Vruchten en vluchten, en een doopfeest.

Door Marianne
Omdat door de aanhoudende hitte de laatste weken van wandelen niet veel was gekomen en er zowaar een lang gewenste dag met lagere temperaturen kwam, namen we de gelegenheid te baat, pakten we onze spullen en reden we met de scooter richting Lepetymnos voor een rondje via Sikaminia.
Vanaf het startpunt klauterden we omhoog en vrij snel

slingerde ons pad door de overblijfselen van Chalikas, een dorp dat bij een aardbeving in 1967 praktisch met de grond gelijk gemaakt was. Daarvoor in de plaats is aan de andere kant van de weg het nieuwe dorp met de naam Lepetymnos gesticht. De oude bewoners houden echter vol het Chalikas te blijven noemen. Mij is ook niet duidelijk wat de reden geweest is van de naamsverandering. Was dat voor een nieuwe start? Of om de pijn te verzachten? Uiteraard kwamen bij dit natuurgeweld veel bewoners om en verloren veel mensen al hun bezittingen.
De oude plek bleek nog heel erg vruchtbaar, want het stond vol met vijgen-, walnoten- kweeperen- en granaatappelbomen, druivenranken, bramenstruiken, alles bijna of volop in bloei en pluk- en eetbaar. En wie doet dat?

Een ‘verdwaalde’ wandelaar? Of een ‘insider’ die van deze verborgen schatkist weet?
Her en der rozenstruiken, nog wat stokrozen, ooit moet hier een weelde aan groen zijn geweest. Een schilderachtig dorp met kleurrijke, maar wellicht ook met minder mooie familiegeschiedenissen. Niet moeilijk om je fantasie erop los te laten.
Het werd een prachtige, schaduwrijke wandeling met schitterende vergezichten over zee en zicht op de Turkse kust. Een koffie- en fotostop waard.
En dan zien we het voor onze ogen gebeuren. Vanaf grote hoogte zaten we eerste rang. Vanuit de verte doemen twee, nee drie, nee zeker vier rubberboten met vluchtelingen van de overkant in volle vaart richting de Griekse kust. Per boot minstens 40 man met oranje zwemvesten, duidelijk

herkenbaar, zelfs op grote afstand.
Een eindeloze stroom, de hele dag door. Nu zien we er vier in ons blikveld, later verderop zien we ook weer verschillende boten naderen. Inmiddels dus zo’n 1000 man per dag…
De vraag dringt zich aan me op of al deze mensen, al deze gezinnen, wanneer het grote gevaar geweken is, ooit nog zullen terugkeren naar hun land van herkomst, naar hun stad, naar hun straat, hun huis, hun vruchtbare grond… Of besluiten ze net als de oud bewoners van Chalikas de boel de boel te laten en definitief hun bestaan elders op te bouwen. En zullen ze ook oogluikend toestaan dat alle kostbare en langgekweekte vruchten door anderen geplukt zullen worden?

Een paar dagen later belandden we vrij onverwachts op een doopfeest. Via via werd ik gevraagd of ik de volgende dag tijd had om foto’s te komen maken tijdens deze plechtigheid in een klein kerkje in Skala Kalloni.
Omdat dit de eerste keer was dat ik dit meemaakte sprak ik kort van te voren af met vader om te horen wat voor hem de belangrijkste momenten waren tijdens de plechtigheid. Best spannend allemaal, maar een vriendelijke, rustige man die vertelde dat zij als ouders (Grieks/Duits) niet van veel opschmuck hielden, het klein wilden houden slechts met naaste familie, en foto’s wilden zonder grote lampen en flitsers.
Ik was gerustgesteld en ben met veel enthousiasme aan de klus begonnen.
De doop is één van de belangrijkste gebeurtenissen in het leven van de Grieks orthodoxen en vindt plaats in het eerste

jaar van het leven van het kind. Pas bij de doop ontvangt het kind officieel zijn of haar naam, tot die tijd heet het kind ‘baby’. Vandaag werd Melina ten doop gehouden.
Het is een gebeurtenis die met veel rituelen gepaard gaat, veel gebeden en handelingen. De priester zegent het water van het doopvont, voegt olijfolie toe en dompelt de baby driemaal onder in het gezegende water. Hierna krijgt het kind nieuwe (witte) kleertjes aan, die ook gezegend worden. en krijgt het een gouden ketting met een kruisje om.
De peter was een neef van de vader, maar het meiske was niet op haar gemak bij deze jongeman dus sprong de moeder bij, om te voorkomen dat ze té erg overstuur zou raken.
De familie was al weken in de weer geweest met de

voorbereidingen. Gebruikelijk is dat er voor de feestelijke bijeenkomst een thema en een kleurcombi gekozen wordt. Alle versieringen, versnaperingen, de uitnodiging en de bedankjes worden gemaakt naar deze keuze, in dit geval was het thema Uiltjes, en de kleuren paars en groen. Veel stress bij de familie van moeders kant bij het versieren van de kerk, verhitte hoofden en tijdnood.
Enfin, ik kreeg alle ruimte om alles vast te leggen en met het resultaat waren ze erg blij en verrast. Na afloop werden we (mijn persoonlijke assistent en ik) uitgenodigd voor een uitgebreid buffet en barstte het feest los. En nam ik, moe maar zeer voldaan, een lekker ouzootje op de goede afloop.
NB: Ik heb toestemming van de ouders om deze foto’s te plaatsen op dit blog.