Op de vlucht

Door Marianne
Maandagochtend 8.30 uur:
Ik meld me bij de Captains Table, een restaurant in de haven, gerund door Melinda en haar man. Er wordt druk getelefoneerd, ik hoor verschillende telefoons gaan, en flink gesticulerend worden er voor mij onverstaanbare gesprekken gevoerd. Ik zie verontwaardiging, begrip, boosheid maar voornamelijk bezorgdheid op hun gezichten.
Ik ben dus beland in hoofdkwartier voor de bootvluchtelingen. Hier gebeurt het allemaal, hier wordt de planning gemaakt, de sandwiches gesmeerd, vergaderd en ondertussen ook gekookt, omdat er later op de dag natuurlijk ook weer een fatsoenlijke maaltijd mogelijk moet zijn voor de gasten bij het restaurant.
De laatste maanden komt er een grote stroom vluchtelingen vanaf Turkije met rubberboten in Griekenland aan, onder andere een paar kilometer

buiten Molivos. Mensen voornamelijk uit Syrie, Irak, Afghanistan en zelfs al uit Afrikaanse landen, op de vlucht voor het regime, etnische slachtpartijen en oprukkende IS, zetten voet aan ‘veilige’ wal in Europa. Vervolgens gaat de stroom (met special bussen, maar vaak ook de 70 km lopend..) via de hoofdstad Mytillini naar Athene, en vervolgens naar West Europa. Veel bewoners en ondernemers van Molivos zetten zich in om de honderden mensen per dag van eten en drinken te voorzien, vóór ze aan het vervolg van de lange reis gaan beginnen. In afwachting van Europees georganiseerde hulp, helaas laat die hulp lang op zich wachten.
Deze dag start ik met brood smeren en inpakken, zojuist gehoord dat het vandaag om zo’n 200 man gaat. Laatste nieuws wordt me in het Engels uitgelegd; de bestaande, maar niet in gebruik zijnde camping net buiten het dorp wordt de komende dagen ingericht als noodopvang. Hier kan men zich verfrissen, uitrusten van de pittige overtocht, kleding laten drogen en klaarmaken voor de afreis naar Mytillini. Onregelmatig gaan er speciale bussen naar de haven daar, vanwaar men met de boot naar Athene vervoerd wordt. Tot op heden wachtten en sliepen er honderden mensen bij het busstation, zonder sanitaire voorzieningen.
Vooral veel kinderen en (zwangere) vrouwen in deze nacht. Terwijl ik samen met een 72-jarige Griekse dame 250 sandwiches maak, worden de reeds eerder gesmeerde broodjes naar de uitdeelpost gebracht bij het busstation, zodat ze met een redelijk gevulde maag aan de wandeling naar Mytillini kunnen beginnen.
Na het uitdelen verzamelen de vrijwilligers zich weer en worden de taken verdeeld met betrekking tot de volgende ‘shift’. Een journalist van de Telegraaf loopt hier al dagen rond en beschrijft dagelijks de situatie, vandaag is het thema ‘Hoe zorgen we ervoor dat de toeristen niet wegblijven’. Ons wordt verzocht de pers te woord te staan en uit te leggen hoe het werkelijk is, en wat je er als toerist van meekrijgt.

Een paar dagen geleden hebben wij drie Afghanen meegenomen naar Kalloni, een oude vrouw en een jong stel. Geen woord Engels, maar de jongen had wel een woordenboek Engels op Reis bij zich. De oude vrouw sprak wonderlijk genoeg tientallen keren de woorden “Thank you, very much”. Na een kwartier bladeren in het boekje hoorden we heel zachtjes vanaf de achterbank: “what time is it?”, kennelijk ook in deze situatie een belangrijk gegeven.

Onderweg passeerden we tientallen lopende vluchtelingen (mannen, vrouwen, kinderen), wat overigens tamelijk gevaarlijke situaties kan opleveren met alle haarspeldbochten en geen berm… Even voor Kalloni namen we afscheid, good luck…
Helaas horen we dus dat veel toeristen hun vakantie annuleren, omdat ze niet geconfronteerd willen worden met dit leed. En dat is funest voor de toch al sappelende Griekse bevolking en ondernemers. Zij zetten zich enorm in voor de mensen in nood, staan voedsel af of geven geld en bieden hulp waar kan.
En heus, als toerist heb je er geen last van, hoef je het niet eens te zien (maar de vraag is hoe lang je je ogen kunt sluiten voor deze volksverschuivingen die op den duur ook in alle West-Europese landen voelbaar zullen zijn). De vluchtelingen willen geen overlast veroorzaken, zijn vriendelijk en ogen blij, omdat ze voor hun gevoel in een veilige omgeving zijn. Ze zwerven niet door de stad of over het eiland, kijken het eten niet van je bord of vallen je anderszins niet lasting.
Eigenlijk juist wel wijs en goed om deze kant op te komen, hiermee steun je in elk geval de Griekse bevolking, en als je je verveelt ook nog de vluchtelingen. Zonder vrijwilligers kunnen de hulporganisaties ook niet voldoende doen, gezocht wordt naar mensen die hier een langere tijd zich in willen zetten, tegen kost en inwoning, dus als je nog iemand weet… Lesbos is en blijft een fantastisch mooi eiland om een tijd te wonen.
Ook deze gebeurtenissen maken deel uit van ons heerlijke bestaan hier...