Nieuwe kleren en scooterpret

Na een heerlijk verblijf in Da Lat vervolgde ik mijn reis naar Hoi An. Heel toevallig zaten Lisa, Laura en Shemara in dezelfde bus als ik en waren we weer herenigd, uiteraard onder luid gejuich. Niet alleen zij waren bekenden van mij in de bus, ook een groot deel van mijn canyoninggroep was aanwezig en Nikkie en Tess die ik in Mui Ne had ontmoet. Dit betekende een gezellige bende in het achterste gedeelte van de bus.

Na een nachtelijke busrit werden we de volgende ochtend in Hoi An precies bij de voordeur van ons hotel gedropt. Hier werden we hartelijk ontvangen door de hoogzwangere eigenaresse die ons het hemd van het lijf vroeg. Aangezien we nog even moesten wachten op de jongens die een dag eerder op de motor al naar Hoi An gereden waren (de grote hereniging! Vanaf hier reizen we weer met de groep verder door de rest van Vietnam), leek het de hoteleigenaresse leuk om iets speciaals te doen met onze kamers. Vol spanning wachtten we en toen we eindelijk naar binnen mochten, ontdekten we de special touch die ze aan de kamers hadden gegeven: ze waren omgetoverd tot ware “honeymoonsuites”. Ons verblijf kon hier dus nu al niet meer stuk.

Inmiddels was het 5 december, oftewel Sinterklaasavond! Uiteraard konden we dit niet ongevierd voorbij laten gaan, dus onze eerste dag in Hoi An stond in het teken van lootjes trekken (bij gebrek aan beter gebruikten we Kevans helm om uit te grabbelen) en cadeautjes kopen. Ik had Shemara’s lootje getrokken en met een budget van 100.000 Dong (ongeveer 4 euro) ging iedereen op eigen houtje het stadje in. Het bleek nog best moeilijk om het volledige bedrag te spenderen aangezien alles moeilijk goedkoop is. Uiteindelijk eindigde ik in een winkeltje dat ik helemaal leeg had kunnen kopen. Een soort Dille&Kamille, maar dan Vietnamees en met nog meer schattige prulletjes. Content met mijn aankopen keerde ik terug naar het hotel waar heel toevallig iedereen tegelijk aankwam. Timing!

Om onszelf bezig te houden tot Pakjesavond kon beginnen, begaven Lisa, Laura en ik ons naar Kimmy tailor, één van de beste kledingmakers van Hoi An. Naar dit uitje had ik al heel lang uitgekeken. Eindelijk zou ik mijn eigen, op maat gemaakte en zelf ontworpen pak laten maken. Op het moment dat we Kimmy binnen stapten, kwamen er meteen drie vrouwtjes naar ons toe die ons aan een tafeltje zetten en direct van wal staken. “Wat wil je laten maken?” “Welke kleur heb je in gedachten?” “Welk stofje wil je?” Mijn vrouwtje had een uitgesproken mening en een goed oog voor het ontwerpen van pakken, waardoor ze een paar van mijn ideeën wegwuifde (gelukkig maar, want die hadden mijn pak niet mooier gemaakt achteraf gezien) en zelf een aantal suggesties deed die veel beter waren. Binnen no time lag er een schets van een pak voor mijn neus die al mijn wensen liet zien, omringd door allerlei verschillende soorten blauwe stof. Aangezien ik niet wilde bezuinigen en wilde streven naar perfectie, koos ik op aanraden van mijn personal tailor vrouwtje een prachtige, stevige, donker marineblauwe stof, die uiteraard de duurste bleek te zijn. Ik werd verzocht op te staan zodat het vrouwtje mijn maten kon opmeten. In een aftands boekje dat leek op het Grote Boek van Sinterklaas, maar dat geen kindernamen en hun cadeauwensen, maar de volledige lichaamsomtrek van tientallen mensen bevatte, werden mijn maten genoteerd met bijgaand de schetsen voor mijn pak. De volgende ochtend kon ik terug komen voor mijn eerste fitting en zou ik dus voor het eerst mijn (dan nog niet volledige) pak aan kunnen trekken.

Maar voor het zover was, stond ons eerst nog een urgente taak te wachten: het uitpakken van cadeautjes! Als verrassing hadden Lisa en Laura in de bus voor iedereen de meest hilarische gedichtjes geschreven die voorgedragen moesten worden (dit ging vaak gepaard met een paar lachpauzes en bij het gedicht over mijzelf had ik zelfs tranen in mijn ogen van het lachen) voordat je je cadeautje mocht aanraken. De meest typische en passende cadeaus kwamen voorbij. Iedereen had echt z’n best gedaan en alle presentjes vielen dan ook in goede aarde. Mijn lootje was getrokken door Lisa en voordat ik het uitpakte gaf ze nog een korte uitleg: “Aangezien je getwijfeld hebt over het kopen van een motor, het uiteindelijk niet gedaan hebt, maar nog wel veel scooter wil gaan rijden...” Op mijn schoot werd een prachtig zwarte scooterhelm in de vorm van een pet gelegd met een witte ster pontificaal op de voorkant. Het beste cadeau dat ik ooit heb gehad voor Sinterklaas en ik weet zeker dat hij nog goed van pas zal komen tijdens mijn reis: motorhelmen voor algemeen gebruik zijn toch niet heel chill, stel dat de persoon die de helm voor jou gebruikte luizen had... Lies, nogmaals bedankt!

Deze feestelijke avond moest op passende wijze afgesloten worden, dus begaven we ons naar de pubstreet van Hoi An. Onderweg onderhandelden we met een aantal medewerkers van verschillende barren over wat ze ons te bieden hadden als we in hun bar gingen zitten. Een hele aparte ervaring: normaal gesproken moet je in de rij staan om een club binnen te komen, maar hier wil iedereen je zo snel mogelijk in zijn of haar kroeg hebben. Uiteindelijk maakten we met een medewerker van de Mr Bean Bar de volgende deal: als we bij hun gingen zitten, kregen we een fles wodka gratis, een gratis sishapijp en alle cocktails 1+1 gratis. Dit soort dealtjes zouden ze in Nederland ook moeten invoeren, maakt het uitgaan een stuk goedkoper.

De volgende dag werd er uitgeslapen, de ‘s nachts gemiste slaap moest toch ingehaald worden. Aan het einde van de ochtend was het tijd voor de eerste fitting bij Kimmy. Toch best zenuwachtig liepen we naar de winkel waar we naar boven werden gestuurd. Natuurlijk was het pak nog lang niet klaar, maar toch was het al super mooi toen ik het aantrok. Er moesten een aantal dingen aangepast worden en aan de afwerking was nog niet begonnen, maar mij werd verteld dat ik aan het eind van de middag nog terug moest komen voor mijn tweede fitting.

De middag brachten we door op de Water Mountain in Da Nang. Hier reden we tegen het middaguur op gehuurde scooters, en ik met mijn gloednieuwe helm op mijn hoofd, naartoe. Op deze berg bevinden zich enkele grotten en een klein tempelcomplex waar je doorheen kan lopen. Voor we hier echter voet in konden zetten, moesten we een paar honderd traptreden oplopen. Het was die dag erg heet en dat in combinatie met onze staat door de vorige avond zorgde ervoor dat deze beklimming “redelijk zwaar” was. Eenmaal op de berg kwamen we terecht in een stroom Chinese toeristen die ons het voortbewegen bemoeilijkten. Enige tijd liepen we er rond, energie om echt overal volop van te genieten, hadden we niet, en toen het bijna tijd was voor de tweede fitting reden we terug naar Hoi An. De vrouwtjes hadden hard gewerkt, want mijn pak was van simpele, aan elkaar genaaide lapjes in de vorm van een pak, getransformeerd in een volwaardig business suit waar enkel nog een paar kleine aanpassingen aan gedaan moesten worden.

De volgende ochtend trok ik voor de derde keer mijn pak aan bij Kimmy en het zat als gegoten. Helemaal in mijn nopjes keerde ik terug naar het hotel. Mijn pak zou ik pas weer terugzien in Nederland, aangezien ik het naar huis liet verschepen, zodat ik er zelf niet mee zou hoeven slepen. In het hotel maakten we ons op voor de trip naar Hué. Dit reisje zou iets specialer worden dan de normale busritten, aangezien we niet met de bus zouden reizen. De weg van Hoi An naar Hué is bekend door de Hai Vann pass die je onderweg passeert. In het programma Top Gear is deze rit aan de orde

gekomen, waardoor veel mensen de route zelf ook willen afleggen. Zo ook wij met z’n negenen. Op scooters die lekker opgevoerd waren en daardoor met gemak 80/90 kilometer per uur haalden, reden we de 120 kilometer naar Hué. Onderweg konden we genieten van een paar van de mooiste uitzichten over zee die ik ooit gezien heb. Na het eerste gedeelte langs de kust, reden we verder door de bergen en passeerden we de bekende Hai Vann pass. Helaas was het volledig bewolkt en mistig waardoor stilstaan niet heel veel nut had. Daarbij werden er ladingen toeristen uit bussen geladen en hadden wij niet heel veel zin om hier tussen te moeten gaan lopen. Uiteindelijk kwamen we aan het eind van de middag vlak voordat het donker werd aan in Hué. Hier checkten we in in het hostel waarna we snel wat gingen eten in een door de hosteleigenaar aangeraden restaurantje. Iedereen was vrij moe van de lange motorrit dus die avond voerden we niet veel meer uit en ik ben zelfs in slaap gevallen tijdens het kijken van een serie. Dat zegt genoeg: bedtijd.

Voordat we Hué weer zouden verlaten, waren er een paar dingen die we wilden zien. Dus stapten we weer op de motors en reden we naar het Abandoned Waterpark. In 2004 opende het waterpark na een investering van 3 miljoen, maar al snel werd het park weer gesloten. De reden hiervoor heb ik niet kunnen ontdekken, maar het zal vast iets met geld te maken hebben. Het resultaat is een verlaten, lichtelijk vervallen, door jungleplanten overwoekerd waterpark wat

uitgegroeid is tot één van de highlights van Vietnam. Het is heel bizar om hier rond te lopen. Er hangt een ietwat grimmige sfeer (dit komt misschien ook door het mistroostige weer) en het zou zo als decor voor een horrorfilm kunnen dienen. We parkeerden onze scooters vlakbij de enorme draak die midden in een enorm meer was gebouwd. In de draak kon je helemaal naar boven, de kop van de draak, lopen via trappen, vanwaar je een mooi uitzicht over de omgeving had. In plaats van effen geverfde muren, waren de muren opgevuld met graffiti en teksten van “bezoekers” wat het hele gebeuren nog iets grimmiger maakte. Ik kan me herinneren dat ik vroeger als kind samen met mijn vriendjes en vriendinnetjes in het zwembad altijd probeerde om in de glijbaan terug omhoog te klimmen. Dit was absoluut verboden en je kreeg dan ook de badjuffrouw op je dak als je betrapt werd. In dit waterpark waren geen badjuffen of -meesters aanwezig, dus een “kinderdroom” kwam uit: als een klein aapje klom ik via de glijbaan omhoog om vervolgens via de trap naar beneden te gaan. Nu hoor ik jullie denken: “Waarom glij je niet van de glijbaan af weer naar beneden?!” De glijbaan naar beneden nemen was uiteraard geen optie: het was veel te koud om te zwemmen en daarbij was het water in het bad ongelofelijk vies. Geen waterpret voor ons dus.

Om nog iets van cultuur op te doen, reden we na het waterpark door

naar de Imperial City waar we erachter kwamen dat het wel erg duur was om naar binnen te gaan. Na een mislukte poging om bij een tourgroep aan te sluiten en naar binnen te sneaken, besloten we er enkel een beetje rond te lopen en weer terug te keren naar het hostel. Wat een ritje van 5 minuten had moeten zijn, werd een half uur doordat Kevan een lekke band bleek te hebben. Een groepje locals had het al snel in de smiezen en waren er als de kippen bij met hun plastic zakken vol gereedschap om de band te plakken voor een kleine tegenprestatie. Typisch Vietnam.

We hebben twee mooie steden gezien die in niets op elkaar leken. Hoi An met haar vele schattige kleine straatjes vol met souvenirshops en kledingmakers en het minder toeristische en kleine Hué dat voornamelijk bezocht wordt vanwege de attractie die niet echt meer een attractie is. Daarbij wordt het ook steeds kouder, naarmate we noordelijker komen. Waar we in Hoi An nog in korte broeken rondliepen, hadden we op de motor en in Hué toch echt behoefte aan een spijkerbroek en regenjas. Beide stadjes hadden hun charmes en ik heb genoten van onze dagen hier. De gezelligheid van Hoi An met haar lampionnetjes in de straten zorgde dat ik me comfortabel voelde in de stad en de livemuziek op straat in Hué bracht een grote glimlach op mijn gezicht. Twee verschillende kanten van Vietnam die me dit land meer laten waarderen en die me nog nieuwsgieriger maken naar de rest van het land!