Krakende karren, katjes, kleuren, kritiek en kruiden

Door Marcel:
Vandaag in de ochtend een wandeling gemaakt door de straatjes van Molivos. Niet al te vroeg, maar vroeg genoeg om niet onder de voet gelopen te worden door toeristen of overreden te worden door de hedendaagse ezel (de scooter). Het stadje is leeg genoeg om je fantasie de vrije loop te laten en te bedenken hoe het er hier in vroeger tijden aan toe ging. Het wegdek van kiezels en keien, de burcht op de heuvel en een groot deel van de huizen brengen je terug naar de middeleeuwen.
Ik zie de kooplui hun waar op volgepakte ezels richting de burcht brengen, onderweg een oude vrouw passerend met een bos takken op de rug, een kreupele man die bedelend zijn kostje voor de dag probeert te vergaren en de bakker voor wie de werkdag er alweer bijna op zit. Na een stoffige tocht door de straatjes komen ze bij de burcht, waar het een drukte van belang is. De poortwachters laten alleen hen toe die ook iets te brengen hebben.
Een ronkende motor brengt me terug naar nu, eigenlijk is er niet veel veranderd. Natuurlijk het dorp is groter geworden en is iets moderner, maar…….
De kooplui rijden nog steeds door de straten, nu in volgepakte pick-ups, soms nog met een ezel, oude vrouwtjes lopen nog steeds door het dorp, nu met een plastic tasje met brood of vers geplukte kruiden en de kreupele bedelaar is vervangen door een Roma-kind, dat met de hand op en wrijvend over de buik de terrassen af gaan.
En bij de burcht wordt je toegelaten als je 2 euro betaalt en de werkdag van de bakker zit er ook nu bijna op.

Zoals Nederland altijd afgebeeld wordt met klompen, molens en tulpen, wordt Griekenland altijd afgebeeld met wit met blauwe huisjes, kleurrijke vissersbootjes in even zo kleurrijke haventjes en katten.
De katten van Griekenland zijn wereldberoemd. Op iedere foto, kalender, ansichtkaart (wie kent ze nog) staan de

schattige wit-blauwe huisjes, de kleurrijke haventjes en altijd weer die katten erbij. Kan het niet zonder die beesten? Het antwoord is simpel…NEEN. Ze zijn er altijd en overal, ook al zie je ze niet direct, ze zijn er wel.
Nou ben ik niet zo’n kattenliefhebber in verband met mijn allergie en zo’n bedelende vlooienbaal onder je stoel maakt het gevoel voor deze diersoort er niet beter op. De lapjeskat komt volgens mij het meeste voor. Zal wel komen door het kruisen van de rassen, want de kater let niet op of hij zijn eigen soort 'bemint' als hij luid miauwend de buurt wakker houdt. Kortom de kat is not my cup of tea.
Totdat hier opeens jonge katjes rondrennen. Hun gedrag is een studie op zich. En daar heeft deze jongen op dit ogenblik de tijd voor.
Spelenderwijs leren ze van zich af bijten, jagen en wordt de rangorde bepaald. Onze eigen lapjeskat heeft vijf jongen, natuurlijk ook de lapjesvariant maar ook twee rooie exemplaren (waarvan één bij de bevalling klem heeft gezeten en een lam achterpootje heeft). Ondanks deze handicap weet hij zich aardig te weren in de beschermende omgeving van het gezin, maar hoe gaat dat straks in de grote boze buitenwereld? Ik heb er een hard hoofd in en daar schrik ik van…… ik hou toch niet van katten!

Door Marianne:
Nee, hier in Molivos zijn niet van die schattige witte huisjes met blauwe deuren en ramen zoals op de Cycladen. Van oudsher bescheiden kleuren, de bekende rode dakpannen, bruingrijze natuurstenen muren, donkerrode en soms groene luiken of naturelgebeitst. Stijlvol, traditioneel en monumentaal.
Maar dan in de overige dorpen….èn of ze van kleuren houden hier…..

Zoals elk ander hardwerkend mens zijn wij ook wel eens aan vakantie toe, dus werden de plannen gesmeed voor een tweedaagse richting het zuiden van Lesbos met als doel; ontdekken, wandelen en luieren. Even bijkomen van de intensieve eerste twee maanden… :-P
Nog even overwogen om dit te melden aan onze lieve huisbaasjes van beneden, want wie moet dan de moestuin bevochtigen? Maar Marcel had de avond voor vertrek nog geïnspecteerd en bewaterd, dus konden we met een gerust gevoel op pad.
Op de ochtend van vertrek waren Grisoula en Panagiotis al vroeg vertrokken met de scooter, dus ingepakt, huis afgesloten en met de Twingo op pad. Gestruind door Plomari, gesmuld van de authentieke winkels en kafenions aldaar, een kamertje op het strand bij Melinda gevonden, flinke wandeling gemaakt door Paleochori langs olijfboomgaarden en pijnbomen en genoten van vergezichten, geluierd op het strand, gereden naar Agiassos, Asomatos, gegeten in Pareskevi en ontzettend uitgerust (gut gut wat waren we daar aan toe..) weer huiswaarts op dag twee.
Toch fijn om de oprijlaan weer op te rijden en meteen al zwaaiend ontvangen te worden door G. en P. vanaf hun bankje voor het huis. Wel heel erg uitbundig, vonden we. Hand in de lucht en hand op het hart. Nog voor we goed en wel geparkeerd hadden kwamen ze al half rennend naar ons toe. Wat een interesse! Maar nee, waarom we in ‘s hemelsnaam niet hadden gemeld dat we een nachtje van huis waren? Dat ze doodsangsten hadden uitgestaan…. Er had wel een ongeluk gebeurd kunnen zijn. Ze bleken onze nummers niet te hebben, en toen ze het niet langer uithielden hadden ze Amber gebeld, of zij wist waar we waren… We hadden toch kunnen bellen? sprak G. bijna bestraffend. En we voelden ons weer kind… maar ook

hartverwarmend dat ze zich zo’n zorgen om ons gemaakt hadden. Niet echt boos, maar doodongerust, zoals onze ouders dat vroeger ook konden zijn. Moet je dan eind 50 voor zijn geworden… Waar wáren jullie?????

En wat onmogelijk leek is toch gebeurd… Ik hou toch nóg weer een beetje meer van Molivos na de wandelexcursie met Jan van Lent door de velden nét buiten het dorp. Hij heeft ons verteld welke kruiden en andere eetbare planten er zoal in de berm staan. En dat is dus zowat elk plukje groen of bloemetje. Van oudsher is Lesbos het bevoorradingseiland geweest van zowel de Grieken als de Turken. Er is veel water, veel ondergrondse bronnen en kanalen, zelfs vanaf Turkije, waardoor de grond ontzettend vruchtbaar is. Elf en een half miljoen olijfbomen, velden vol met groenten en fruitbomen.

Op dit moment pruimentijd, in de positieve zin van het woord, abrikozen, perziken, aardbeien. Dat de oregano in bloei staat, dat is op kilometers afstand al te ruiken, net als de thijm. En waarom ik voortdurend trek in ouzo heb is enkel en alleen gelegen aan het feit dat een van de grondstoffen voor de bereiding hier ook bij bossen groeit nl. venkel. En dat die mooie, nu bloeiende distels, over een tijdje als artisjokken gegeten kunnen worden en ook héél gezond zijn. Dat een ander prachtig paars bloemetje nigellazaadjes bevat. Asperges, kappertjes, peentjes, geneeskrachtige kruiden, maar ook giftige tot pijnloos dodelijk aan toe. De Levenseindekliniek kan hier een toekomst wel vergeten!

Tot slot van dit blog nog wat van mijn favoriete plaatjes van afgebladderd schilderwerk om van te smullen.