Feest, tempels en verdriet

Met enige tegenzin verliet ik Laos. Mijn volgende bestemming was Siem Reap in Cambodja. De stad van de Angkor Wat tempels, het fantastische nachtleven en het hostel met de allerbeste douche van Zuid-Oost Azië. Samen met de groep die ik ontmoet had op Don Det, bestaande uit Laura, Lisa, Anne, Carlo en Jorg, verbleef ik in het White Rabbit hostel (we hebben uiteindelijk samen door heel Cambodja gereisd). Dit hostel was net nieuw en dat er hard was gewerkt om er een klein paradijsje van te maken, was goed te zien: de kamers zagen er super mooi uit, geen vieze lekkagevlekken, goede bedden, heerlijke chillstoelen met kussens waar geen vlooien in zaten en een prachtig zwembad waar we ‘s ochtends maar al te graag een verfrissende duik in namen. Daarbij waren de medewerkers erg vriendelijk en spraken goed Engels. Het absolute hoogtepunt van dit hostel waren toch wel, zoals ik eerder al zei, de douches. Elke kamer was voorzien van een enorme, warme (!!) regendouche waarbij het water zelfs uit de muur kwam. Een verademing na alle koude douches in Laos waarbij je ongeveer op de wc moest gaan zitten om onder de miezerige waterstraal te komen.

Siem Reap staat bekend om het Angkor Wat tempelcomplex dat vlak buiten de stad ligt. Een enorm toeristische attractie en een must see voor alle reizigers die Cambodja bezoeken. De meeste toeristen regelen een eigen tuktukdriver die je om half vijf ‘s ochtends ophaalt, je naar de zonsopkomst bij de Angkor Wat tempel (degene die je op alle plaatjes op Google ziet) brengt en de rest van de dag door het park heen rijdt. Zo hadden wij ook onze eigen chauffeur, de enige echte Mao. Naast het zijn van tuktukdriver, was Mao ook “professioneel fotograaf” en hij had speciaal voor ons al zijn apparatuur meegenomen. Wij hadden verwacht dat hij ons af en toe eens op de foto zou zetten en ons zou laten zien vanaf waar we de beste foto’s konden maken. Tijdens de zonsopgang hoefden we deze verwachtingen nog niet bij te stellen: we stonden vooraan bij het water met de beste plekken om rustig foto’s te maken van de schitterende zonsopkomst. Echter, na de zonsopkomst was het snel gedaan met de pret. Al heel snel werd duidelijk dat haast en tempo Mao’s middle names waren: we kregen een half uur om te ontbijten en terwijl we nog op onze laatste hap aan het kauwen waren, sprongen we alweer in de tuktuk om door te scheuren naar de volgende tempel. De tweede tempel die we bezochten, was de beroemde Tomb Raider tempel, waar de gelijknamige film is opgenomen en daarom zo bekend is. Hier begon onze dag vol gênante, absurde en lachwekkende fotomomenten. Waar wij bedacht hadden om op ons gemak alle tempels te bekijken en af en toe eens een fotootje te maken, leek het Mao een beter idee om door de tempels te sprinten en bij letterlijk elke stapel stenen een fotoshoot te houden met de meest hilarische posities. Uiteraard was het ook niet de bedoeling dat andere toeristen bij ons op de foto stonden, dus Mao verzocht in de weg staande personen dan ook vriendelijk, doch dringend, zich te verplaatsen (“my friend, MOVE, please”). We waren totaal overdonderd door de onuitputtelijke energie van deze kerel en we konden hem amper bijbenen. In het begin vonden we het nog wel leuk om als ware fotomodellen door de tempels te struinen en deed iedereen nog enigszins zijn best om leuk op de foto’s te staan, maar na enige tijd waren we er wel een beetje klaar mee, namen we het niet zo serieus meer en maakten we er een uitdaging van om de meest foute foto te maken. En fout zijn ze geworden, met een beetje hulp van Mao die ons nietsvermoedend in de, volgens hem, beste posities zette. Ondanks dat we totaal gesloopt waren (wel lekker aan onze conditie gewerkt), tempels belangrijker waren dan lunch volgens Mao (wij: “can we have lunch?” Mao: “ehm, NO, temple first, eating in two hours!”), en het foto’s maken ons tegen begon te staan, was het toch een unieke ervaring waarvan ik genoten heb en waar ik elke keer weer om moet lachen als ik eraan terug denk.

Naast het tempelcomplex is er in Siem Reap ook een bruisend uitgaansleven. Wij hebben hier uiteraard van genoten door deel te nemen aan de Angkor Wat pubcrawl. By far het allerbeste feestje van mijn reis tot nu toe. Door de crew werden we door de stad geleid naar de leukste barretjes en kroegen. Als ware spelmasters wisten wij vier keer op rij het spelletje “Flip a Cup” te winnen. Iedereen genoot met volle teugen van deze avond en sommigen zelfs iets te veel haha! Het was zelfs zo’n succes dat we twee dagen later weer meegegaan zijn.

Om toch weer een beetje in culturele sferen te komen, hebben we een floating village 40 kilometer buiten Siem Reap bezocht, Kampong Kleang genaamd. Als we het internet moesten geloven, was dit de grootste, minst toeristische en meest authentieke floating village van de drie die rondom Siem Reap te vinden zijn en aangezien we na Angkor Wat wel een beetje klaar waren met het massatoerisme, leek dit ons de beste optie. We hadden hoge verwachtingen van dit uitstapje door alle goede verhalen die we gelezen hadden, maar eenmaal aangekomen was het toch iets anders dan we bedacht hadden. Waar wij varende restaurantjes en winkeltjes voor ons zagen en dachten van boot naar boot te kunnen lopen, bestond de village uit veel huizen op tien meter hoge palen (wat wel erg mooi en indrukwekkend was) en veel kleine vissersbootjes die we alleen van de buitenkant zagen. Wij zaten aan boord van een houten bootje dat ons door dit waterdorp heen voer. Helaas kregen we niet de kans om op de bootjes zelf te kijken. Toch heeft dit uitstapje veel indruk op me gemaakt. Het zien van de enorm kleine bootjes, sommigen nog geen 20 m2 groot, waar hele gezinnen op leven en ze in dezelfde ruimte koken, slapen en gewoon hun dag doorbrengen, bracht weer even het besef dat wij het thuis erg goed hebben met onze mooie studentenkamers (die vaak groter zijn dan deze bootjes) en grote ouderlijk huizen. Daarbij waren alle zwaaiende kinderen in roeibootjes om ons heel een absoluut lichtpuntje.

Na een paar heerlijke dagen in Siem Reap was het tijd om door te gaan, en wel naar

de stad die ik het meest vreesde van alle plaatsen die op mijn planning stonden: Phnom Pehn. Ik had van verschillende backpackers al horrorverhalen gehoord over criminaliteit in de stad, geweld en dieven die je naar je hostel volgen om je daar vervolgens te beroven als je de tuktuk uitstapt. Afgeschrikt door deze verhalen spraken we af om zo kort mogelijk in Phnom Pehn te blijven en geen dag langer dan nodig. Misschien denken jullie: “als deze stad zo gevaarlijk is, waarom gaan jullie er dan überhaupt heen?” In deze stad liggen de Killing Fields en de S21 prison, twee plekken die voor de geschiedenis van Cambodja van grote betekenis zijn en die je niet over mag slaan als je door het land reist. Deze plekken overslaan is als naar New York gaan en niet een bezoek brengen aan het Vrijheidsbeeld.

Na een negen uur durende, helse busrit (ons was verteld dat de rit maar vijf of zes uur zou duren, typisch Azië) in een busje waar zelfs mijn benen te lang voor waren, kwamen we in het donker aan in Phnom Pehn. Donker, dat is meteen ook het woord dat bij me opkomt als ik de stad met één woord zou moeten beschrijven. Misschien kwam het door alle nare verhalen die ik over de stad gehoord had, maar ik voelde me er direct na aankomst totaal niet op mijn gemak.

De mensen kwamen niet erg vriendelijk op me over en de sfeer was bijna grimmig te noemen. We haastten ons dan ook naar ons hostel dat gelukkig dichtbij de busstop was. Nadat we snel onze spullen hadden gedropt, liepen we naar het enige lichtpuntje van deze stad: de nightmarket. Deze markt bestond naast de normale kraampjes met prullaria die je in bijna elke grote stad in Azië kan vinden, voornamelijk uit kleine barbecuekraampjes waar je voor ongeveer $2 je buik helemaal rond kan eten en waar het eten nog sneller klaar is dan dat je een plekje gevonden hebt om te zitten. We vonden dit zo’n enorm succes dat we hier twee dagen op rij hebben genoten van heerlijk streetfood.

Op onze enige dag in Phnom Pehn zijn we meteen alle highlights afgegaan: de S21 prison en de Killing Fields. Hoogtepunten zijn het eigenlijk niet echt te noemen. De sfeer die op deze plekken hangt is op

z’n minst verdrietig te noemen. We begonnen de dag in de gevangenis waar ons aan de hand van een audiotour alles verteld werd over de gruwelen die zich tijdens het regime van de Rode Khmer hebben afgespeeld. Er zijn haast geen woorden voor om te beschrijven hoe erg ik hiervan onder de indruk was. Het zien van de naarste foto’s van gebeurtenissen uit de gevangenis, daarbij het horen van persoonlijke verhalen van gevangenen en ook nog eens rondlopen op de plek waar mensen vijftig jaar geleden gemarteld en vermoord werden, maakte dat ik de tranen voelde branden en met een steen in mijn maag rondliep. Het is voor mij onbegrijpelijk dat de Rode Khmer haar eigen bevolking zo erg heeft kunnen treffen: vooral slimme, intellectuele mensen (die vaak geïdentificeerd werden aan hun bril), zoals leerkrachten, artsen, ambtenaren, en monniken, moesten verdwijnen. Hierdoor is bijna een kwart van de bevolking geëxecuteerd of overleden door uitputting of ondervoeding tijdens het werken op de collectieve boerderijen op het platteland. De gedachte hieraan maakte me zelfs een beetje boos en ik liep dan ook niet met een heel prettig gevoel rond deze dag.

Na de S21 Prison gingen we direct door naar de Killing Fields. Zo mogelijk was dit bezoek nog heftiger dan de gevangenis. Het besef dat wij aan het eind van de dag gewoon weer terug zouden keren naar de stad, maar dat voor duizenden Cambodjanen deze rit slechts een enkeltje was geweest, zorgde weer voor een bedrukte stemming en iedereen had het er toch wel moeilijk mee. Stilletjes liepen we door het park, luisterend naar de audiotour. Weer werden we geconfronteerd met heftige verhalen over wat er gebeurd was op de grond waar wij overheen liepen. Wat me het allermeest geraakt heeft, was de Killing Tree, een boom midden in het park waartegen honderden baby’s doodgeslagen zijn terwijl hun moeders moesten toekijken en waarna zij ook vermoord werden. Ik kan niet begrijpen hoe een mens, die waarschijnlijk zelf ook gewoon een gezin had, dit in hemelsnaam heeft kunnen doen.

Terwijl we terugreden naar het hostel werd er niet veel gepraat. Iedereen was verzeild geraakt in zijn eigen gedachten over wat we deze dag hadden meegemaakt en was toch enigszins aangeslagen. Een dag als deze gaat je niet in je koude kleren zitten en moet je verwerken. Het is haast niet te bevatten welke verschrikkelijke gebeurtenissen zich in dit land hebben afgespeeld, maar ik ben blij dat ik deze geschiedenisles heb gevolgd. Alweer besef ik in wat voor een veilig en stabiel land we leven. We hoeven niet te vrezen voor ons leven vanwege uitspraken die we doen of beroepen die we uitoefenen. We worden aangemoedigd te studeren en het uiterste uit onszelf te halen, iets waar de mensen hier in Cambodja vijftig jaar geleden genadeloos voor afgestraft werden. Met deze nieuwe wijsheden op zak en nog steeds een gevoel van ongemak door de stad, besloten we snel door te reizen naar onze volgende bestemming, om daar volledig tot rust te komen na alle drukte van deze laatste twee steden.