Feestjes en zo

Door Marianne
De zomer zindert hier nog flink door, al weken lopen de temperaturen dagelijks op tot 35 graden, meestal met een des eilands welkom briesje. Kleffe nachten, gelukkig een airco in de slaapkamer, en overdag zoveel mogelijk de schaduw en het water opzoeken, lekker met de scooter toeren voor een windje. Met name tussen 12 en 19 uur. Wat natuurlijk inhoudt dat het leven heel rustig verloopt. Weliswaar ‘s morgens voor dag en dauw (??) sporten maar daar staat een middagdut tegenover.
Stiekem kan ik soms verlangen naar september, maar dan alleen vanwege de wat aangenamere temperaturen, niet om het naderende einde van ons half jaar… Want dat komt toch angstig dichtbij.

Gisteren, op 15 augustus, was het een feestdag: Maria Hemelvaart. Iedereen is dan vrij en alle winkels dicht. Overbevolkte terrassen en stranden dus ook.
Dit Grieks Orthodoxe feest wordt groots in het zuiden in Agiassos gevierd, maar ook in Petra, hier vlakbij, met processie en kerkdienst op de avond ervoor. Op de dag zelf wordt de kerk ook druk bezocht, worden er gebeden gepreveld, kaarsjes opgestoken en iconen gekust.
Als import-Grieken met een katholieke achtergrond konden ook wij niet achterblijven, en ook wij bestegen de 116 treden naar het kerkje op de rots van Petra en plaatsten onze kaarsjes. Er liggen ook kladbloks en pennen, waarop je langgekoesterde wensen kunt formuleren. Maar wat hebben wij nog te wensen….?

15 augustus is ook de naamdag van Maria. Elke naam heeft in het jaar een naamdag, waarop het leven van die persoon gevierd wordt, zoals wij dat op verjaardagen vieren. Het was dus ook de dag van Maria, maar ook van Panagiotis. Op internet zijn lange lijsten te vinden wie wanneer in het zonnetje mag staan. Onze buurman werd 71 op deze dag en zoonlief is een week over uit Athene om dit hier te vieren. Al vroeg in de ochtend ruiken we de geuren van de bereide maaltijden en het geroosterde vlees en in het begin van de

middag rijden de eerste gasten de oprijlaan op. De telefoon staat roodgloeiend. Een bord met een worstje en dolmades wordt beneden aan de trap overhandigd, ook wij mogen delen in de festiviteiten, lief.
Maria en Panagiotis zijn zeer veelvoorkomende namen, kinderen en kleinkinderen worden vaak vernoemd, dus in elk huis is er wel iemand ‘jarig’. Het was ook mijn naamdag, Marcel komt op het lijstje niet voor… :-P, nog geen Griek ontmoet die die naam goed uitspreekt. Dit dus over het leven vieren.

En dan is daar natuurlijk ook de dood en het afscheid.
Door middel van een rouwkaart op A4 formaat geniet op een boom of geplakt op een lantaarpaal wordt kenbaar gemaakt dat er iemand is overleden. Begraven wordt er al meteen de

volgende dag in verband met de warmte, dus een kaart per post sturen is geen optie.
Hier in Molivos zijn twee begraafplaatsen, gecremeerd wordt hier niet in Griekenland.
Voor mij is de mooiste die direct aan de kust, omringd door cypressen en zowat aan de rand van de klif. Omdat echte bloemen hier niet langer hun kop omhoog houden dan een halve dag is het gebruikelijk om uitbundig kunstbloemen neer te zetten, het liefst heel felgekleurd. En natuurlijk worden er dagelijks kaarsjes gebrand. Veertig dagen na het overlijden is er weer een herinneringsdienst, dan nog een na een half jaar en dan na een jaar nog een.
Eeuwig op het kerkhof in een graf blijven is niet mogelijk, het zijn kleine begraafplaatsen en er ontstaat ruimtegebrek. Dus moeten de graven na minimaal 3 jaar geruimd worden en de

botten in houten kistjes bewaard en opgeslagen in een daarvoor bestemd huisje op de begraafplaats, voorzien van naam, data en meestal ook van een foto. Voor de naasten is dit vaak het definitieve afscheid, tot die tijd worden de doden nog ‘levend’ gehouden.
Als je voor het eerst voet in zo’n ruimte zet is dat best een sinistere gebeurtenis. Halfdonker, stoffig, stellingen vol kistjes. Je wordt er een beetje zenuwachtig en lacherig van. Gaat er opeens een deksel omhoog? Of steekt iemand zijn hand naar je uit (botjes met ijzerdraadjes aan elkaar gezet natuurlijk..)?

Een ander soort feestje was het uitje met Mariska en Etienne naar de oostkant van Lesbos bij Aspropotamos. Omdat we met Stephan en Patricia en de kinderen zo genoten hadden van het zeekayakken en we onderweg zo’n wonderschoon ‘geheim’ baaitje hadden ontdekt (verklap het: Golden Beach, maar meer zeg ik er niet over..), de ultieme plek voor een overnachting in de openlucht, haalden we Mariska en Etienne over dit met z’n vieren te doen. Veel was hier niet voor nodig met deze twee levensgenieters erbij, dus gingen we goed voorbereid op pad, auto volgeladen met klamboes, gaspit, eten en drinken, lakens, matjes, snorkels, visgerei en nog een twintigtal attributen die garant stonden voor een succesvolle, sfeervollen en toch primitieve overnachting op een onbewoond eiland. We lieten niets aan het toeval over…
Nektarios nam ons weer mee met de kayaks door kraakhelder water langs de kust naar (jawel, daaaaar dus) een paradijselijk hagelwit zandstrand, maar nu overbevolkt door Grieken op vakantie (hoe zal dat vanavond zijn?), naar de laatste pottenbakkerij van Mandamados en maakten we de oversteek naar de Tokmakia eilandengroep. We gleden door het water en maakten een rondje om het grootste van de vier, vonden een mooie plek om te snorkelen op de volgende en een lunchplek op de derde. We verheugden ons op de heerlijke sandwiches, en zetten voet aan wal.
Bij het uitpakken ontdekte Nektarios dat hij de tas met onbelegde broodjes in had gepakt en biechtte dit op met het schaamrood op de kaken. Maar flexibel (én hongerig) als we waren zetten we onze tanden er toch in en spoelden weg met een overheerlijke meloen. Niets kon onze pret (én voorpret) drukken. Een paar meter verderop lag een klein bootje en werd ook geluncht. Onverwacht kwam een van de buren een bordje met 5 geprepareerde zee egels brengen om te eten. Toch ietsjepietjes beleg dus… En wij deelden de

meloen, waar zij weer heel blij mee bleken, want fruit waren ze vergeten. Zo simpel is het leven dus. Iedereen blij.
Toen we aan het eind van de middag weer op het vertrekpunt aankwamen na de flinke oversteek stonden daar de broodjes, belegd en wel, op ons te wachten, dus fourage voor het avontuur ook beschikbaar. Geluksvogels!
Met de auto op zoek naar de plek vanaf waar we het 'geheime' strand konden bereiken, stampvol parkeerterrein… wie rekent daarop? Twee keer op en neer met alle bagage en neergeploft op een schaduwplek en wachtten we op het vertrek van de badgasten.
En zo geschiedde. En bleef er een leeg strand over. Onder de bomen werden de klamboes opgehangen, hout werd gesprokkeld voor het vuur en verorberden we de sandwiches, weggespoeld met ouzo en retsina. Langzaam ging de zon

onder en werd het donker, aardedonker zonder lampen. En dat was nou net de bedoeling, want op deze avond zouden er heel veel vallende sterren te zien zijn. En wij lagen eerste rang!
Liggend op onze rug waren we klaar voor de voorstelling. Verkeerloze stilte, krekels en knapperend haardvuur.
Hoorden we nou stemmen en scooters aankomen? En jawel hoor, zes jonge Griekse boys met tassen vol drank, BBQ en eten vonden in het donker hun weg naar het strand en ploften luidruchtig neer.
Even was het slikken, iets minder idyllisch dan gehoopt, maar het schouwspel aan de hemel maakte alles meer dan goed. Lange ooooooh’s en aaaaaah’s en jaaaaaa’s illustreerde onze verrukkingen op het gebied van de vallende sterren. Zij

zullen ongetwijfeld hun eigen verhaal daarbij gemaakt hebben, want oog voor de sterren was het laatste wat ze hadden.
Ondanks het aanhoudende geklets, gelach en ge’Malakas’ van de buren hadden we een heerlijke nacht. De heren in het zand wakend over het kampvuur en de meisjes veilig van ongedierte onder de klamboe. We zagen we rond half zeven, vlak na het vertrek van de boys, in volstrekte stilte en aan de koffie de zon opkomen. We baadden in zee en voelden ons rijk en gelukkig. Even waren we heuse Robinsons en -daughters, en dat was onvergetelijk.