” de waterval zat, ging het allemaal heel snel: zodra je touw waar je je mee naar beneden liet zakken op was onderaan de rots, moest je je in het water laten vallen, waar je in een stroomversnelling terecht kwam. Je moest je hier gewoon laten meegaan in de stroom en er maar op vertrouwen dat je na een paar ellendig lange seconden weer boven water kwam en door een van de begeleiders werd opgevangen. Door mijn paniek vergat ik een hap adem te pakken en als een vis in nood probeerde ik nog wanhopig wat lucht te krijgen voordat ik onder water gesleurd werd. Absoluut één van de engste ervaringen in mijn leven, puur omdat je geen controle hebt over de situatie. Ik ben achteraf wel heel blij dat ik het gedaan heb. Weer een ervaring rijker die ik nooit zal vergeten! Ik geloof dat ik domme pech heb gehad, want bij de rest van de groep ging alles goed, en ik werd juist bang op het moment dat het niet ging zoals het moest gaan. En achteraf gezien was het toch wel heel erg gaaf. Het gaf absoluut een adrenalinekick en stiekem vind ik het wel stoer van mezelf dat ik alle onderdelen gedaan heb, ondanks mijn angst.

Die avond stond ons in het hostel weer een heerlijk family diner te wachten waarmee we een goede bodem konden leggen voor ons laatste avondje in Da Lat. Deze werd gevierd in de meest speciale bar waar ik tot nu toe geweest ben: The Maze Bar. Het was zo speciaal omdat het letterlijk een doolhof was, vormgegeven als bos. Via allemaal kleine gangetjes en trappetjes kon je je weg vinden naar de vijfde verdieping waar een soort binnenterras was gecreëerd waar iedereen elkaar na een tijdje weer terugvond. Hier hebben we een super gezellige avond beleefd en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog in een aparte bar voet aan de grond zal zetten.

Ik had zeker nog langer in zowel Mui Ne als Da Lat kunnen blijven, vanwege de sfeer in de stadjes, de heerlijke hostels, de fijne mensen, het lekkere eten en de leuke activiteiten, maar dan zouden we niet genoeg tijd hebben om de rest van dit prachtige land te zien. Het was dus tijd om door te reizen en wel naar Hoi An waar een grote hereniging zal plaatsvinden, ik mijn eerst echte, eigen maatpak laat maken, en waar we een Nederlandse traditie in ere houden ondanks dat we aan de andere kant van de wereld zitten.