De Ha Giang loop

Mijn volgende belevenis staat met stip op 1 in mijn favorietenlijstje: de Ha Giang motorloop in het uiterste noorden van Vietnam. Drie dagen lang heb ik met mijn reismaatjes door de bergen van Vietnam gecrosst over goede en slechte wegen, in warmte en intense, bevriezende kou, uitkijkend over de meest prachtige, diepe dalen en genietend van een kom warme noodlesoep elke ochtend. Ik moet wel zeggen dat ik de noodlesoep kan missen als kiespijn na deze dagen, maar dat terzijde.

Onze trip begon in Ha Giang, waar de meiden en ik weer herenigd werden met Carlo, die vanaf Halong Bay een dag eerder naar Ha Giang was gereisd. Ha Giang is een redelijk grote plaats, maar dat er niet veel toeristen komen is te merken, want veel westerse restaurant en dergelijke hebben we niet kunnen ontdekken. Via het hostel regelden we de scooters voor de loop en aangezien het semi-automaat scooters waren, en wij dames daar nog nooit op gereden hadden, moest er even geoefend worden. De verhuurder van de motoren bleef ons maar de weg op sturen om rondjes te rijden: “Again,

again!” Ik was op dat moment erg blij met mijn rijbewijs waardoor ik enigszins snel doorhad hoe het schakelen in elkaar stak.

In de avond kregen we nog het verrassende, en onze stemming nog beter makende bericht dat Kevan zich toch nog bij ons aan zou sluiten die volgende dag. Een week in Hanoi was hem toch iets te lang en hij had nog een bus kunnen halen die hem ‘s nachts in Ha Giang bracht. Daarmee was de groep compleet en acht man sterk zat de volgende dag aan het ontbijt, toch best zenuwachtig en benieuwd naar wat ons de komende dagen te wachten zou staan. We hadden gehoord dat in het verleden enkele mensen waren overleden tijdens het rijden van deze route, dus voorzichtigheid was geboden.

Dag nummer 1 - Ha Giang > Yen Minh
Vandaag is het de bedoeling om 118 kilometer af te leggen. Ietwat onwennig zat ik op de scooter, maar eenmaal de stad uit kon het gas opengedraaid worden en had ik het schakelen al snel door. In het begin moest er vaak gewacht worden op elkaar, omdat niet iedereen even snel ging. Als colonne rijden bleek lastiger te zijn dan bedacht. Tijdens dit eerste deel van de route stegen we een heel eind, waardoor we hoog in de bergen terecht kwamen. Ik had makkelijk bij elke bocht kunnen stoppen om te genieten van het uitzicht, maar als we dat zouden doen zouden we niet voor het donker bij onze eerste homestay aankomen. Daarom bleven we alleen stilstaan op de hoogste en mooiste uitzichtpunten. De zon scheen volop en dit maakte het rijden een stuk aangenamer. Het was hier hoog in de bergen namelijk niet heel warm, zo’n graad of 10, maar door de zon merkte je dit niet heel erg. We hebben absoluut mazzel gehad met het weer. Drie dagen lang zon het grootste gedeelte van de dag komt in deze tijd van het jaar niet vaak voor. Ik heb foto’s van andere backpackers gezien die de loop na ons deden en het enige wat zij zagen was mist. Dan hadden we dus toch goed karma opgebouwd.

Na een lange dag op de scooter vol mooie vergezichten en tientallen nieuwe indrukken, kwamen we aan in het piepkleine dorpje Yen Minh. Eigenlijk verdient dit gehucht niet eens de naam van dorp. Het waren misschien vijf huisjes langs een weg en een traditioneel, ommuurd “dorpje”, gebouwd voor bussen met Chinese toeristen die één keer in de zoveel dagen langskwamen. Restaurantjes waren nergens te bekennen, wat betekende dat we die avond zonder diner naar bed moesten, en nergens was een plekje waar we op konden warmen. Het laatste stuk van de rit reden we namelijk in het donker en de temperatuur was drastisch gedaald. Hier konden onze jassen en dunne handschoenen niet tegenop waardoor mijn handen veranderd waren in ijsklompjes. Na de scooters weggezet te hebben, klopten we aan bij de enige “accommodatie” die het plaatsje rijk was. Hier werden we begeleid naar een houten zolder: geen isolatie, geen decoratie, geen ramen, geen verwarming. Het was letterlijk een soort houten doos precies groot genoeg voor een paar matrassen op de grond waar we met z’n tienen (onderweg hadden we nog twee mensen opgepikt) konden slapen. Gelukkig waren er dikke dekens, waar je absoluut niet onder vandaan wilde gaan, en kregen we van de eigenaar een fles wodka. Daar zouden we het wel warm van krijgen.

Dag nummer 2 - Yen Minh > Pac Miau
Door de kou en honger werden we de tweede dag van de loop al vroeg wakker. Het had de afgelopen nacht gevroren en ons bed uitkomen

was een hele opgave. Het vooruitzicht dat we eerst 17 kilometer door de extreme kou moesten rijden zonder zon voor we konden ontbijten, maakte mij er niet vrolijker op en eenmaal op de scooter bevroor mijn humeur volledig. Ik heb het denk ik nog nooit zo koud gehad (en ik heb in de afgelopen 16 jaar wintersport al aardig wat extreme kou meegemaakt). Volledig bevroren kwamen we aan in het dorpje 17 kilometer verderop, waar het nog lastig bleek om een restaurantje te vinden om te ontbijten. Omdat hier 0,0 toeristen komen, zijn er enkel lokale tentjes waarbij je je soms afvraagt of het wel echt een restaurantje is, en waar de enige ontbijoptie noodlesoep is. Ik kon echt niet meer verder. Ik had het gevoel, nou ja eigenlijk had ik totaal geen gevoel meer, dat mijn hele lichaam bevroren was. Het was bijna zo erg dat ik wilde opgeven. De kou was echt ondraaglijk. Van een eerdere surfvakantie in Frankrijk heb ik het motto “Onderkoeling is de bedoeling” opgedaan, maar dat was hier niet van toepassing. Zonder gevoel in je handen, voeten en benen op een scooter rijden, is niet erg verstandig. Enigszins opgewarmd door de noodlesoep en het vuurtje, waar we bij binnenkomst meteen op afgestormd waren, vervolgden we onze trip. Inmiddels was de zon gaan schijnen, waardoor we gelijk nieuwe moed en energie kregen die de 122 kilometer van deze dag in een nieuw daglicht stelden. Geen gezeur en negatief gepraat meer. De zon deed het klaagkwartier voorbij gaan. Ik zag het weer helemaal zitten en kon weer genieten van de rit.

De route die we vandaag aflegden, was fenomenaal. We reden door een landschap dat ik bestempel als het mooiste wat ik ooit gezien heb. Een zonovergoten dal met een helderblauw stuwmeer in het midden waarlangs hoge bergen oprezen die de weg lieten zien waarover wij gingen rijden. Werkelijk waar adembenemend! Dit maakte me alle kleine dieptepuntjes van de kou en de primitieve homestay compleet vergeten en ik voelde me als een kind zo blij om dit fantastische avontuur mee te mogen maken. Nog steeds ben ik

oneindig dankbaar dat ik dit heb kunnen doen en het is een ervaring die ik koester en nooit meer zal vergeten. Nu ik dit opschrijf en er aan terugdenk, voel ik de tranen van geluk in mijn ogen prikken.

Aan het eind van de middag kwamen we aan in Pac Miau. Hier sliepen we die nacht alvorens we de volgende dag doorreden naar het begin- en tevens eindpunt van de loop, Ha Giang. Omdat we na Sapa en Yen Minh wel even klaar waren met koude homestay’s en na deze vermoeiende dagen wel wilden slapen in een normaal bed, liepen we het eerste het beste motel binnen dat we tegenkwamen. Het was volledig uitgestorven en er was dus genoeg ruimte voor ons. De mensen in deze regio spreken echter weinig tot geen Engels, zo ook de medewerker van dit motel. Het duurde dus wel even voor we hem duidelijk gemaakt hadden dat we een nacht in het motel wilden slapen en wij duidelijk hadden wat de prijs precies was. Handen, voeten en Google translate zijn in dit soort situaties een enorme hulp. Het gebrekkige Engels van de bevolking bleek later die avond ook maar weer in het restaurantje waar we gingen eten. Via een telefoon moesten we onze bestelling doorgeven aan iemand die dacht dat hij wel enigszins verstand had van de Engelse taal en die het in het Vietnamees weer doorspeelde naar de bediening. Volgens mij hadden de mensen de gedachte “die westerlingen eten maar gewoon wat we in huis hebben”, want niks van wat wij besteld hadden van de kaart die aan de muur hang in de vorm van een enorm spandoek, stond even later voor onze neus. Gelukkig waren de rijst met groente en tofu alsnog een goede maaltijd en in plaats van hierover te klagen, konden we alleen maar de humor van de hele situatie inzien. Weer een ervaring rijker denk ik dan maar.

Dag nummer 3 - Pac Miau > Ha Giang
Vandaag stond ons een aanzienlijk lager kilometeraantal te wachten, slechts 84 kilometer, waardoor we ‘s ochtends lekker rustig aan konden doen. De rit van deze dag bevatte de slechtste wegen van de hele loop. Hieronder kun je zandweggetjes, wegen met alleen maar losse stenen en wegen in de vorm van een gatenkaas verstaan. Waar we de eerste twee dagen lekker door konden rijden, moesten we hier wat rustiger aandoen zodat we niet zouden vallen. Er wordt wel eens gezegd dat als je in Vietnam kan rijden, je over de hele wereld kunt rijden. Hier zit wel een kern van waarheid in, want het zigzaggen door het drukke verkeer in de steden zonder kleerscheuren op te lopen en het in bedwang houden van je scooter op de slechte wegen zoals hier in Ha Giang, geeft je het zelfvertrouwen dat je nodig hebt om in andere landen maar gewoon op een scooter te stappen en te rijden alsof je dat al jaren doet.

Halverwege de middag kwamen we al aan in Ha Giang. Toch wel redelijk moe en uiterst smerig stapten we van onze scooters af. Door de slechte, zanderige wegen zat iedereen helemaal onder het stof en het was dan ook heerlijk om alle zwarte viezigheid van me af te spoelen onder de douche voor we die avond in de bus stapten richting Cat Ba. We hadden nog even tijd om te eten met z’n allen maar het werd op een gegeven moment toch echt tijd om afscheid te nemen van de jongens. Ik en de meiden vervolgenden onze reis naar Cat Ba (Halong Bay), waarna we Carlo in Hanoi weer zouden zien, maar van Kevan moesten we echt afscheid nemen dit keer. Hij ging terug naar Nederland waar we over twee maanden pas weer gin tonics

kunnen drinken als ik terug ben. Dat we dit keer in persoon afscheid konden nemen, maakte het voor niemand makkelijker, maar gelukkig kunnen we terugkijken op een mooie tijd en ik verheug me nu al op de reünie.

Drie dagen lang scooter rijden door de bergen van noordelijk Vietnam. Zowel het absolute hoogte- als wel dieptepunt van mijn gehele reis. Ik heb intense geluksmomenten beleefd, maar op andere momenten zat ik er volledig doorheen en wilde ik het liefst mijn scooter een berg af duwen en bij een vuurtje gaan zitten om warm te worden. Ondanks enkele moeilijke momenten kijk ik terug op drie dagen die ik nooit van mijn leven zal vergeten en die in mijn geheugen gegrift staan als een paar van de meest bijzondere dagen van mijn leven. Het is bijna niet onder woorden te brengen hoe speciaal deze ervaring was en hoe oprecht en intens gelukkig ik ermee ben.