Kapot in Kampot

Onze laatste bestemming in Cambodja was Kampot. Hier sloeg voor het eerst echt het noodlot toe: ik werd ziek. En goed ook... Voordat we naar deze stad gingen, maakten we al de grap “we gaan kapot in Kampot”, en helaas werd deze grap dus werkelijkheid, alleen op een andere manier dan we bedacht hadden. Ik zal jullie de details besparen, maar ik kan wel vertellen dat vier dagen lang met koorts en hoofdpijn rondlopen in een stad waar het 30 graden is, geen pretje is.

Ondanks dit dieptepuntje, kon ik gelukkig ook genieten van een absoluut hoogtepunt: mijn 22e verjaardag! Wat een speciale dag was dit! Voor het eerst heb ik mijn verjaardag gevierd in een korte broek, de warmte en het buitenland. Daarbij duurde mijn verjaardag 6 uur langer dan andere jaren (door het tijdsverschil met Nederland), waardoor ik extra lang kon genieten. Het feestje begon meteen al ’s avonds vlak voordat ik wilde gaan slapen. Om klokslag 12 uur sprongen Laura en Carlo op mijn bed om me te feliciteren. Totaal overdonderd moest ik keihard lachen waardoor ik geïrriteerde en vragende blikken van kamergenoten kreeg die probeerden te slapen. Dit was onze cue om ook maar te gaan slapen. De volgende dag, 21 november, startte fantastisch tijdens het ontbijt. Eenmaal aan tafel gezeteld begonnen Laura, Lisa, Kevan, Carlo en Shemara keihard “Happy Birthday” te zingen, en al snel deden alle andere mensen van het hostel mee. Het bleef niet bij deze ene keer zingen. Nee, in totaal ben ik wel vijf keer toegezongen deze dag: 1) bij het ontbijt (Monkey Republic hostel heeft één van de beste ontbijtjes die ik hier in Azië tot nu toe gehad heb!); 2) tijdens de lunch; 3) tijdens het eten van acht verschillende taartjes in klein bakkerijtje; 4) ‘s avonds tijdens het ontkurken van de champagne (speciaal door Kevan meegenomen uit Sihanoukville); en 5) tijdens het diner.

Naast het feit dat ik mijn verjaardag voor het eerst in het buitenland, een korte broek en de warmte heb gevierd, heb ik deze dag ook voor het eerst doorgebracht op een scooter. Nooit eerder had ik op een scooter gereden, waardoor ik wat voorzichtig begon met heen en weer rijden in het straatje van het hostel. Gelukkig had ik het al snel onder de knie en kon het manoeuvreren door het drukke verkeer van Kampot beginnen. Les 1: zorg dat je weet waar je claxon zit. Ik heb nog nooit zo ongegeneerd hard en veel getoeterd naar medeweggebruikers. Het klinkt misschien gek, maar als je ongeschonden de stad wilt verlaten op een scooter is toeteren een must. Mensen kijken bijzonder weinig om zich heen, zijn onmogelijk brutaal qua voorrang nemen en trekken zich niet veel aan van de verkeersregels. Het toeteren is puur bedoeld om te laten weten dat je ergens rijdt of iemand inhaalt. Stiekem vond ik dit heel erg leuk om te doen en mijn duim lag dan ook de hele rit op de toeterknop. Eenmaal buiten de stad begaven we ons naar het National Park waar we de rest van de middag hebben rondgereden tussen de heuvels. In het park zijn een aantal bezienswaardigheden, zoals een enorme en kleurrijke Buddha die wel een wasbeurt kon gebruiken; een oude, vervallen

kerk die prima decor zou kunnen zijn voor een horrorfilm; een grote waterval waar je overspoeld werd door toeristen; en een verlaten casino dat een prachtig uitzicht bood over de kust. Na alle hoogtepunten gezien te hebben, begaven we ons terug naar de stad na een kleine omweg: mijn navigeerkunsten bleken toch niet helemaal “je van het” te zijn... Uiteraard moest er op deze speciale dag taart worden gegeten (stiekem verheugde iedereen zich hier al een aantal dagen op). Het eerste beste bakkerijtje dat we tegenkwamen, liepen we naar binnen en we verrasten het meisje achter de toonbank compleet met onze bestelling: “van alle soorten taartjes die je hebt graag één.” Het was maar goed dat het winkeltje bijna ging sluiten, want het volledige taartassortiment van die dag stond bij ons op tafel, waardoor de vitrine van de bakkerij akelig leeg oogde. Van brownie tot eclairs tot passievrucht cheesecake, wij genoten die middag van alle mogelijke soorten gebak die je kan bedenken. Taart heeft nog nooit zo goed gesmaakt na het twee maanden “gemist” te hebben en iedereen genoot er dan ook volop van.

Eenmaal terug in het hostel maakte iedereen zich klaar voor de avond die bestond uit heerlijk Italiaans eten bij de beste Italiaan van Cambodja en lekker dansen in een locale discotheek. Voor het eerst

in twee maanden pakte ik hiervoor mijn make-up uit mijn toilettas en het uitvoeren van mijn vaste make-upritueel voelde toch wel enigszins gek, zeker toen ik in de spiegel het eindresultaat bekeek. Waar ik in Nederland niet snel onopgemaakt de straat op zal gaan, was ik inmiddels gewend geraakt aan dit “kale” gezicht. Volledig opgedoft werd ik door Lisa, Laura en Shemara naar de dorm van Carlo en Kevan gebracht. Hier stond Kevan met een verrassing in z’n handen te wachten waar ik totaal niet op had gerekend. Helemaal uit Sihanoukville hadden ze een fles champagne meegebracht! Met z’n allen hebben we deze soldaat gemaakt en ik kan zeggen, hij smaakte voortreffelijk!

Om de dag feestelijk af te sluiten, besloten we bij de beste Italiaan van Cambodja te eten. Na een korte zoektocht belandden we in een klein, open hutje (het was eigenlijk niet veel meer dan een afdakje) langs de kant van de weg waar we hartelijk verwelkomd werden door de Italiaanse gastheer. We namen plaats op plastic krukjes aan een lage houten tafel en waren door de armoedige uitstraling toch ietwat sceptisch. Het hutje bestond uit een keukentje van vijf vierkante meter voorzien van een pizzaoven waar slechts één pizza per keer in gebakken kon worden, drie tafeltjes met krukjes en drie muren van zeil waaraan wat posters hingen. Onze verwachtingen waren hierdoor niet heel hoog gespannen zoals je je misschien kan voorstellen, maar we werden volledig verrast door het overheerlijke eten! In Italië

hadden ze het eten niet beter kunnen bereiden. Iedereen genoot in stilte van zijn of haar maaltijd en de enige woorden die gesproken werden, hadden betrekking op het lekkere eten.

Bij elke verjaardag hoort natuurlijk ook een knallend feestje. Voor mij was dat dit jaar in de Dragon Club, een discotheek waar enkel lokale, jonge Cambodjanen kwamen. Gedanst werd er niet veel en wij waren dan ook een behoorlijke bezienswaardigheid toen we op de dansvloer onze uitbundigste danspasjes lieten zien. Uiteindelijk kregen we zelfs de Cambodjanen zover om met ons mee te doen en we maakten er één groot feest van. Een waardige afsluiter van deze fantastische dag. Ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen!

Voor onze laatste twe dagen in Kampot verkasten we naar Arcadia hostel, tien kilometer buiten het centrum gelegen. Het bijzondere van dit hostel is dat het voorzien is van een “waterpark”, wat maakt dat je deze plek in je reis door Cambodja absoluut niet over mag slaan. Het waterpark bestond uit wat klimtoestellen midden in de brede rivier waar het hostel aan lag; een zipline die kapot was (wat Lisa al snel merkte toen ze toch een poging waagde...); een tien meter hoge glijbaan die je meters hoog de lucht in lanceerde; een schommel waar je vanaf kon springen het water in; en een blob. Een blob is een enorm luchtkussen dat in het water ligt. Het is de bedoeling dat op het uiteinde van het kussen een persoon ligt/zit die gelanceerd wordt in het water doordat een ander persoon van een verhoging keihard op het kussen springt. Hierdoor ontstonden de mooiste sprongen en grootste mislukkingen. Uit de reacties die vanaf de kant kwamen, kon je vaak al concluderen of er sprake was van een successprong of een groot fiasco. Het zorgde voor hilarische taferelen waar je de hele dag door van kon genieten. Voor mij was dit een aangename afleiding aangezien ik bij aankomst in Arcadia zo ziek was dat ik niks anders kon doen dan in een stoel zitten en toekijken. Het was ook nog eens moeilijk warm, dus het eerste wat Laura, Lisa, Carlo en Shemara deden was profiteren van de watervoorzieningen van het hostel. Gelukkig vloog de dag voorbij door het leedvermaak dat ik beleefde aan de waterpret van alle anderen.

Voor onze tweede en laatste dag in Kampot hadden we een tuktuktour gepland staan langs alle bezienswaardigheden die de omgeving te bieden had. Onze eerste stop was voor een “wandeling” door de climbing cave. Als ik van tevoren goed geïnformeerd was over deze grot was ik misschien wel nooit naar binnen gegaan. Waar ik een rustig tochtje had verwacht, stond ons een waar klauterfestijn te wachten. Doordat ik nog redelijk ziek was, stond ik wat wankel op mijn benen wat het klimmen in de grot niet makkelijker maakte. Ongezekerd moesten we ons een weg banen over grote, hoge, natte stenen waarnaast zich vaak diepten bevonden waar je niet in wilde vallen. Als ik hieraan terugdenk, is de eerste reactie die bij me boven komt “DOODENG!”.

Onze volgende stop was bij het Secret Lake, een enorm meer dat tijdens het Rode Khmer regiem gegraven is door arbeiders om hen maar bezig te houden. Een bizarre gedachte die niet bij je op zou komen als je hierlangs zou rijden zonder gids die je het verhaal achter het meer kan vertellen.

Kampot staat bekend om de teelt van Kampot peppers, het nummer één exportproduct van Cambodja. Denk hierbij niet aan de langwerpige rode pepers die je in de Albert Heijn groentepakketten onder de taugé vindt, maar aan kleine ronde korrels die je maaltijd minstens net zo spicy maken. Uiteraard kon een bezoek aan een peperplantage dan ook niet uitblijven, oftewel onze derde halte. Hier kregen we uitleg over het verbouwen van peper, hoe de verschillende soorten peper (witte, zwarte en rode) ontstaan en de export van het product. Vertrekken zonder proeven was geen optie, dus namen we plaats aan tafel en stopten we allemaal een voor een de peperkorrels in onze mond. We verbaasden ons allemaal over het feit dat er daadwerkelijk smaakverschil zat tussen de verschillende (kleuren) pepers en al snel had ieder zijn of haar favoriet eruit geplukt.

Veel tijd om onze ietwat brandende mond te blussen kregen we niet, want de sunset zou niet op ons wachtten. Vanaf een strandje buiten Kampot bewonderden we de prachtige zonsondergang die de lucht deed vlammen van de rode, oranje en gele tinten en hierdoor diende als fantastische hekkensluiter van deze intensieve verkenningsdag.

De warme kleuren van onze laatste zonsondergang in Cambodja staan goed symbool voor de warmte waarmee ik terugdenk aan mijn tijd in Cambodja. Ik heb veel verschillende kanten van dit land mogen ontdekken, zoals het droevige oorlogsverleden in Phnom Pehn, de uitbundige feestsfeer in Siem Reap, de relaxte beachvibes van Koh Rong en Koh Rong Samloem, het heerlijke locale eten in Kampot bestaande uit seafood gecombineerd met pepers en over het algemeen genomen de vriendelijkheid van de Cambodjaanse bevolking. Dat ik al deze dingen heb mogen doen met de leukste groep mensen die ik me kon wensen, maakt mijn tijd in dit land

alleen maar specialer. Ik heb hier leren loslaten van gemaakte plannen (wie mij goed kent, weet dat dit nogal een opgave voor me is), het diepe in te duiken en wel te zien waar ik uitkom. Zekerheden bestaan eigenlijk niet (behalve dat ik elke zondag een skypegesprek van paps en mams kan verwachten) en plannen doen we niet aan. Het is meer dan ooit leven van dag tot dag waardoor ik nog meer geniet van alles dat op mijn pad komt. Maar het is tijd voor een nieuwe taal, een nieuwe valuta en een nieuwe cultuur, oftewel een nieuw land. Meer nieuwe ervaringen, leermomenten en uitdagingen zullen mij te wachten staan in land nummer drie: Vietnam. Waar ik Laos eigenlijk met tegenzin vertrok, ben ik nu klaar voor een nieuw avontuur en kan ik niet wachten om de grens over te stappen!