De laatste maand, kijken en zien

Door Marcel: Inmiddels zijn we in de laatste maand van ons verblijf beland. En natuurlijk is dat nog steeds meer dan de gemiddelde vakantie van de Nederlanders hier op Lesbos, maar toch, het is nog maar één maand.
Wat kunnen we nog doen in die laatste weken? Wat willen we nog doen in die laatste weken? Zoveel mogelijk genieten van dit heerlijk eiland en haar bewoners, dat is wel het grootste cliché dat er is, maar o, zo waar.
Ons verblijf hier is een aaneenschakeling geweest van steeds weer nieuwe ervaringen. Mooie ontmoetingen met bijzondere mensen, lieve en waardevolle mensen op bezoek gehad en bijna alle delen van dit prachtige eiland hebben we bezocht. Lopend, varend, fietsend, of met de auto. Natuurlijk staat er nog wel het een en ander op het programma: een jeep-safari, een wandeltocht naar de hoogste top van

Lesbos (hopelijk met onze Amber erbij), wandelen onder Mytilini en fietsen op mijn nieuwe fiets die ik hier gekocht heb en die over een week geleverd wordt. Het mountainbiken heeft me gegrepen, zeker na de derde race waar ik ook weer vijfde geworden ben.

Maar niet alles is hier geweldig hoor, tenminste in mijn ogen. Eressos waar we een paar weken terug geweest zijn, was (vooral voor mij) een cultuurshock. Te druk, te veel mensen, te veel strandtenten die in elkaar overlopen. Het idee om daar een nachtje te blijven hebben we snel laten varen. Ook omdat het vinden van een slaapplek een helse toer zou worden. Misschien was het the wrong place at the wrong time, of the wrong man at the right place, maar ik wilde daar zo snel mogelijk weg, terug naar de rustgevende omgeving van Molivos.
En daar zijn dan weer die katten, ik heb er al eerder over geschreven, die beesten dwingen je om ze leuk te vinden en het lukt ze nog ook. De overgebleven 2 kleintjes (van de 5) zijn inmiddels kind aan huis en tijdens het verblijf van Tjen en Mariska zijn ze afgeholpen van elke terughoudendheid die ze tot die tijd nog hadden. Dank Tjen en Mariska. Inmiddels hebben ze ook namen Clarence (naar de leeuw van Daktari) omdat hij ook rood en scheel was en de ander heet Seedorf (omdat dat de enige associatie was die Mariska had met de naam Clarence). Dank Tjen en Mariska. Met het opvoeden van deze ‘tijgers’ ben ik niet zo heel consequent, iets wat zij dan weer zeer in dank afnemen. Maar ze gaan echt niet mee naar Nederland!!!!!
Wat ook niet je van hèt is, zijn de groenten. De planten zien er niet meer uit, maar de tomaten, pepers, aubergines blijven maar groeien en moeten dus geoogst worden en moet er weer een nieuw recept gevonden worden en moeten we weer mensen uitnodigen om te komen eten. Het is een hel hier, dat begrijp je. Dit is natuurlijk allemaal gekkigheid.

Wat een echt groot probleem is, is natuurlijk de niet aflatende stroom vluchtelingen. Er wordt veel over geschreven op allerlei manieren. Iedere dag weer gezinnen die op zoek zijn naar een veilig heenkomen. Hier op Lesbos zijn ze bij aankomst nog blij dat ze in het ‘vrije’ westen zijn, weg van de oorlog, gevaar, onderdrukking en honger. Vaak nog niet wetende welke vreselijk reis ze nog door Europa wacht. Zullen deze mensen ooit weer de rust vinden? Ik hoop het met heel mijn hart. Want net als wij heeft iedereen recht op een vrij en veilig bestaan.

Door Marianne: Kijken en zien
Natuurlijk is het niemand ontgaan dat er dagelijks op Lesbos grote hoeveelheden vluchtelingen met rubberboten stranden, ook hier niet ver vandaan aan de noordkust. Die beelden staan inmiddels bij iedereen op het netvlies, dus foto’s ervan hoeven we niet te maken en te plaatsten. Grote bergen zwemvesten en kapotte rubberboten stapelen zich op en worden met grote regelmaat afgevoerd. Desondanks ligt het bezaaid met de restanten van een bange vlucht. Uit angst om teruggestuurd te worden prikken ze de rubberboten vlak voor de kust lek, soms iets te snel zodat er flink geholpen moet worden om verdrinken te voorkomen. Hulpverleners en vrijwilligers staan op de uitkijk langs de kust

om te ‘spotten’ waar een team naartoe moet met helpende handen, droge kleren en water.
Het is natuurlijk heel bijzonder om dit van dichtbij mee te maken, direct aan de poort naar Europa. Aangrijpend om te zien hoe blij men is om het eerste doel bereikt te hebben, maar voor ons om ook te beseffen dat dat van korte duur zal zijn, omdat hen letterlijk en figuurlijk nog een lange en zware weg naar rust te wachten staat.
Blij zijn we wel dat we niet aan een weg wonen waarlangs de stroom vluchtelingen trekt naar de hoofdstad. Dat zou té heftig zijn om dat dag en nacht te zien.
Na een aantal keren hulp geboden te hebben (brood smeren en uitdelen) heb ik besloten dat niet langer te doen omdat (mezelf kennende) het mijn verblijf hier volledig in beslag zou nemen. Een egoistische keuze wellicht, maar voor mij de beste.
Menig maal is me in de afgelopen maanden de vraag gesteld wat het met me doet, deze situatie. Goeie vraag, waarop helaas (nog) geen goed antwoord mogelijk is. Ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand. Er was begin mei een dag dat ik heel boos was op de vluchtelingen. Waarom? Omdat ze mijn idyllische beeld van met een boek aan de koffie in de haven verstoorden. Omdat ik wilde dat ze uit mijn gezichtsveld verdwenen. Omdat ik hier was om ongestoord 6 maanden te genieten van alle rust en schoonheid. En ‘zij’ zorgden dat ik uit balans raakte.
Dat hield dus in dat ik flink heb leren schakelen. In de eerste plaats door te zoeken naar een alternatieve plek om te genieten, maar ook door verder te kijken dan mijn behoeften en echt te zien wie ‘zij’ dan zijn, wat hen hier brengt en me een voorstelling proberen te maken van wat nou als IK zou moeten vluchten uit Nederland, mijn huis achterlatend met slechts één gevulde rugzak en mijn mobiel (het enige communicatiemiddel om contact te houden met familie en vrienden, waar dan ook). Aankomen op de volgende plek, mogelijkheden en gevaren inschatten, waar slaap ik, wat eet ik, hoe word ik ontvangen. Dát is pas schakelen! Wat zeur ik nou?
Of een andere situatie. Ik lig op een strandje in Molivos op een bedje, kabbelend water, zonnetje, parasolletje, drankje, boekje. En wat zie ik? Jonge vluchtelingen en gezinnen met kleine kinderen, die OOK op het strand zitten en een duik nemen. HALLO! Gedraag je als vluchteling! En daar hoort geen pret bij!! Slik…. Hoe durf ik dat te denken…. Alleen omdat het mijn ‘plezier’ bederft? Hoe egoïstisch is dat? Gewoon liefdevolle ouders die hun kinderen willen laten ontspannen na alle stress van de reis…? Schakelen, kijken en zien, kijken en zien. En voelen.
Een Mickey Mouseballon, vastgebonden aan een kinderzwemvestje. Door een achterblijver meegegeven als troost? Of door ouders, om aan te geven dat ze een reisje gaan maken? Beelden van La Vita e Bella schieten door mijn gedachten, een vader die uit liefde voor zijn kind de hele Tweede Wereldoorlog volhoudt dat het een spannend spel is…
Tegenover dit sentiment staat natuurlijk ook de realiteit en de daaraan gekoppelde zorgen. Hoe moet dat allemaal, hoezeer verandert het leven van ons allemaal? Ja, het zal veranderen, hoe dan ook.
Het is een les voor het leven. Ik zal vast nog regelmatig (ver)oordelen, maar hopelijk ook blijven corrigeren en checken wat de drijfveren zijn voor mijn gedachten.

En tussen al die strandjes waar de boten aankomen is wonderlijk genoeg nog plek voor rust en genieten. Het zeewater is er helder en koeler dan aan de westkant, maar op sommige plekken toch ook warm door de hete bronnen die hier uitmonden.
In het oude badhuis van Eftalou kun je onderdompelen in het thermale water wat erg heilzaam schijnt te zijn. Lesbos is een vulkanisch eiland en dat is duidelijk te zien aan de rotspartijen en de stenen die je onderweg ziet. Ook bij Eftalou is terug te zien dat er veel ijzer en andere mineralen in de grond zitten. Stuk voor stuk mooie schilderijen.

In de afgelopen weken ook weer genoten van het bezoek van Evelien, Elma en Liesbeth. Gewandeld in de wonderschone Molenvallei en rond Vatoussa (en wéér enthousiast begeleid door de hond!!), rondgetoerd, geluierd op het strand, verrukkelijke maaltijden genuttigd, verse vijgen geplukt en flink bijgekletst. Marcel heeft tien dagen kunnen kwartetten volgens Ellen, vier dames om zich heen, de geluksvogel…
Het laatste bezoek is er op dit moment, zus Joke met aanhang. En als die weg zijn, zijn we dan helemaal zonder gezelschap? Nou…….. niet dus...legers mieren trekken door het huis, dat is niet te stoppen. Niets is veilig, alles moet meteen afgewassen worden, afgesloten opgeborgen en kruimels weggeveegd. Maar dan nog… We dromen er nog net niet over..