Thailand 2.0

Voor een tweede keer naar Thailand. Dat was oorspronkelijk niet mijn planning. Maar ja, op reis veranderen plannen nogal eens en zo ook de mijne. In Cambodja besloten Anne, Carlo en ik om met Lisa en Laura mee te gaan naar Thailand om voor het eerst Kerst op een tropisch eiland te vieren en om de befaamde fullmoonparty op Koh Phagnan mee te maken. Zo kwam het dat wij op 23 december in het vliegtuig van Hanoi naar Bangkok zaten. Na een dag over Koh San Road te hebben geslenterd (kan ik toch nog zeggen dat ik in Bangkok ben geweest), stapten we in de nachtbus richting de boot naar Koh Tao. In de ochtend van 24 december zetten we voet aan land op dit eiland. Na geïnstalleerd te zijn in ons hostel, waar we herenigd werden met Anne die vanuit Indonesië naar Thailand was gekomen, was het zaak om een restaurant te vinden waar we Kerst konden vieren. Na drie maanden goedkoop en simpel eten was iedereen wel bereid om iets meer geld te besteden aan een mooi, tikkeltje westers Kerstdiner en zo zaten wij, met een kerstmuts op ons hoofd, op Kerstavond bij Black Garlic te genieten van een heerlijk driegangenmenu voor nog geen 20 euro. Als ik er nu aan terugdenk blijft het

toch gek om Kerst te vieren terwijl het buiten 30 graden is, je in je korte broek rondloopt over het strand en de zon op je gezicht schijnt. Na het merendeel van de 23 door mij meegemaakte Kerstfeesten in de sneeuw in Zwitserland te hebben gevierd, was eentje aan de andere kant van de wereld op een tropisch eiland een leuke afwisseling. Echter, ik geef toch de voorkeur aan sneeuw, ijs, skipret en glühwein tijdens Kerst. Bij Kerst hoort een witte wereld (en dan bedoeld ik niet een uiterst wit zandstrand) anders voelt het toch niet helemaal aan als Kerst.

Uiteindelijk ben ik een week op Koh Tao geweest. Ik vond het een heerlijk eiland: lekker klein en gemoedelijk, veel leuke eettentjes en er was genoeg te doen om je een paar dagen bezig te houden (zolang het niet regende). Zo hebben we eindelijk een dagje op het strand kunnen liggen. Na de kou van Vietnam hadden we hier heel erg naar uitgekeken en de zon op je huid voelen branden terwijl je met je

voeten in het zand wroet, was heerlijk ontspannend.

Deze stranddag was ook gelijk de enige dag dat we het droog gehouden hebben. Voordat de regen begon, die vier dagen lang aanhield, konden we nog een scootertourtje over het eiland maken. We reden naar het mooiste uitzichtpunt van het eiland vanwaar je het hele eiland kon overzien. We klommen naar de top van de heuvel en na enkele momenten van het uitzicht te hebben genoten, begon de regen. Het sein om terug te rijden naar de bewoonde wereld en ons te verschuilen in restaurantjes.

Een andere reden om naar Koh Tao te gaan, was om te duiken. Lisa en Anne wilden in drie dagen hun duikbrevet halen en Laura en Carlo wilden één dagje mee om een testduik te maken. Nu voelde ik me niet heel erg tot het idee aangetrokken om met een loodzwaar pak mezelf

naar de bodem van de zee te laten zakken, dus ik heb me drie dagen lang vermaakt in Coconut Monkey, een klein, hip restaurantje met de allerlekkerste huisgemaakte granola en de grootste cappuccino. Door de aanhoudende regen kon ik niet veel anders doen dan genieten van mijn koffie, puzzeltjes maken zodat ik eindelijk mijn puzzelboek weg kon gooien en mijn enige meegenomen leesboek uitlezen.

Anne en Lisa slaagden na drie dagen cursus met vlag en wimpel voor hun examen en het was tijd om door te reizen naar de volgende eilanden: Koh Phagnan en Koh Samui. Op Koh Phagnan verbleven we slechtse twee dagen en één nacht en dit eiland was dan ook meer bedoeld als tussenstop tijdens de reis naar Koh Samui waar we na de fullmoonparty van 31 december verbleven. De korte tijd die we op het eiland hadden, besteedden we door meteen scooters te huren en het eiland over te rijden. Anne had haar huiswerk gedaan, speelde dus voor tourguide en leidde ons langs een aantal mooie watervallen en uitzichtpunten.

31 december, de laatste dag van 2017 en tevens onze laatste dag op Koh Phagnan. We brachten deze dag al kaartspelletjes spelend door in een restaurantje aan de pier, waarna we ‘s avonds in het appartement van Natasja en Remco (die we hebben leren kennen in Mui Ne) zelf een heerlijke maaltijd hebben bereid waarmee we een goede bodem legden voor het feestje dat die avond gepland stond. We wilden het nieuwe jaar goed inluiden tijdens de Fullmoonparty New Year’s Eve Edition. Nooit eerder had ik oud&nieuw op mijn blote voeten op het

strand gevierd en het was dan ook een unieke ervaring. Duizenden mensen hadden zich op het strand verzameld en veel bewegingsruimte hadden we dan ook niet. Het is maar goed dat meiden de gewoonte hebben om samen naar wc’s te zoeken, want toen Anne en ik eenmaal terug naar het strand liepen na een kort toiletbezoek, waren we iedereen van onze groep uit het oog verloren. Het duurde even en het kostte erg veel moeite, maar na een tijdje zoeken en wat zinloos heen en weer geapp vonden we de rest weer. Zij waren inmiddels al hun slippers kwijt dus we vulden het laatste stukje van het feest met het zoeken van slippers. Het was een memorabele avond maar ook een enigszins gekke oud&nieuw. De tijd ging heel erg snel en voor we er erg in hadden werd er afgeteld van tien naar nul waarna we bij “nul” elkaar stevig omhelsden en een gelukkig nieuwjaar wensten. Geen champagne om te ontkurken helaas en ook de oliebollen ontbraken. Het was dat er een groot spandoek over het strand gespannen was waar opstond dat het new year’s eve was, maar een enorm oud&nieuw-gevoel had ik niet. Dat neemt niet weg dat het één van de betere feesten was die je één keer in je leven meegemaakt moet hebben. We hebben ons uiterst goed vermaakt, er was goede muziek, we hadden ons prachtig versierd met neonverf en we hebben

gedanst in het zand tot de zon op kwam en het tijd was om met de boot naar Koh Samui te gaan.

Ons verblijf op Koh Samui was ietwat bijzonder. Veel hebben we namelijk niet van het eiland meegekregen. Op 1 januari pakten we om 7 uur ‘s ochtends al de boot vanaf Koh Phagnan naar Koh Samui en de weg naar onze hotels (even geen hostel leek ons wel zo fijn om bij te komen na dit intense feestje) voelde net als een walk of shame. Je hebt een nacht doorgehaald, zit onder de neonverf, ziet eruit alsof er een bulldozer over je heen gereden is en een lichte alcoholwalm is wel te detecteren. Vervolgens half slapend inchecken in het hotel waar de medewerkers het verschijnsel van fullmoongangers wel kennen en eerder moeten lachen dan dat ze afkeurend kijken, is toch wel redelijk gênant. Zo snel als we konden doken we in bed en toen mijn hoofd mijn kussen raakte, was ik meteen vertrokken naar dromenland. Hier heb ik heel 1 januari doorgebracht en we werden pas wakker uit onze diepe slaap toen het tijd werd voor het avondeten. Ook al had iedereen lang geslapen, nog steeds toonde het feestje van de dag ervoor haar sporen en dus kroop iedereen na het diner snel weer onder de wol.

2 januari konden we dan eindelijk zeggen dat we weer wat energie hadden. Het was dus een geschikte dag om Koh Samui te ontdekken. Op de scooter reden we naar een enorm Buddhabeeld op een rots vanwaar je een prachtig uitzicht had over de zee. Na nog even op het strand gelegen te hebben, reden we terug naar het hotel om ons klaar

te maken voor het volgende feestje: de officiële, “echte”, Fullmoonparty op Koh Phagnan. Het was eigenlijk niet mijn plan om nog zo’n strandfeestje bij te wonen, maar op het laatste moment bedacht ik me toch nog en kon ik nog een bootkaartje scoren. “Je bent hier waarschijnlijk maar één keer en als je niet gaat krijg je hoogstwaarschijnlijk spijt” dacht ik. Dus hup, op de boot en richting het strand. Deze keer was het een stuk rustiger en relaxter. Over het strand verspreid waren vuurshows en veel podia met verschillende soorten muziek. Inmiddels waren we ook getraind in het elkaar terug vinden, dus veel speurwerk kwam er deze avond niet bij kijken. Al met al weer een super leuke avond waardoor ik de volgende dag weer volledig gebroken was en alleen maar geslapen heb. Daarbij kon ik ook geen “nee” zeggen tegen dit feestje, omdat dit het laatste feest was dat ik met Laura, Lisa en Carlo heb gevierd. Ik moest de volgende dag, 3 januari, na twee maanden afscheid nemen van de mensen waar ik de meest prachtige tijd mee heb beleefd. Ik hield het tijdens het diner dan ook absoluut niet droog. Deze personen hebben mijn reis onvergetelijk gemaakt en ik kan me niet voorstellen hoe het zonder hen zou zijn geweest. Het laatste stuk van mijn reis, nog een dikke anderhalve maand, moet ik zonder hen doen en dat vond ik op het moment van afscheid nemen totaal niet een aantrekkelijk vooruitzicht. Natuurlijk is het leuk zelf verder te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten en niet vast te zitten aan het plan van de groep (ook al waren we bijzonder eensgezind bij het maken van plannen), maar toch wordt het lastig de eerste tijd om weer mijn draai alleen te vinden. Als groep waren we haast een geoliede machine die perfect op elkaar was ingespeeld en ik heb nooit een irritatie of conflict kunnen detecteren. Ik heb de beste tijd van mijn leven beleefd en vrienden voor het leven gevonden in deze mensen. Ondanks dat ik emotioneel was bij het afscheid, kijk ik met een lach terug en bedenk ik me hoe leuk het was om Carlo te pesten met zijn PSV-shirts, of hoe Lisa en ik elkaar luid toeterend met de scooter voorbij reden, en hoe Laura ons probeerde te leren kickboksen met een paar biertjes op. Lieverds, ik ben jullie super dankbaar voor het onvergetelijk maken van mijn reis en ik zie jullie super snel weer in Nederland!

Één ding van de Thaise eilanden is me heel erg bijgebleven. Zoals het verkeer in Thailand ongelofelijk chaotisch is, zo zijn de pontons na aankomst van de boot op de eilanden nog ongeorganiseerder. Het is werkelijk waar een lachwekkend schouwspel wat zich daar afspeelt. Zodra mensen van de boot afstappen, gaan ze op zoek naar hun bagage, die door de bootmedewerkers op het ponton op een grote stapel wordt gegooid. Mensen dringen en duwen, want stel je voor dat je even vijf minuten moet wachten tot je je tas kan pakken. Met grote verbazing keek ik soms toe hoe asociaal sommige mensen zich gedragen in dit soort situaties. Als men eenmaal zijn of haar tas in het vizier heeft, telt niks anders meer en worden ellebogen veelvuldig ingezet om bij de stapel koffers en tassen te komen, waar vervolgens wild gegrabbeld wordt in de hoop om de betreffende tas te veroveren. Op dit soort momenten zou je bijna rederij Doeksen gaan waarderen vanwege de, in vergelijking hiermee sublieme, organisatie.

Mijn laatste week in Thailand bracht ik met Anne door in Krabi en Ao Nang. Aangezien in Krabi niet heel veel te beleven viel en wij het maar een saai stadje vonden, bleven we hier maar twee dagen waarvan we één dag door het stadje gelopen hebben en verder niks uitgevoerd hebben en de tweede dag hebben we besteed aan het beklimmen van de Dragon Crest Mountain. We deden twee uren over deze vrij zware beklimming en kwamen na 500 meter te zijn gestegen volledig uitgeput aan op de top. Anne en ik waren zo slim geweest om goede schoenen, ja ik had mijn prachtige bergschoenen weer aan(!), aan te doen en dit was achteraf gezien een heel goed idee. Het pad was vol stenen en boomwortels en klimmen tegen een helling soms zo steil als een gewone trap leek ons op slippers niet ideaal. Tijdens de terugweg kwamen we veel mensen tegen die zich duidelijk niet ingelezen hadden en die op slippertjes rondtippelden richting de top. Elke keer weer moesten Anne en ik lachen en bedachten we ons dat deze mensen de top waarschijnlijk nooit zouden zien. Wat absoluut zonde is, want het uitzicht dat ons op de top te wachten stond was magnifiek. Een adembenemend mooi vergezicht over de groene vlakte onder ons. Waarschijnlijk één van de mooiste uitzichtpunten die ik gezien heb tijdens mijn reis. We wisten dat er ergens op de top een “fotopunt” was: een uitstekende rots waar je met gevaar voor eigen leven op kon zitten en kon genieten van het uitzicht. Na een tijdje rondlopen en gezocht te hebben naar de rots vonden we eindelijk de verstopte toegang ertoe (een struik en wat bomen waar een bordje voor hing “no entry”). Hier moest uiteraard de perfecte foto gemaakt worden en daar hebben we dan ook redelijk wat tijd aan besteed waardoor we volledig content weer af konden dalen.

In Ao Nang, een toeristisch stadje aan de kust 20 minuten rijden van Krabi af waar ook niet veel te beleven is, kregen Anne en ik het heuglijke bericht dat Lisa ons nog kwam opzoeken. Met z’n drieën hebben we nog een paar dagen in dit stadje doorgebracht en bijzonder weinig uitgevoerd. De dagen bestonden uit uitslapen, eten, koffiedrinken, een plan maken voor Maleisië, kaarten, Netflixen en ons irriteren aan onze kamergenoten die veel te luidruchtig waren. Oftewel, energie opdoen voor het volgende avontuur: Maleisië.

Thailand is niet mijn land. Daar ben ik wel achter gekomen in de twee weken die ik er heb doorgebracht. Ik vind het te toeristisch, te gefocust op toeristen en de mensen waren niet zo gastvrij en vriendelijk als in de andere landen waar ik tot nu toe geweest ben. Ondanks dat ik het niet een fantastisch land vond heb ik toch een leuke tijd gehad. Dit kwam door de mensen waarmee ik was. We hebben van onze laatste tijd samen letterlijk een feestje gemaakt en

genoten van de activiteiten die we ondernamen.